Ενα άλμα στα 450 μ. καταλήγει σε τραυματισμό. Ένα άλμα στα 1.500 μ. σε θάνατο. Ένας στους 60 πεθαίνει – 15-25 άτομα χάνουν τη ζωή τους κάθε χρόνο. «Μπαίνουν μέσα» όπως λέμε εμείς. Αυτά ήταν τα νούμερα που γνώριζα όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με το BASE jumping. Παρά την τεράστια επικινδυνότητα ασχολήθηκα. To base jumping είναι η extreme μορφή της ελεύθερης πτώσης, αφού πηδάς από σταθερά σημεία χωρίς εφεδρικό αλεξίπτωτο. Και το BASE wingsuit είναι το ιερό δισκοπότηρο των δυο σπορ.
Η ελεύθερη πτώση είχε ήδη σταματήσει να ταΐζει το τέρας μέσα μου και έψαχνα καινούργιες προκλήσεις.
Για να σε δεχτούν σε κάποια σχολή BASE jumping έπρεπε να έχεις πάνω από 200 άλματα από αεροπλάνο και πάνω από δυο χρόνια στην πλάτη. Είχα πάνω από τα διπλά άλματα και μια δεκαετία στην πλάτη. Οπότε δεν δυσκολεύτηκα να κλείσω μια θέση στο επόμενο «σχολείο», το καλοκαίρι του 2012 .
Το σχολείο θα ξεκίναγε με επίγεια εκπαίδευση στην Αυστρία. Άλματα από γέφυρα στην Κροατία, άλματα από ψηλό βράχο στην Ιταλία. Ήταν από τα πιο γεμάτα ταξίδια σε συγκινήσεις από μια ετερόκλητη ομάδα επτά μαθητών, πέντε εθνικοτήτων και τριών εκπαιδευτών.
Το σχολείο τελειώνει με απόλυτη επιτυχία. Έξι άλματα από γέφυρα και τέσσερα από βράχο. Πλέον ο δρόμος μου ως BASE jumper είναι ανοιχτός και ανυπομονώ να «φορτώσω» άλματα στην Ελλάδα.
Είναι μόλις το 16ο άλμα μου, όταν τα στατιστικά μου χτύπησαν την πόρτα. Σε ένα άλμα από μια ανεμογεννήτρια το αλεξίπτωτό μου δεν λειτούργησε σωστά. Χτύπησα με πολλά χιλιόμετρα και χωρίς έλεγχο στη βάση της ανεμογεννήτριας.
Δεν έχασα τις αισθήσεις μου, παρόλο που ο πόνος ήταν εντυπωσιακά εξωπραγματικός. Κατάλαβα όμως –αφού γνώριζα αρκετά από προηγούμενους τραυματισμούς– ότι η αποθεραπεία του θα ήταν μακριά. Και άγνωστο ήταν εάν θα έφτανε πότε στο 100%.
