Ο Νίκος Μίνως ήταν Δάσκαλός μου. Είχα την τύχη, προς το τέλος των σπουδών μου, να διδαχθώ από εκείνον για τρία εξάμηνα το μάθημα και το εργαστήριο της συντήρησης τοιχογραφίας.
Οι γνώσεις και η εμπειρία του ήταν τεράστιες και πολύτιμες. Μας τις μετέδιδε με μεγάλο ενθουσιασμό και χωρίς περιορισμούς. Με όλα εκείνα τα σπουδαία μνημεία που μας παρουσίαζε, με έκανε να λατρέψω τη συντήρηση της τοιχογραφίας και να την επιλέξω, τελικά, ως αντικείμενο της εξειδίκευσής μου.
Με τον Νίκο Μίνω μοιράστηκα μερικά από τα σημαντικότερα χρόνια της νεότητάς μου, ως συμβασιούχος υπάλληλος στο Υπουργείο Πολιτισμού. Τότε, σε εποχές κατά τις οποίες οι συντηρητές αντιμετωπίζονταν ακόμη ως τεχνίτες ξεχασμένοι μες στα σκάμματα, με δίδαξε την ουσία της συντήρησης αρχαιοτήτων, το εύρος και την επιστημονική της έκταση.
Μου έμαθε να είμαι πάντα περίεργη, να μη σταματάω μπροστά στα εμπόδια και να ψάχνω για λύσεις. Ήταν απαιτητικός από τους συνεργάτες του, ακριβοδίκαιος, δυναμικός, αξιολογούσε τις συνθήκες σε βάθος.
Με τη στάση του μας δίδαξε ότι η «συντήρηση και η υπηρεσία είναι πάνω απ’ όλα και με όποιο κόστος». Μπορεί να ακούγεται σκληρός, ίσως και πολλές φορές να ήταν άκαμπτος, καθώς δεν υποχωρούσε στο όραμά του. Ναι, ήταν ένας άνθρωπος των άκρων. Όμως, αυτό που προσπαθούσε ήταν να ανοίξει στην Ελλάδα δρόμους για τη συντήρηση εκεί που δεν υπήρχαν. Και τελικά το κατάφερε!
Ήταν μεγάλη μου τιμή να με συμπεριλάβει στην ομάδα που πρωτοστάτησε στην προσπάθειά του να εγκαθιδρύσει το Τμήμα Μελετών Συντήρησης της Διεύθυνσης Συντήρησης, πριν καν αυτό νομοθετηθεί. Και γι’ αυτό θα του είμαι πάντα ευγνώμων.
Στον Νίκο Μίνω άρεσαν η ροκ, το κάπνισμα και το καλό κρασί. Είχε μια ταμπέλα στο γραφείο του που έγραφε: «Επιβάλλεται το κάπνισμα». Συχνά είχε κρυμμένο κι ένα μπουκάλι ουίσκι σε κάποιο συρτάρι. Όταν δυσκόλευαν τα πράγματα, αργά το απόγευμα, ο Νίκος το έβγαζε στην επιφάνεια.
