Πριν ακολουθήσω τους δρόμους των Ρωμαίων είχα παρακολουθήσει σχεδόν όλα τα προϊστορικά μαθήματα που προσφέρονταν στη σχολή. Προϊστορικοί πολιτισμοί της Μεσογείου και της Βαλκανικής, μοτίβα κατοίκησης, μοντέλα οικονομίας, επικοινωνίες, λατρείες. Όλα μεγάλες αγάπες. Και κάπως έτσι –ή μπορεί και γι’ αυτό– η μοίρα με έφερε στη Θάσο, σε μια εξαιρετική στιγμή της. Όταν ετοιμαζόταν η Νέα Έκθεση του Αρχαιολογικού Μουσείου του νησιού.
Χρωστώ σίγουρα πολλά στον Στρατή Παπαδόπουλο. Αν μη τι άλλο για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε όταν στήναμε μαζί την έκθεση της προϊστορικής συλλογής του μουσείου. Για τις πρωτοβουλίες που με ωθούσε να πάρω και για κάθε ενθαρρυντικό του λόγο. Αλλά κυρίως του χρωστώ τις ανασκαφές, τις αξέχαστες περιηγήσεις, τις επιφανειακές έρευνες, το κυνήγι βραχογραφιών στις προϊστορικές θέσεις της Θάσου.
Έχω σκαρφαλώσει σε βουνοκορφές με εξωτικά ονόματα. Τον Αϊ-Λια, τον Μπάμπουρα, την Κουκουδιά, την Πόπινας Μάντρα. Βουνοκορφές που κοιτούν αγέρωχες τη θάλασσα από ψηλά, με τα απομεινάρια των προσωρινών ή μόνιμων αγροτικών τους εγκαταστάσεων.
Έχω ψάξει για βραχογραφίες, αυτά τα μαγικά απομεινάρια της συνομιλίας των προϊστορικών ανθρώπων με το άπειρο. Τις έχω χρωματίσει με κάρβουνο για να αποτυπωθούν στο σχέδιο και στη φωτογραφία, παλεύοντας με τον άνεμο που έριχνε και τη σκάλα και τον φωτογράφο.
Έχω ανέβει στο ανεμοδαρμένο Καστρί, τη θέση θησαυρό που έσκαψε η μεγάλη Χάιδω Κουκούλη, αναζητώντας ό,τι είχε απομείνει από τον περίφημο λιθόκτιστο οικισμό που αναπτύχθηκε εκεί από την Εποχή του Χαλκού έως και την Εποχή του Σιδήρου.
Δεν ξέρω αν μεταφέρεται το δέος της νεαρής τότε αρχαιολόγου. Από τη μια για εκείνη την κοινότητα η οποία δάμασε ένα σχεδόν αφιλόξενο μέρος που το χτυπούσε ο άνεμος από παντού και από την άλλη για τις ικανότητες αυτής της σπουδαίας αρχαιολόγου της Μακεδονίας, της μεγάλης δασκάλας όλων μας, που ανέσκαψε τη συγκεκριμένη αρχαιολογική θέση.
Μαθήτευσα με τη σειρά μου στις προϊστορικές θέσεις της Θάσου.
