Το πρώτο συνέδριο για το Αρχαιολογικό Έργο στη Μακεδονία και τη Θράκη (ΑΕΜΘ) στο οποίο έλαβα μέρος ως ομιλήτρια ήταν αυτό του 1988. Νεαρός τότε ο θεσμός, νεαροί (περίπου) κι εμείς. Το θέμα της ανακοίνωσης θα ήταν η ανασκαφή στην Μάκρη Έβρου.
Θα την κάναμε μαζί με τον αγαπημένο μου συνεργάτη στην πάλαι ποτέ ΙΘ΄ Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων (ΕΠΚΑ), τον Νίκο Ευστρατίου. Επέμενε να την παρουσιάσω εγώ. «Τόπο στα νιάτα» μου είπε μιας και το έπαιζε μεγαλύτερος.
Το κείμενο ανέλαβε να το γράψει εκείνος· εγώ τότε δεν είχα ιδέα από υπολογιστή. Ούτε γραφομηχανή δεν ήξερα. «Το θέλω μέρες νωρίτερα» του είπα. «Εντάξει» μου απάντησε. Μου το έδωσε την ώρα που μπαίναμε στην αίθουσα. Η οποία, παρεμπιπτόντως, δεν ήταν η αίθουσα τελετών όπου γίνεται τώρα η διοργάνωση, αλλά το μεγάλο αμφιθέατρο του παλαιού κτηρίου της Φιλοσοφικής, όπου κάναμε και τα πρώτα μαθήματα ως φοιτητές το 1977.
Άρπαξα τις κόλλες, πολύ αγχωμένη και πολύ θυμωμένη, και κατέβηκα τα σκαλιά. Κάποτε φώναξαν το όνομά μου. Τετέλεσται. Όμως ποιος κάνει ανακοίνωση χωρίς προηγουμένως να την έχει διαβάσει; Σκαρφάλωσα στο βάθρο και έριξα μια απελπισμένη ματιά στα έδρανα.
Στην πρώτη σειρά βρισκόταν ο Μανόλης Ανδρόνικος. Υπήρχαν και άλλοι καθηγητές, προϊστάμενοι εφορειών, συνταξιούχοι αρχαιολόγοι που τους βλέπαμε με δέος. Όμως εγώ θυμάμαι μόνο τη μορφή του Ανδρόνικου. Είχε καθίσει αναπαυτικά, λίγο γερμένος προς τα πίσω, σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος και με κοίταγε. Όχι απαξιωτικά, όχι προστατευτικά, αλλά με περιέργεια, με ενδιαφέρον γι’ αυτά που είχα να του πω.
Το αμφιθέατρο σκοτείνιασε και άναψε η οθόνη. Πλέον μπροστά μου έβλεπα μόνο την γκρίζα γενειάδα και τα μάτια του Ανδρόνικου. Κόμπλαρα. Έχω εγώ να πω κάτι στον Ανδρόνικο; Εγώ να έχω θέση ανάποδη με τον καθηγητή μου; Και μάλιστα να είμαι στο βάθρο από όπου κάποτε με είχε συγκλονίσει παρουσιάζοντας τους τάφους της Βεργίνας;
