Η δεκαετία του ’80 ήταν μια εποχή εντατικής ανασκαφικής δραστηριότητας στην Πέλλα. Όπως και περίοδος μεγάλης ψυχικής ευφορίας και αξέχαστης συντροφικότητας για όσες και όσους είχαμε την τύχη να δουλεύουμε εκεί τα χρόνια εκείνα με προϊσταμένη την αείμνηστη Μαίρη Σιγανίδου.
Ήταν η εποχή που ήρθε στο φως μεγάλο μέρος της πόλης με δημόσια και ιδιωτικά κτίρια, ιερά και νεκροταφεία. Αλλά και η περίοδος που μπήκαν οι βάσεις της επιστημονικής πορείας των έξι αρχαιολόγων (αρχαιολογίνων), που μετά τις εξετάσεις του 1979 βρεθήκαμε στη ΙΖ΄ ΕΠΚΑ (Εφορεία Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων).
Η εφορεία μας είχε τότε αρμοδιότητα σε πέντε νομούς της Μακεδονίας: Πέλλα, Ημαθία, Κοζάνη, Φλώρινα και Καστοριά. Συχνά βρισκόμασταν όλες μαζί στην Πέλλα για να αναφέρουμε τη δράση μας και για γενικότερη ενημέρωση.
Τότε υπήρχε εκεί το μικρό μουσείο των 400 τ.μ. (πρώην τουριστικό περίπτερο) και καμιά δεκαριά κατασκευές με ξύλο και λαμαρίνες που χρησίμευαν για αποθήκες ευρημάτων, εργαστήρια, αλλά και «γραφεία». Αυτά ήταν δύο συνεχόμενοι χώροι. Ένας για την προϊσταμένη, ένας για εμάς τις έξι, με τα τραπέζια μας περιμετρικά τοποθετημένα και πίσω μας δύο βιβλιοθήκες, μια ξυλόσομπα και ένα ψυγείο.
Τα τραπέζια-γραφεία μας ήταν πάντα γεμάτα με στοίβες φακέλων και τα τασάκια μονίμως ξεχείλιζαν, καθώς το κάπνισμα επιτρεπόταν. Η πόρτα του γραφείου της Μαίρης Σιγανίδου δεν έκλεινε σχεδόν ποτέ. Στο διάλειμμα, την ώρα του καφέ, ερχόταν η προϊσταμένη στον δικό μας χώρο και γινόμασταν όλοι μια «καλή παρέα».
Τότε είχαμε ερευνήσει πολλούς τάφους της ελληνιστικής εποχής του ανατολικού νεκροταφείου της πόλης, λαξευτούς, θαλαμωτούς και κιβωτιόσχημους. Μεταξύ άλλων κτερισμάτων, υπήρχαν και πολλά ειδώλια ζώων που είχαν τοποθετηθεί ως παιχνίδια σε παιδικές ταφές. Τα περισσότερα απεικόνιζαν πετεινούς είτε μόνους είτε μαζί με παιδικές μορφές σε στιγμές παιχνιδιού. Τα παιδιά τους αγκαλιάζουν, τους δίνουν ρόγες σταφυλιού, ανεβαίνουν πάνω τους κ.ά.
