Η Φωτεινή Ζαφειροπούλου λάτρευε τη ζωή, την αρχαιολογία, τον «Νίκο της» και πάνω απ’ όλα το φως του Αιγαίου.
Το 1962 η μητέρα μου Μαρία Αγγελετάκη –Παριανή στην καταγωγή– προσλήφθηκε στην Εφορεία Αρχαιοτήτων Κυκλάδων. Επιμελητές αρχαιοτήτων ήταν τότε η Φωτεινή Ζαφειροπούλου και ο Χρήστος Ντούμας. Έφορος ο Νίκος Ζαφειρόπουλος. Η έδρα της εφορείας ήταν στη Μύκονο, στο Αρχαιολογικό Μουσείο.
Η υπαλληλική σχέση μετατράπηκε γρήγορα σε βαθιά φιλία. Το 1965 η Φωτεινή με βάφτισε στη Μύκονο. Οι Ζαφειρόπουλοι μπήκαν στη ζωή μας και απέκτησαν ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου.
Πού να φανταζόμουν ότι η μητέρα μου και η πνευματική μου μητέρα, εξήντα χρόνια αργότερα, θα έφευγαν από τη ζωή με δύο εβδομάδες διαφορά, αφήνοντας πίσω τους ένα πραγματικά μεγάλο κενό. Πώς να περιγράψεις μια ολόκληρη ζωή σε λίγες λέξεις;
Η Φωτεινή της καρδιάς μας ήταν ένα κορίτσι «ανεμοστρόβιλος». Έτσι μου είπε ένας συγγενής της από την οικογένεια του Κωνσταντινουπολίτη πατέρα της. Ανεμοστρόβιλος χαράς και αισιοδοξίας.
Όταν μέναμε τα καλοκαίρια μαζί στη Δήλο ή την Πάρο ή τη Μύκονο, όταν ταξιδεύαμε στο Αιγαίο με ένα πάκο έγγραφα για υπογραφή και 14 ζευγάρια σαγιονάρες, όταν χορεύαμε μπάλο στα πανηγύρια, όταν φτάνανε με δώρα για να τους υποδεχτούν φίλοι και γνωστοί σε κάθε νησί, όταν περιμέναμε ώρες στην αποβάθρα διαβάζοντας τα αποκόμματα των εφημερίδων που κουβαλούσαμε από νησί σε νησί, όταν ψαρεύαμε με την αποχή τη μαρίδα, όταν βουτούσε από το καΐκι του Αντώνη του Ασβεστά –που έφυγε και αυτός πριν από μερικούς μήνες–, όταν περπατούσαμε ώρες στη Ρήνεια, όταν κλεινόμασταν ως τα μεσάνυχτα στις υγρές αποθήκες των μουσείων, όταν τρώγαμε αχινούς στα βράχια, όταν ταξιδεύαμε κάτω από το φως του Απόλλωνα, η ζωή ήταν μια μαγεία και η αρχαιολογία το κλειδί αυτής της μαγείας.
Δεν θα ξεχάσω τα δειλινά στη Δήλο όταν κατεβαίναμε στο πηγάδι της Κλεοπάτρας για να γεμίσουμε τα παγούρια μας.
