Βρέθηκα στα Χανιά τον Ιούλιο του 2023 για τη συμμετοχή μου στο φεστιβάλ Ανοιχτά Πανιά. Εκεί ανέπτυξα μια ταινία μικρού μήκους με έμπνευση τη συνοικία της Νέας Χώρας Χανίων.
Η Νέα Χώρα τράβηξε την προσοχή μου μέσα από τις αφηγήσεις της φίλης και σκηνοθέτριας Κατερίνας Μαρκουλάκη. Έχοντας μεγαλώσει εκεί, η Κατερίνα σκιαγραφούσε σταδιακά στο μυαλό μου το πορτρέτο της περιοχής μέσα από αποσπασματικές κοριτσίστικες coming of age ιστορίες.
Με φόντο το εγκαταλειμμένο Ξενία, το κολυμβητήριο και ένα οικογενειακό διαμέρισμα, οι ιστορίες αυτές, συνήθως αστείες, αναπτύσσονταν γύρω από την αναζήτηση διεξόδου από τις καταπιέσεις της μικρής κοινωνίας.
Το καλοκαίρι στο νησί ήταν αφόρητο. Οι τουρίστες αναρίθμητοι, η αίσθηση της πόλης αλλοιωμένη. Έφυγα για να επιστρέψω τον Σεπτέμβρη. Αν και πάλι σοκαρισμένη από τα νούμερα των τουριστών, αποφάσισα να εγκατασταθώ και να ξεκινήσω την έρευνα. Με έμφαση στο παρόν και στον δημόσιο χώρο, ξεκίνησα να περπατώ και να μαζεύω εικόνες και ιστορίες.
Πέρασα πολλά βράδια στο καφενείο της Ρούσας στην πλατεία Βαφέ, που έχει μετατραπεί σε πάρκινγκ αυτοκινήτων. Δυο στενά παρακάτω κρύβεται το τζαμί της Νέας Χώρας. Γύρω του επεκτάθηκε η συνοικία τον 19ο αιώνα, θυμίζοντας τουρκικούς μαχαλάδες με δαιδαλώδη στενάκια. Το τζαμί λειτουργούσε πια σαν κατοικία. Στα παράθυρα γλάστρες ανθισμένες. Πέρα από το ύψος του τίποτε δεν το ξεχώριζε εκ πρώτης όψεως από τα γειτονικά σπίτια.
Στην παραλία, στην άκρη του μικρού λιμανιού, ο Σύλλογος Ερασιτεχνών Αλιέων αποτελεί τον μόνο χώρο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα. Ένα καθαρά αντρικό κλαμπ, στο οποίο μέλη όλων των ηλικιών συναντιούνται με αφορμή το κοινό τους χόμπι, το ψάρεμα. Καθόμουν συχνά μαζί τους και κινηματογραφούσα.
Την ημέρα που έφτασα μέχρι τις εκβολές του Κλαδισού, στην άκρη της συνοικίας, τη θυμάμαι καλά, καθώς εκεί θα περνούσα τις υπόλοιπες μέρες μου στα Χανιά. Το πρώτο πράγμα που κέντρισε το ενδιαφέρον μου ήταν ένα τρίκυκλο κόκκινο ποδήλατο παρκαρισμένο στην παραλία.