Μια από τις αγαπημένες μας συνήθειες όταν ήμασταν παιδιά ήταν να εξερευνούμε, με τις αδελφές μου, το ατελιέ της θείας Κικής. Η Βασιλική (Κική) Δούση, μια από τις πρώτες Ελληνίδες βιβλιοδέτριες, ήταν αδελφή της μητέρας μας και δεύτερή μας «μάνα».
Όταν βρισκόμασταν στο σπίτι της, δεν χάναμε ευκαιρία να μπαίνουμε στο εργαστήρι της. Περιεργαζόμασταν όλα τα περίεργα εργαλεία και υλικά. Τις πρέσες, τους κόφτες, τα σφυριά, τα κοπίδια, τα γυαλόχαρτα, τους σπάγκους, τις κόλλες, τα χαρτόνια. Και κυρίως τα δέρματα και τα πολύχρωμα χειροποίητα χαρτιά βιβλιοδεσίας. Αυτά που η Κική Δούση παράγγελνε από τους καλύτερους καλλιτέχνες του Παρισιού.
Εκεί μάθαμε ότι τα βιβλία φορούν και πουκάμισα! Δεν αρκούσε δηλαδή να φτιαχτεί το εξώφυλλο του βιβλίου για να είναι προστατευμένο. Χρειαζόταν και μια θήκη από πάνω, που την ονόμαζαν chemise (πουκάμισο) και επιπλέον ένα κουτί προστασίας, το étuis. Την παρακολουθούσαμε με αγωνία να ανοίγει το δέμα με τα λειασμένα maroquin που της είχε στείλει από το Παρίσι ο monsieur Bonani, ο καλύτερος επεξεργαστής δερμάτων, όπως έλεγε η Κική.
Πώς να περιγράψω τη χαρά που είχε όταν παραλάμβανε τα βιβλία που είχε στείλει για χρύσωμα. Παλιότερα τα έστελνε στο Παρίσι. «Το χρύσωμα των ακμών των βιβλίων τα προστατεύει από τη σκόνη. Ευτυχώς τώρα έχουμε και στην Ελλάδα καλούς τεχνίτες για το χρύσωμα» έλεγε.
Μεγαλώνοντας, είχαμε την τύχη όχι μόνο να γνωρίσουμε μια πολύ σημαντική τέχνη, εκείνη της βιβλιοδεσίας, αλλά και να παρατηρούμε από κοντά μια σπουδαία καλλιτέχνιδα της βιβλιοδετικής τέχνης στο ατελιέ της, την ώρα της δουλειάς της.
Στο ερώτημά μας γιατί έγινε βιβλιοδέτρια απαντούσε: «Επειδή αγαπώ πολύ την τέχνη, αισθάνθηκα ότι ήθελα να την προστατεύσω, σπουδάζοντας κάτι που να τη φροντίζει και να την περιφρουρεί. Η βιβλιοδεσία προστατεύει το βιβλίο, το συντηρεί, το αποκαθιστά».