Αυτήν τη φορά δεν ήταν φήμη. Η είδηση ότι «οι Άιρον Μέιντεν έρχονται για πρώτη φορά στην Ελλάδα» είχε βρει χώρο στις πολιτιστικές σελίδες των εφημερίδων. Έτσι γραμμένο, παντού με ελληνικούς χαρακτήρες.
Η ατάκα του φίλου στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής σήμανε συναγερμό: «Μαλάκα, έρχονται οι Iron Maiden, δεν κάνω πλάκα, το γράφουν οι εφημερίδες». Ξαφνικά η παρέα των 15άρηδων που έμπαινε στο ψιλικατζίδικο της κυρίας Χρύσας στο Παγκράτι για να αγοράσει σοκοφρέτες μαζεύτηκε πάνω από τον πάγκο των εφημερίδων για να διαπιστώσει του λόγου το αληθές. Λαθραναγνώστες με μακριά μαλλιά δεν ήταν κάτι που έβλεπε συχνά η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού.
Το εισιτήριο αξίας 1.800 δρχ. για τη συναυλία της Τρίτης 13 Σεπτεμβρίου 1988 αγοράστηκε μες στον Μάιο με χρήματα από τα πασχαλινά δώρα των παππούδων.
Τη Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου στον αγιασμό για τη νέα σχολική χρονιά η συναυλία των Iron Maiden ήταν το βασικό θέμα συζήτησης. Από κοινού με τον τρόπο μετάβασης στο γήπεδο της ΑΕΚ. Επτά χρόνια και μια μέρα μετά τον Ρόρι Γκάλαχερ (12/9/81) επρόκειτο να φιλοξενήσει ακόμη μια ιστορική συναυλία.
«Να πάρετε το τρόλεϊ 6, σας αφήνει σχεδόν απέναντι από το γήπεδο». Μας συμβούλεψαν φίλοι ΑΕΚτζήδες που ήξεραν τα κατατόπια καλύτερα από εμάς τους «αλλόθρησκους». Το ραντεβού της οκταμελούς παρέας δόθηκε στο Καλλιμάρμαρο το μεσημέρι. Αφού έπρεπε να είμαστε νωρίς στο γήπεδο για να «πιάσουμε κάγκελο».
Το στριμωξίδι βέβαια είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα, όταν περιμέναμε να ανοίξει η μεγάλη πόρτα της «σκεπαστής». Η οποία οδηγούσε στον αγωνιστικό χώρο και στο κάγκελο. Τέτοια ήταν η προσμονή που δεν αναρωτήθηκα ούτε στιγμή «μα τι δουλειά έχω εγώ στη σκεπαστή;».
