Οταν ήρθα εδώ το ’82, με εκλέξανε πρόεδρο της κοινότητος. Αυτοδημιούργητος ήμουν, το δέχτηκα. Ούτε έσοδα ούτε τίποτα δεν είχε το Νεστόριο από 36.000 στρέμματα δάση και δύο λατομεία. Από το λατομείο 2.000, 3.000, 5.000 δραχμές τον χρόνο στα τιμολόγια, στα δάση επίσης κάτι χειρότερο. Εγώ ήμουν και λίγο μπιζναδόρος (γέλια) και άλλαξα τελείως τα πράγματα.
Επειδή έχουμε πολλούς Αμερικάνους, τα καλοκαίρια έρχονταν και πήγαιναν τα παιδιά στο ποτάμι και κολυμπούσαν, έτρωγαν και κάνα ψάρι. Μια ομάδα παιδιών κάθε Δεκαπενταύγουστο εκεί έκανε ένα γλεντάκι. Έβγαζαν κάνα πενηντάρι χωρίς καμιά άλλη προβολή.
Το ’82 λοιπόν ήρθε ένας νεαρός (σ.σ.: ο Δημήτρης Κουτσομύτης) και μου λέει:
– Πρόεδρε, θέλουμε να μας ενισχύσετε με χρήματα, θα κάνουμε μια εκδήλωση κάτω στο φράγμα (είχαμε ένα μικρό φράγμα, τα παιδικά μας χρόνια εκεί τα περάσαμε).
– Δεν υπάρχει τίποτα, αλλά αυτά που μου τα λες να τα κάνεις μια αίτηση και θα την παρουσιάσω στο κοινοτικό συμβούλιο.
Πραγματικά, κάνει την αίτηση την ίδια μέρα. Απευθύνομαι στο κοινοτικό συμβούλιο στο Νεστόριο. Μου είπαν να το αφήσω: «Δεν έχουμε παράδες». «Εντάξει» τους είπα, «αλλά θα σας κάνω μια πρόταση. Θα πάνε τα παιδιά –αυτά ξέρουν– να ψωνίσουν μέχρι ενάμισο εκατομμύριο για λογαριασμό της κοινότητας και θα παρακολουθήσουμε την εκδήλωση». Την έθεσα σε ψηφοφορία και πέρασε κατά πλειοψηφία η πρότασή μου.
Πήγαν, ψώνισαν και μου ’φεραν τιμολόγια 1.200.000. Εν τω μεταξύ δεν είχανε όργανα, ένα συγκρότημα από το Άργος Ορεστικό, ούτε ρεύμα ούτε τίποτα. Πιο κάτω είχαμε ένα αντλιοστάσιο και βάλαμε ένα καλώδιο.
Είπα: «Θα παρακολουθήσω κι εγώ την εκδήλωση» και πραγματικά το έκανα. Έβλεπα την προσέλευση των νέων, τρέχανε. Εν τω μεταξύ δεν υπήρχε ούτε δρόμος ούτε τίποτα, κατσάβραχα κατέβαιναν.
