Τον Σεπτέμβρη ανεβήκαμε με φόρα στην Αθήνα. Γιατί αυτό ήταν το ραντεβού όταν έκλεισαν οι σχολές για καλοκαίρι. Αλλά κυρίως γιατί τον Αύγουστο σε μια ιστορική συνέλευση του Συλλόγου Μεσσηνίων Φοιτητών ανατρέψαμε τη συντηρητική πλειοψηφία του διοικητικού συμβουλίου. Ο σύλλογος ευθυγραμμίστηκε με τους άλλους εθνικοτοπικούς σε αντιχουντική κατεύθυνση.
Νοικιάσαμε όλοι μαζί οι σύλλογοι από τους νομούς της Πελοποννήσου μια μεγάλη αίθουσα στη Σολωμού, «ανοίξαμε» στους συμπατριώτες φοιτητές – εκατοντάδες νέα μέλη σε λίγες ημέρες.
«Έβραζε ο τόπος», μια διαδήλωση για τη Χιλή και το πραξικόπημα που διαλύθηκε βίαια, αλλεπάλληλα ψηφίσματα των εθνικοτοπικών συλλόγων, εκδηλώσεις όπως αυτή με τον Χατζηαργύρη από τους Κωνσταντινουπολίτες, βραδιές στις μπουάτ, νύχτες απέραντων συζητήσεων μέσα σε καπνούς και σε τσιγάρα στα φοιτητικά υπόγεια.
Όλοι πιστεύαμε ότι θα είχαμε μεγαλύτερα γεγονότα από την προηγούμενη χρονιά. Η οργάνωση μέσα από διάφορους δρόμους σε συλλόγους, παρατάξεις και οργανώσεις νεολαίας δυνάμωνε το αίσθημα της αλληλεγγύης και ενίσχυε τη διάθεση για περισσότερο μαχητικές αντιδράσεις.
Στις 14 του Νοέμβρη ξύπνησα πρωί για να πάω στο πολύωρο και κουραστικό εργαστήριο Ανόργανης Χημείας στη Ναυαρίνου. Και καθώς παλεύαμε με προχοΐδες και δοκιμαστικούς σωλήνες, ακούσαμε φωνές και τραγούδια από την άλλη πλευρά του κτιρίου, στη Σόλωνος.
Δεν θέλαμε και πολύ να τα παρατήσουμε στη μέση. Τρέξαμε στη Σόλωνος και μπήκαμε στην ουρά της διαδήλωσης που κατέβαινε από τη Νομική καθώς υπήρχε η πληροφορία ότι γίνονται επεισόδια στο Πολυτεχνείο. Κάτι που δεν συνέβαινε.
Μπήκαμε μέσα. Κάποια στιγμή έκλεισαν οι πόρτες για λόγους ασφαλείας. Νερατζοπόλεμος με τους αστυνομικούς που είχαν ζώσει τον χώρο και έντονες συζητήσεις για το αν θα κηρυχθεί κατάληψη.
Κάπως έτσι, «χωρίς πρόγραμμα» και αυθόρμητα ξεκίνησε η τριήμερη δική μας «επανάσταση».
Πέρα από τις αρχικές αντιρρήσεις και επιφυλάξεις οργανωμένων δυνάμεων, στην πορεία όλοι βρέθηκαν μέσα. Ξεδιπλώθηκαν πολιτικές αντιλήψεις, αντιπαραθέσεις στις αλλεπάλληλες συνελεύσεις, συντονιστικές επιτροπές και θέσεις που κλιμακώθηκαν σε πιο πολιτικά αιτήματα.