Τα RΕDUNDANCes είναι μια παράσταση χορού, για 5 χορευτές και χορεύτριες. Ο τίτλος είναι κατά βάση ένα λογοπαίγνιο και δεν αναφέρεται μόνο σε ένα πράγμα. Η αγγλική λέξη είναι “redunduncies” και σημαίνει πλεονάσματα, περιττολογίες. Σκέφτηκα ότι εμφανώς αυτή η λέξη παραπέμπει στον χορό. Και ότι αφαιρώντας το “i” είναι σαν να ενώνει τα redundant dances (περιττοί χοροί) και τα redudancies of dance (περιττολογίες του χορού).
Από το 2020 έχω ξεκινήσει να δουλεύω με το μπαλέτο. Πειραματίζομαι με διάφορες στρατηγικές αποδόμησης της κλασικής φόρμας και της σκηνικής γλώσσας. Σε αυτό το έργο διασκευάσαμε 16 κλασικές variations, επιλεγμένες από έργα που δημιουργήθηκαν τα τελευταία 170 χρόνια.
Έχουμε, δηλαδή, δείγματα από ρομαντικά μπαλέτα όπως η Giselle, κλασικά όπως Η Ωραία Κοιμωμένη και πιο σύγχρονα ή μοντέρνα, όπως ο Petrushka. Οι διασκευές είναι και μουσικές και χορογραφικές. Ο συνθέτης μας, ο Άντης Σκορδής, ενορχήστρωσε εκ νέου τα μουσικά αποσπάσματα και δημιούργησε εκδοχές για κρουστά όργανα. Οι χορογραφίες, από την άλλη, κάποιες φορές είναι πιο κοντά στις πρωτότυπες και άλλες πολύ μακρυά.
Εκτός από τον χορό και τη μουσική, που είναι τα δύο κυρίαρχα στοιχεία της παράστασης, ακούγονται και δύο φωνές. Οι φωνές αφηγούνται στην ουσία το libretto. Στην πραγματικότητα, αυτό που με ενδιαφέρει στο μπαλέτο δεν έχει επ’ ουδενί να κάνει με την αφηγηματική διάσταση κάθε έργου. Ωστόσο, η αφήγηση είναι σε όλα τα μπαλέτα βασικό συστατικό και μεταφράζεται χορογραφικά σε μεγάλο βαθμό, τόσο στις variations όσο και στις σκηνικές δράσεις ή την όποια υποκριτική μπορεί να επιστρατεύεται.
Με αυτό το σκεπτικό, ήθελα για πρώτη φορά να δοκιμάσω, πολύ προσεκτικά, τις πιθανότητες συνύπαρξης της χορευτικής δράσης με αφήγηση, περιγραφή. Αυτό το κομμάτι της δουλειάς ήταν πολύ διασκεδαστικό. Και πιστεύω ότι ανέδειξε το χιούμορ που κατά τη γνώμη μου ο κόσμος του μπαλέτου έχει την τάση να αποφεύγει.
