Κούκλες από κρατούμενες «διηγούνται» τις ιστορίες τους

Εάν μου ζητήσουν, μπορεί και να τους κόψω κάποιο πατρόν. Η πρωτοβουλία είναι των γυναικών, φτιάχνουν αυτό που έχουν στο μυαλό και στην καρδιά τους.

Υπάρχει και κάποιος χρόνος για συζήτηση. Τα προβλήματα άπειρα. Δεν λύνονται όλα, δυστυχώς. Τα χρήματα που βγάζουν με τη δουλειά τους μπορεί όμως να είναι μια μικρή ανακούφιση, να μπορούν να στείλουν στους δικούς τους ή να παραγγείλουν κάποια πράγματα από τον μπακάλη της φυλακής, να πάρουν τηλεκάρτα να μιλήσουν με την οικογένειά τους –εάν μένει εκτός Ελλάδας, αυτή η τηλεκάρτα τελειώνει πολύ γρήγορα– να μιλήσουν με τον δικηγόρο τους, με τα παιδιά τους, να δούνε τι κάνουν, εάν έχουν διαβάσει για το σχολείο κ.λπ.

Τα παιδιά έξω περνάνε άλλες δυσκολίες. Πρόσφατα, π.χ., ήρθε για επισκεπτήριο η κόρη μιας κρατούμενης από το Βέλγιο και γνώρισε πρώτη φορά εκεί στη Θήβα τον μικρό αδελφό της που τον είχαν φέρει από ορφανοτροφείο της Αθήνας. Δεν μίλαγαν όμως κάποια γλώσσα κοινή κι έτσι η μαμά –μέσα σε όλη αυτήν τη συγκίνηση– έπρεπε να κάνει τον διερμηνέα.

Η γλώσσα είναι ένα πρόβλημα γενικώς. Οι μετανάστριες που είναι χρονιά στη Θήβα έχουν μάθει ελληνικά (έχει και σχολείο για όσες προλάβουν να γραφτούν). Οι καινούργιες καμία φορά δεν μιλάνε η κάνουν πως δεν μιλάνε γιατί θέλουν την ησυχία τους. Πάντως θυμάμαι αυτό το κοριτσάκι από την Τουρκία που όντως μίλαγε μόνο τουρκικά. Είχε βρει όμως τη λύση. Μας έφερνε μια τσιγγάνα τουρκάλα, η οποία τα έλεγε σε κάποια από τις τσιγγάνες της ομάδας στα ρομανές, η οποία μου τα έλεγε στη συνέχεια στα ελληνικά. Η απάντηση έπαιρνε μετά τον ανάποδο δρόμο, ρελέ κανονικό.

Μέσα από όλο αυτό το χάος υπάρχει όμως ένας κοινός στόχος. Να ξεπεράσουν τη μιζέρια του εγκλεισμού και να φτιάξουν κάτι όμορφο. Οι κούκλες τους θα βγουν έξω, θα βλέπουν τι γίνεται στον κόσμο και θα μας «πουν» την ιστορία τους.

•••

Το «Εργαστήρι Μαιρηβή» λειτουργεί από το 1999 με σκοπό την έρευνα, την εξάπλωση και τη διεύρυνση της τέχνης του Κουκλοθέατρου