Μια μέρα πήγα σε ένα ακόμη σχολείο και πήρα τη θέση μου στο μικρόφωνο. Ένα από τα χαρακτηριστικά μου, καθώς έχω περιφερειακή όραση, είναι ότι στις αίθουσες, μικρές ή μεγάλες, μπορώ κάθε δευτερόλεπτο να δω π.χ. αν από εκατό άτομα με προσέχουν και τα εκατό ή όχι. Σε αυτό με βοηθάει και το ότι δεν χρησιμοποιώ σημειώσεις ή power point και έτσι έχω συνεχή διάδραση.
Παίρνω λοιπόν θέση στο μικρόφωνο και βλέπω την αίθουσα. Μια κοπέλα δεν σήκωσε το βλέμμα της και ζωγράφιζε. Λέω μέσα μου: «Κοίτα να δεις, δεν ενδιαφέρεται ούτε για τους τύπους για το τι θα πούμε». Αλλά ευτυχώς έχω «εκπαιδευτεί» να μην κρίνω κανέναν που δεν ξέρω προσωπικά και άλλωστε ποιος είμαι εγώ που θα κάνω παρατήρηση σε ένα παιδί. Δεν πάω γι’ αυτό στα σχολεία.
Παρότι τα μάτια μου πήγαιναν συχνά στο κορίτσι, το οποίο δεν σήκωσε ποτέ το βλέμμα του, έπρεπε να συνεχίσω να μιλάω για τους υπόλοιπους. Κάποια στιγμή τελείωσα και περάσαμε στις ερωτήσεις.
Ξαφνικά το κορίτσι σηκώνει το χέρι του. Εξεπλάγην και από περιέργεια της έδωσα αμέσως τον λόγο. Σκέφτομαι τι θα με ρωτήσει άραγε, αφού δεν άκουγε πριν.
