Skip to content
Home » Περνώντας από την «Οδό Μαλχόλαντ» του Ντέιβιντ Λιντς

Περνώντας από την «Οδό Μαλχόλαντ» του Ντέιβιντ Λιντς

    Περνώντας από την «Οδό Μαλχόλαντ» του Ντέιβιντ Λιντς

    Published

    Περνώντας από την «Οδό Μαλχόλαντ» του Ντέιβιντ Λιντς

    Published
    Η αναγνώστρια του Short Stories Νεφέλη Γιούργα γράφει με αφορμή τον θάνατο του Ντέιβιντ Λιντς και τις ταινίες του για έναν κόσμο στον οποίο τα όνειρα και οι εφιάλτες γίνονται καθρέφτες της ψυχής, ψιθυρίζοντας παράλογες αλήθειες

    Μια μέρα μετά τον θάνατο του Ντέιβιντ Λιντς ξύπνησα με έναν κόμπο στο στομάχι. Όσο ψηνόταν ο καφές μου είδα ένα αφιέρωμα σε εκείνον. Όπως και μια συλλογή από φωτογραφίες του ανά τα χρόνια, με το Laura Palmer’s theme του Μπανταλαμέντι να παίζει. Και μια λεζάντα γεμάτη τρυφερά λόγια για το έργο του. Βούρκωσα.

    Ένιωσα για πρώτη φορά έντονο πένθος για τον χαμό ενός καλλιτέχνη. Σαν να έχασα δικό μου άνθρωπο. Αυτό ήταν κάπως το κλίμα στον σινεφίλ κόσμο αυτές τις μέρες.

    Χάσαμε τον άνθρωπο που βούταγε στο ασυνείδητο χαρακτήρων που έπλασε ο ίδιος. Που έλεγε ιστορίες μέσα από τα παράλογα όνειρά τους. Έτσι τον γνώρισα όταν πρωτοείδα το Mulholland Drive σε ένα σκοτεινό δωμάτιο στις τρεις τα ξημερώματα. Αγκαλιά με μια κοπέλα που δεν ήταν ακόμη φίλη, όμως ύστερα από αυτό θα γινόταν.  

    Εκείνη τη νύχτα, χάρη σε εκείνον, είδαμε για δυόμισι ώρες όνειρα με ορθάνοιχτα μάτια. Πώς να κοιμηθείς με αυτή την ταινία, ή έπειτα από αυτήν; Είδαμε εικόνες που μας ξάφνιασαν. Γελάσαμε με τις αμήχανες αλληλεπιδράσεις των ηρώων. Γεμίσαμε το κεφάλι μας με ερωτηματικά («ποιος, ποια είναι αυτή;», «τι σημαίνουν όλα αυτά;», «τι είναι αυτό;» «;;;»).

    Και όσο άβολα κι αν νιώσαμε με την κατάσταση αυτή, τόσο άνετα νιώσαμε για πρώτη φορά με την ιδέα της ανυπαρξίας νοήματος. Ή μάλλον όχι ανυπαρξίας. Αλλά διαπίστωσης του «ξέρεις τι, αν ψάξω να βρω ένα μόνο νόημα δεν θα τα καταφέρω. Οπότε ας απολαύσω το πόσο παράλογα είναι τα πάντα και ίσως αυτό θα τα κάνει να ευθυγραμμιστούν». Έτσι στο τέλος της ταινίας, στο τελευταίο σαραντάλεπτο, αν αφεθείς, νιώθεις την κάθαρση.  

    Εύχομαι εκείνος στο δικό του τέλος να ένιωσε πόσο γεμάτη ζωή είχε. Αν ο σκοπός του Ντέιβιντ Λιντς ήταν να ζήσει, να ερωτευτεί, να εμπνεύσει, να αισθανθεί και να σκεφτεί μέχρι να πονέσει το κεφάλι του, να τα κατάφερε.

    Με έκανε να πιστέψω ότι αν κάνουμε αυτό που πηγάζει από μέσα μας –όσο περίεργο και αν είναι–, θα αγγίξει χορδές ανθρώπων σε κάθε γωνιά του πλανήτη

    Προσωπικά σίγουρα με έφερε λίγο πιο κοντά σε αυτό τον σκοπό. Να δω το ντόνατς και όχι την τρύπα, όπως είπε.

    Αυτός ο άνθρωπος με έκανε να πιστεύω έστω και λίγο ότι μπορώ να εξερευνήσω και να καταλάβω τον κόσμο των ονείρων· αυτόν που μοιάζει τρελός σε εκείνους που βλέπουν το απόλυτο σκοτάδι όταν έχουν κλειστά (ή και ανοιχτά) τα μάτια τους.

    Με έκανε να πιστέψω ότι αν κάνουμε αυτό που πηγάζει από μέσα μας –όσο περίεργο και αν είναι–, θα αγγίξει χορδές ανθρώπων σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

    Και δεν λέω ότι είναι αυτοσκοπός, όμως λίγα ψήγματα αγάπης για τη ζωή και την τέχνη από όλους μας συμπληρώνουν έναν πίνακα αυτού που θα ονόμαζα όμορφο κόσμο.

    Γιατί ο κόσμος των ονείρων και ο κόσμος μας δεν απέχουν και πολύ· αυτό μας έδειξε ο Ντέιβιντ Λιντς. Έπαιξε με τη διττή σημασία του όρου: τα χολιγουντιανά όνειρα της Ναόμι Γουότς με τα όνειρα ενός αβάσταχτου, εφιαλτικού ύπνου. Όλα σε ένα ερωτικό πλέγμα. Γιατί τα πάντα κινούνται από τα αισθήματα, τον έρωτα, την τέχνη. Και είναι πιο τρομακτικά από όσο θα θέλαμε. 

    Ίσως όταν πραγματοποιήσεις τα όνειρά σου, να μην είναι τόσο τρομακτικά πια. Ο Λιντς πήρε μια κάμερα και τα αποτύπωσε, προσέδωσε αισθητική στους εφιάλτες και μας έκανε να μην τους φοβόμαστε. Αλλά να τους χαζεύουμε με αγωνία και θαυμασμό.

    Εύχομαι μια μέρα να κάνω κάτι έστω και λίγο τόσο δημιουργικό και σπουδαίο.

    Αντίο λοιπόν, αγαπημένε. Ας πούμε ότι τώρα θα ονειρεύεσαι παντοτινά.  

    «In heaven, everything is fine»

    banner_300_250
    Picture of Νεφέλη Γιούργα
    Η Νεφέλη Γιούργα είναι φοιτήτρια Νομικής με ιδιαίτερη αγάπη για το σινεμά

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES