Skip to content
Home » Με τον αλησμόνητο Δημήτρη Κωνστάντιο στο Βυζαντινό Μουσείο

Με τον αλησμόνητο Δημήτρη Κωνστάντιο στο Βυζαντινό Μουσείο

    Με τον αλησμόνητο Δημήτρη Κωνστάντιο στο Βυζαντινό Μουσείο

    Published
    Το εξώφυλλο του τελευταίου τεύχους (τ. 7-8, 2011), αφιερωμένου στον ιδρυτή του, του περιοδικού «Ilissia» που εξέδιδε το Βυζαντινό Μουσείο από το 2007

    Με τον αλησμόνητο Δημήτρη Κωνστάντιο στο Βυζαντινό Μουσείο

    Published
    Το εξώφυλλο του τελευταίου τεύχους (τ. 7-8, 2011), αφιερωμένου στον ιδρυτή του, του περιοδικού «Ilissia» που εξέδιδε το Βυζαντινό Μουσείο από το 2007
    Ο Στάθης Γκότσης γράφει στο Short Stories για τον πρώτο μήνα εργασίας του στο Βυζαντινό Μουσείο, με διευθυντή τον αναμορφωτή του μουσείου Δημήτρη Κωνστάντιο, ο οποίος έφυγε πρόωρα από τη ζωή τον Φλεβάρη του 2010

    Την 1η του Φλεβάρη του 2000 ανταμώσαμε με την Αλεξάνδρα Λέκκα στην πύλη του Βυζαντινού Μουσείου, στη Vila Ilissia, στις οχτώ το πρωί. Ανεβήκαμε στη Γραμματεία, η Καίτη μας καλωσόρισε, μας είπε κάποια βασικά και ετοίμασε τις κάρτες μας. Ήταν η πρώτη μέρα της πρώτης μας σύμβασης σε έναν άγνωστο εργασιακό χώρο.

    Κάπου δυο εβδομάδες νωρίτερα είχαμε συναντήσει τον Δημήτρη Κωνστάντιο στο γραφείο του. Ύστερα από έναν χρόνο ανεργίας –όπως και όλη σχεδόν η ομάδα της «Πρυτανείου», όπως αποκαλούνταν οι εργαζόμενοι στο Κέντρο Εκπαιδευτικών Προγραμμάτων του Υπουργείου Πολιτισμού– οι δυο μας είχαμε πάει να ζητήσουμε δουλειά.

    Δεν είχε χρειαστεί να πούμε πολλά. Μας γνώριζε από ημερίδες και συναντήσεις εργασίας στο υπουργείο και εκτιμούσε τη δουλειά μας. Άλλωστε, πριν αναλάβει το 1999 τη διεύθυνση του Βυζαντινού Μουσείου, ήταν τμηματάρχης Βυζαντινών Μνημείων και παρακολουθούσε από κοντά τα εκπαιδευτικά προγράμματα στον χώρο των βυζαντινών.

    Μας ρώτησε μόνο δυο πράγματα. Αν θα μπορούσαμε να αναδιοργανώσουμε σε νέες βάσεις τα εκπαιδευτικά προγράμματα του μουσείου και αν θα μπορούσαμε να αυξήσουμε το νεανικό κοινό. Του απαντήσαμε καταφατικά χωρίς δεύτερη σκέψη.

    Του προτείναμε μάλιστα πως ένας τρόπος για να γίνει αυτό θα ήταν να σχεδιάζουμε εκπαιδευτικά προγράμματα σε κάθε περιοδική έκθεση, όπως και δράσεις για διαφορετικές κατηγορίες κοινού, για ευάλωτες/αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες κ.λπ. Ενθουσιάστηκε.

    Από την 1η του Φλεβάρη του 2000 λοιπόν ενταχθήκαμε κι εμείς στην μεγάλη ομάδα στελεχών που συγκρότησε ο Κωνστάντιος, με παλιούς και νεοεισαχθέντες εργαζόμενους όλων των ειδικοτήτων. Όλοι δουλεύαμε πυρετωδώς –ο καθένας στον τομέα του, αλλά και σε μικτές ομάδες εργασίας– για την εκ βάθρων αναμόρφωση του Βυζαντινού Μουσείου, από έναν «αφύσικα ιεροποιημένο», κατά τον Δημήτρη Κωνστάντιο, μουσειακό χώρο σε ένα σύγχρονο μουσείο, ανοιχτό στην κοινωνία και στις προκλήσεις της.

    Η πρώτη δική μας πρόκληση, πάντως, ήταν να σχεδιάσουμε ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα για την περιοδική έκθεση που θα εγκαινιαζόταν την 1η του Μάρτη.

    Ο Δημήτρης Κωνστάντιος έφερε το Βυζαντινό Μουσείο στην πρωτοπορία. Ο ίδιος ήταν ανοιχτός σε προτάσεις, μόνιμα ενθαρρυντικός, πραγματικός μπροστάρης

    Επρόκειτο για την έκθεση Ιεροτελεστία και πίστη: Βυζαντινή τέχνη και θεία λειτουργία. «Είναι πολύ σύντομα. Θα προλάβετε;» μας ρώτησε. «Θα προλάβουμε» του απάντησε η Αλέκα.

    «Τι υποσχέθηκες, ρε συ, του ανθρώπου; Ξέρεις εσύ τίποτε γι’ αυτά; Εγώ δεν έχω ιδέα» της είπα τσαντισμένος. Προερχόμασταν άλλωστε από μια υπηρεσία με αντικείμενο τις προϊστορικές και κλασικές αρχαιότητες. Πίστευα δε πως στη νέα μας δουλειά θα είχαμε μια μικρή περίοδο προσαρμογής για να ξεσκονίσω τα βασικά τουλάχιστον. Αμ δε.

    «Στάθη, θα τα καταφέρουμε. Έχουμε κατακτήσει τη μέθοδο και μπορούμε να σχεδιάσουμε εκπαιδευτικό ακόμη και για την κινεζική καλαθοπλεκτική, κι ας μην έχουμε ιδέα για το θέμα» προσπάθησε να με καθησυχάσει.

    Στρωθήκαμε στο διάβασμα. Ο Κωνστάντιος είπε στους νυχτοφύλακες να μας αφήνουν μέχρι αργά στη βιβλιοθήκη. Φωτοτυπήσαμε δε λήμματα από τη Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια, μη και δεν έχουμε κάτι να μελετήσουμε και στο σπίτι.

    Σε δυο εβδομάδες του πήγαμε το σχέδιο του προγράμματος και πρόπλασμα πολύπτυχου εντύπου – θέλαμε και έντυπο, βλέπετε. «Ήμουν σίγουρος πως δεν θα με διαψεύδατε, όταν έλεγα στα κεντρικά πως θα ’χουμε και ένα ωραίο εκπαιδευτικό πρόγραμμα, αφού έχω προσλάβει τους καλύτερους» μας είπε λάμποντας. «Αλλά γιατί μου το φέρατε; Αν θέλουν, ας το τσεκάρουν οι επιμελητές της έκθεσης» συμπλήρωσε.

    Πήραμε λοιπόν το ΟΚ μετ’ επαίνων από την Τζένη Αλμπάνη και τον Γιάννη Βιταλιώτη και ύστερα από μερικά ακόμη ξενύχτια με τη Ραχήλ και τον Μωυσή Καπόν για το στήσιμο του εντύπου, ήταν όλα έτοιμα στην ώρα τους. Στα εγκαίνια ο «διευθυντής μας» καμάρωνε για το αποτέλεσμα της δουλειάς των ανθρώπων του μουσείου.

    Ακολούθησε μια εξαιρετικά πυκνή σε δράσεις δημιουργική δεκαετία –στο μεταξύ το 2001 στη θέση της Αλέκας που διορίστηκε στην εκπαίδευση είχε έρθει ο Πάνος Βοσνίδης– στη διάρκεια της οποίας μεταμορφώθηκε το Βυζαντινό Μουσείο. Ο Δημήτρης Κωνστάντιος το έφερε στην πρωτοπορία σε πολλούς τομείς. Ο ίδιος ήταν σταθερά ανοιχτός σε προτάσεις, μόνιμα ενθαρρυντικός, με πίστη στό όραμά του και εμπιστοσύνη στους συνεργάτες του, πραγματικός μπροστάρης.

    Η πορεία αυτή διακόπηκε βίαια με τον πρόωρο θάνατό του στις 13 του Φλεβάρη του 2010.

    banner_300_250
    Picture of Στάθης Γκότσης
    Ο Στάθης Γκότσης είναι ιστορικός

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    Αγγέλκου_Οι αξέχαστες βόλτες μας με τον αρχαιολόγο Θανάση Παπαζώτο shortstoriesgr
    Short

    Οι αξέχαστες αρχαιολογικές βόλτες μας με τον Θανάση Παπαζώτο

    Η Ευαγγελία Αγγέλκου αναπολεί για το Short Stories τις αρχαιολογικές περιηγήσεις που έκανε από παιδί στα βυζαντινά τείχη της Θεσσαλονίκης και στην Πιερία, με τον βυζαντινολόγο Θανάση Παπαζώτο, που έφυγε πολύ νέος από τη ζωή

    Κατερίνα Νικολαίδου_ο δικός μου άγγελος είναι φηφιδωτός_ Ροτόντα
    Short

    Η αμφίθυμη σχέση μου με έναν ψηφιδωτό άγγελο

    Η Κατερίνα Νικολαΐδου γράφει στο Short Stories για τη σχέση της με τον ψηφιδωτό άγγελο, αντίγραφο από τη Ροτόντα της Θεσσαλονίκης, που είχαν χαρίσει οι δημιουργοί του στη μητέρα της, την αρχαιολόγο Ευτυχία Κουρκουτίδου-Νικολαΐδου

    Σοφία Βασάλου_Ένα απλό «εις το επανιδείν, Δάσκαλε» για τον Νίκο Μίνω
    Short

    Ένα απλό «εις το επανιδείν, Δάσκαλε» για τον Νίκο Μίνω

    Η συντηρήτρια αρχαιοτήτων και έργων τέχνης Σοφία Βασάλου γράφει στο Short Stories για την απώλεια του Νίκου Μίνου, του ανθρώπου που κατάφερε την αναγνώριση και εδραίωση της επιστήμης της συντήρησης στον ελλαδικό χώρο, ο οποίος απεβίωσε αιφνιδίως στις 30.10.2023