Μια από τις παλιότερες αναμνήσεις μου με τον Χάρη είναι αυτή να ζωγραφίζει φιγούρες του Καραγκιόζη σε χαρτόνι. Έφτιαχναν με τον μεγαλύτερο αδελφό μας φιγούρες. Έστηναν μπερντέ τα καλοκαίρια και έδιναν παραστάσεις Καραγκιόζη για τα παιδιά της γειτονιάς. Το εισιτήριο ήταν καραμέλες.
Στον Χάρη άρεσε η ζωγραφική από μικρό παιδί. Πέρναγε πολλές ώρες στο εργαστήρι του θείου μας, του ζωγράφου και συντηρητή Αντώνη Γκλίνου. Ζούσε κι αυτός τότε στην Τρίπολη, πολύ κοντά στο σπίτι μας. Το ατελιέ του ήταν παραδίπλα. Πιτσιρίκι εγώ –έξι χρόνια μικρότερη από τον Χάρη–, πήγαινα εκεί και τους χάζευα. Ο Αντώνης του μάθαινε να σχεδιάζει, τον καθοδηγούσε να αντιγράφει αναγεννησιακούς πίνακες ή κάποιες προτομές που είχε στο εργαστήρι, να μετράει σωστά, να προσέχει τις λεπτομέρειες.
Όταν εγώ ξεκίνησα το γυμνάσιο, ο Χάρης έφυγε για την Αθήνα. Ξανασμίγουμε και αποκτούμε ουσιαστική σχέση όταν έρχομαι κι εγώ στην Αθήνα για να σπουδάσω. Τον βρίσκω στα τελευταία έτη της Σχολής Καλών Τεχνών. Συγκατοικούμε και εκεί πια αρχίζουμε να ερχόμαστε κοντά ο ένας στον άλλον.
Πριν ακόμη τελειώσει τη σχολή, ο Χάρης Γαβρήλος έχει αρχίσει να διακρίνεται για τη δουλειά του. Τελειώνει τη σχολή το 1983, με άριστα στο εργαστήρι του Δημοσθένη Κοκκινίδη, αριστεύει και στο εργαστήρι της σκηνογραφίας. Ήδη από τη δεκαετία του 1980 είναι πολύ γνωστός. Την πρώτη του ατομική έκθεση –το 1985 στην Αίθουσα Τέχνης Ψυχικού– επιμελείται και στήνει Ιόλας, ο οποίος αγοράζει και έργα του. Αυτά δυστυχώς κλάπηκαν όταν έγινε η μεγάλη λεηλασία των έργων τέχνης από τη βίλα του.
Ο Χάρης εκείνα τα χρόνια είναι αρκετά εσωστρεφής, δουλεύει πολύ, κλεισμένος στο εργαστήρι του και ακούγοντας τις μουσικές του. Όμως το σπίτι μας, μια μονοκατοικία στου Γκύζη, στην οδό Μυστρά, με σκαλάκια μπροστά, είναι πολύ ανοιχτό.