Skip to content
Home » Το έθιμο του κλήδονα, η Παρασκευούλα και το αμίλητο νερό

Το έθιμο του κλήδονα, η Παρασκευούλα και το αμίλητο νερό

    Το έθιμο του κλήδονα, η Παρασκευούλα και το αμίλητο νερό

    Published
    Η Παρασκευούλα (Βούλα) την ημέρα του γάμου της (Νοέμβριος 1945)

    Το έθιμο του κλήδονα, η Παρασκευούλα και το αμίλητο νερό

    Published
    Η Παρασκευούλα (Βούλα) την ημέρα του γάμου της (Νοέμβριος 1945)
    Ο Δημήτρης Κάσδαγλης μεταφέρει στο Short Stories την αφήγηση μιας ιστορίας από τον Ιούνιο του 1944, που συνδέεται με το έθιμο του κλήδονα, τις φωτιές του Αϊ-Γιαννιού, τις μαντικές ιδιότητες του αμίλητου νερού, αλλά και με τον Δεκέμβρη του ’44

    Πάντα μετά το φαγητό και πριν σηκωθεί από το τραπέζι, ο κ. Τάκης πρέπει απαραιτήτως να κάνει ένα τσιγάρο. Δεν μου αρέσει καθόλου η συνήθειά του αυτή, αλλά το συγκεκριμένο τσιγάρο του το συγχωρώ για δύο λόγους.

    Ο πρώτος είναι το φαγητό, που είναι πάντα εξαιρετικό. Συνταξιούχος μάγειρας, βλέπετε, ο κ. Τάκης, ξέρει πώς να κερδίζει τον πεινασμένο. Ο δεύτερος λόγος είναι οι ιστορίες που του αρέσει να διηγείται όσο κρατάει το τσιγάρο. Ξέρει να κερδίζει και τον χορτασμένο.

    Αυτή που ακολουθεί μου την είχε διηγηθεί ένα μεσημέρι σαν και σήμερα, παραμονή του Αϊ-Γιαννιού, ύστερα από ένα γεύμα με γόπες τηγανητές και παντζάρια σκορδαλιά. Αφορούσε μια άλλη μέρα σαν και σήμερα, εκείνη πλέον ογδόντα χρόνια πίσω μας. Σας την παραθέτω όπως την άκουσα.

    Αύριο είναι η γιορτή της γέννησης του Βαπτιστή Ιωάννη του Προδρόμου. Την παραμονή ανάβουνε φωτιές από τα στεφάνια που έπλεξαν την Πρωτομαγιά και τις πηδούν οι νέοι και οι νιες.

    Στην Αγία Παρασκευή Αττικής είχαν το έθιμο του κλήδονα. Τα ελεύθερα κορίτσια έπαιρναν το αμίλητο νερό δηλαδή μια γουλιά στο στόμα και χωρίς μιλιά από το πηγάδι της περιοχής τους, ενώ με ένα καθρεφτάκι έβλεπαν στις αντανακλάσεις του νερού στο πηγάδι ποιον θα παντρευτούν.

    Με το νερό ακόμη στο στόμα ξεκινούσαν για το σπίτι τους. Και όποιο αντρικό όνομα τύχαινε να ακούσουν πρώτο στον δρόμο αυτό θα είχε και ο άντρας που θα παντρευόντουσαν. Οπότε και έφτυναν το νερό στον δρόμο.

    Η Βούλα, η μάνα μου, ακόμη Παρασκευούλα τότε, έπειτα από πολύ τσακωμό με τη μάνα της, την κυρία Ευριδίκη, πήρε τις φίλες της το απόγευμα της παραμονής του Αϊ-Γιαννιού το ’44 και ξεκίνησαν για τον κλήδονα.

    Αύριο είναι η γιορτή της γέννησης του Ιωάννη του Προδρόμου. Την παραμονή ανάβουνε φωτιές από τα στεφάνια της Πρωτομαγιάς και τις πηδούν νέοι και νιες

    Αφού πήραν το αμίλητο νερό και χώρισαν για τα σπίτια τους η καθεμιά, κατηφορίζοντας η Παρασκευούλα τη στροφή μετά το πηγάδι ακούει τον φίλο της τον Γιάννη να φωνάζει: «Άντε, ρε Φραγκίσκο, ακόμη να σε περιμένω, κρύωσε ο καφές».

    Φτύνει η Παρασκευούλα το νερό κι αυθορμήτως σταυροκοπιέται. «Ήμαρτον, Παναγία μου, όχι να τον λένε και Φραγκίσκο!».

    Ύστερα από ώρα, βραδάκι πια, τη συνάντησε η φίλη της η Στέλλα.

    – Μωρέ, στο πηγάδι είδες τίποτε;

    – Ναι, κάτι λουλούδια. Εσύ;

    – Ένα φέρετρο είδα, σαν κηδεία ένα πράμα…

    – Άντε, μωρέ, μην τα πιστεύεις. Καλά μου τράβαγε η μάνα μου τις κοτσίδες κι έλεγε ότι δεν είναι χριστιανικά πράματα αυτά και φώναζε. Δεν άκουσες τον καβγά το μεσημέρι;

    Στις 22 Νοεμβρίου του ’45 η Παρασκευούλα πήρε τον Φραγκίσκο. Παντρευτήκανε στην Αγία Παρασκευή της οδού Αιόλου. Έριχνε καρέκλες εκείνο το απόγευμα. Έκαναν τρία παιδιά κι ο Φραγκίσκος έκανε ανθοπωλεία. Τα λουλούδια στο πηγάδι…

    Η Στέλλα είχε σκοτωθεί έναν χρόνο πριν, στις 10 Δεκεμβρίου του ’44, από αδέσποτη σφαίρα. Στις φωτιές τ’ Αϊ-Γιαννιού η μάνα μου έκλαιγε. Θυμόταν τη φίλη της.

    Βούρκωσε και ο κ. Τάκης που θυμήθηκε τη μάνα του, τελειώνοντας την αφήγηση μαζί με το τσιγάρο, ύστερα από ένα γεύμα με γόπες τηγανητές και παντζάρια σκορδαλιά. Μια μέρα σαν τη σημερινή. Ώρα να μαζευτεί το τραπέζι.

    Picture of Δημήτρης Κάσδαγλης
    Ο Δημήτρης Κάσδαγλης είναι εικονογράφος

    Κεντρική φωτογραφία
    Από το προσωπικό αρχείο της Παρασκευούλας Ζήση

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    Νιτσιακος_Η γιαγιά Ίτσα, η καλή μάγισσα της Πίνδου
    Short

    Η γιαγιά Ίτσα, η καλή μάγισσα της Πίνδου

    Ο καθηγητής Κοινωνικής Λαογραφίας Βασίλης Νιτσιάκος παραχωρεί στο Short Stories για προδημοσίευση την ιστορία της Ίτσας, της καλής μάγισσας από το χωριό Ντένισκο (Αετομηλίτσα) των παιδικών του χρόνων