Γνώρισα τον Κόλιν Ρένφριου (Colin Renfrew) σε μια λαμπρή περίσταση. Σε έναν «αρχαιολογικό» γάμο αγαπημένων συναδέλφων το καλοκαίρι του 2013. Το τελευταίο πράγμα που περιμένει να δει κανείς είναι έναν σεβάσμιο, αναγνωρίσιμο άνθρωπο να χορεύει στο κέντρο του χωριού μπάλο κυκλαδίτικο. Είναι ο ωραιότερος μάλλον τρόπος να γνωρίζεις έναν άνθρωπο. Γιατί εκείνη τη στιγμή δεν έχει την ιδιότητα και τον τίτλο. Έχει την ίδια χαρά που έχεις κι εσύ.
Την επόμενη μέρα οι καλεσμένοι εκείνου του χαρμόσυνου γεγονότος κάναμε μια ωραία εκδρομή στην Κέρο. Από το καραβάκι, χωρίς φυσικά να αποβιβαστούμε στην ακτή γιατί απαγορεύεται –και σωστά, καθώς είναι στην Α΄ ζώνη προστασίας–, ο Κόλιν Ρένφριου μας έδειξε τον χώρο της ανασκαφής στο Δασκαλιό αλλά και στον Κάβο της Κέρου, απέναντι. Και ήταν μια λαμπρή ημέρα.
Η τύχη το ’φερε να ξανασυναντηθούμε στο τέλος του καλοκαιριού του 2019, με την ευκαιρία των γυρισμάτων του ντοκιμαντέρ Buried secrets of Keros – Κέρος: Το μυστήριο των σπασμένων ειδωλίων, μια παραγωγή του National Geographic και της Cosmote TV, με την πολύ εμπνευσμένη έρευνα, σενάριο και σκηνοθεσία του σκηνοθέτη – αρχαιολόγου Νίκου Νταγιαντά.
Μου είχαν πει ότι ένα μέρος της δουλειάς θα ήταν να μιλήσω με τον καθηγητή Ρένφριου και τους εξαιρετικούς συνεργάτες του για τη μεγάλη τους ανασκαφή και τα σπουδαία τους ευρήματα. Ένιωσα ένας από τους πιο τυχερούς ανθρώπους στον κόσμο.
Πρωί πρωί μπήκαμε σε ένα καΐκι. Έπρεπε να τεθούν οι ερωτήσεις και να γίνει η συνέντευξη μεμιάς. Φυσικά τίποτε δεν είχε γίνει με πρόβα. Υπήρχε ανησυχία. Αν τα κεντρικά πρόσωπα, όπως ο καθηγητής Ρένφριου, θα μπορούσαν να μιλήσουν με άνεση ή αν θα έπρεπε με κάποιον τρόπο όλο αυτό να γίνει κομμάτι κομμάτι.
Αλλά ο Κόλιν Ρένφριου αποδείχτηκε η ψυχή του ντοκιμαντέρ. Η αφήγησή του όχι απλώς κάλυπτε τους στόχους του σεναρίου, αλλά επιπλέον δημιουργούσε καινούργια ερωτήματα. Ξεπερνούσε και τις προσδοκίες του κειμένου.
