Πήγαμε πρεμιέρα στην Επίδαυρο με τη μισή πιάτσα έτοιμη να μας σκίσει.
Στην ατάκα «ελεύθεροι κυκλοφορούν οι δολοφόνοι» χάλασε ο κόσμος. Στον μεγάλο μονόλογο είχα πολλά χειροκροτήματα. Ο Χατζάκης από το ηλεκτρολογείο τα μέτραγε πάντα. Όταν έπεσα πάνω στο ξύλο, το κοίλο σηκώθηκε όρθιο.
Στην ταβέρνα του Λεωνίδα στρίμωξε ο υπουργός τουρισμού του ΠΑΣΟΚ… πώς τον λέγανε τον μυτόγκα από τη Ρόδο, παναγία μου; Πάντα τον ξεχνάω τον υποκριτή που είχε έρθει προηγουμένως να μου πει συγχαρητήρια [σ.σ. πρόκειται για τον Γιώργο Νικητιάδη]. Στρίμωξε λοιπόν τον Χατζάκη στις τουαλέτες και του είπε: «Έβαλες τον Κραουνάκη να βρίζει την κυβέρνηση; Δεν θα ξαναπάρεις λεφτά». Να με τα χάπια ο Σωτήρης. Με ’παιρναν οι εφημερίδες να πω τι έγινε. Τους παρέπεμπα όλους στον σκηνοθέτη.
Βουτσάς… αποθέωση. Βαλτινός… αδελφός. Η Άννα Βλαβιανού, ο Άρης Μπέκας (ξενοδοχείο Αριστοτέλης, Γιαλάσι) και η Αντιγόνη Γλυκοφρύδη. Αντιγόνη μου, εκεί, θεράπαινα του Διόνυσου, ήρθες στα ενδυτήρια πριν από την παράσταση να πεις την ευχή σου. Σου είπα να ’ρθεις να μου πεις αν με ήθελε ο θεός εδώ μέσα. Και ήρθες μετά με τις τεράστιες ματάρες σου να μου πεις «ναι, σε ήθελε».
Πρώτο ηχηρό χαστούκι στην κυβέρνηση ΓΑΠ. ΠΟΛΕΜΟΣ. Γράψανε τα Νέα πρώτα. Χτύπησαν καμπανάκια στην Επίδαυρο. Μίσος, βρισίδια και τεράστια οικονομική επιτυχία.
Θυμήθηκα ότι τότε για να παίξω στους Αχαρνής έγινε ψήφισμα στο ΣΕΗ για την άδεια. Υπερψήφισε το ΚΚΕ, καταψήφισε ο Συνασπισμός!
Ευλογημένες στιγμές! Χτύπαγε η καρδιά, έφευγε η φωνή ψηλά. Δεν καταδεχτήκαμε ενισχύσεις. Δεν έβαλα μικρόφωνο. Κουβάλαγα ένα γκαζάκι φασκόμηλο και μέλι και έκανα εισπνοές πρωί βράδυ για να έχω φωνή την άλλη μέρα. Στην περιοδεία.
Ήμουν ακριβώς 2 ώρες παρά 15 λεπτά στη σκηνή γιατί συμμετείχα και στα χορικά. Είχα μόνο ένα μικρό διάλειμμα οχτώ λεπτών. Μες στο κάρο όπου ο Τζώνης μου ’βαζε πάντα σε μια ταμπακέρα ένα τσιγάρο για να καπνίσω.
