Περνούσαμε μια αρκετά δύσκολη φάση στη ζωή μας πριν ξεκινήσουμε τους String Demons. Σαν να είχαμε κουραστεί. Βλέπετε, όταν φτιάξαμε την μπάντα το 2015, είχαμε ήδη πάνω από 15 χρόνια με αυτά τα όργανα. Kυρίως στο κλασικό ρεπερτόριο. Με κλασική παιδεία, με διπλώματα, ρεσιτάλ, διαγωνισμούς κ.λπ. Διαπιστώσαμε σιγά σιγά ότι δεν αντέχουμε αυτό το μοντέλο «καριέρας». Και μάλλον η κούραση προήλθε από το γεγονός ότι δεν μας άρεσε τόσο αυτό που κάναμε.
Είχαμε φτάσει σε τέλμα. Δεν ξέραμε πώς να συνεχίσουμε να είμαστε μουσικοί. Με την καθαρά κλασική μουσική, όπως την εννοούμε, είχαμε τελειώσει. Δεν γινόταν να μείνουμε σε αυτό το χωράφι. Τουλάχιστον με τον τρόπο που συμβαίνει συνήθως. Είχαμε πράγματα μέσα μας, ιδέες και λαχτάρα για δρόμους απάτητους που δεν γινόταν να κοπάσει.
Το σημαντικό όμως ήταν ότι ήμασταν και οι δύο σε αυτήν τη φάση. Γι’ αυτό μάλλον δοκιμάσαμε να φτιάξουμε αυτήν τη μπάντα. Παρόλο που είχαμε έντονους τσακωμούς τότε, ουσιαστική διαφωνία δεν υπήρχε. Είμαστε και αδέρφια και όταν μας ρωτάνε αν τσακωνόμαστε, σκεφτόμαστε τους εαυτούς μας τα χρόνια κοντά στο 2015 και έχουμε ξεκάθαρη απάντηση!
Θέλαμε να παίξουμε οτιδήποτε μας κάνει κλικ. Είχαμε όμως ένα κόλλημα (ανάμεσα σε διάφορα άλλα) που σιγά σιγά το αποδιώχνουμε και αφήνουμε τους εαυτούς μας ολοένα και πιο ελεύθερους. Δεν θέλαμε με τίποτε να τραγουδάμε, αν και οι δυο μας, ειδικά η Λυδία, το κάναμε.
Κάπου εκεί βγήκαν και οι δύο πρώτοι μας δίσκοι: String Demons και Fear of the Bach. Τα πρώτα κομμάτια που κάναμε πρόβα και διασκευάσαμε ήταν ένα απόσπασμα από το L’estro armonico του Vivaldi και το παραδοσιακό Καγκέλια με τον τρόπο που εμείς είχαμε στο μυαλό μας πως θέλουμε να τα ακούσουμε.
Κάναμε πρόβες τότε στο σαλόνι καθισμένοι στους καναπέδες…