Ιούνιος 2023, Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, Τρίτη του Μάλερ, μουσικοί και χορωδοί λαμβάνουν τις θέσεις τους. Τελευταίος πατάει στη σκηνή ο μαέστρος Θεόδωρος Κουρεντζής.
Χαμογελαστός και συγκεντρωμένος, σηκώνει τα χέρια και η συναυλία ξεκινά. Λίγα λεπτά αργότερα, εκεί που ο Αυστριακός συνθέτης έχει τοποθετήσει μικρές παύσεις ανάμεσα στον επιβλητικό ήχο των κόρνων, επικρατεί τέτοια ησυχία που θα μπορούσες να ακούσεις ακόμη και το φτερούγισμα ενός εντόμου. Η θεραπευτική σιωπή κατακρεουργείται από σωρεία ειδοποιήσεων μέσων κοινωνικής δικτύωσης και το άγαρμπο κουδούνισμα μιας κλήσης που δεν απορρίπτεται ποτέ.
Ο Κουρεντζής διακόπτει, περιμένοντας υπομονετικά να απενεργοποιήσουν όλοι τις συσκευές τους. Πίνει μερικές γουλιές νερό, πιθανότατα προσπαθώντας να καταπιεί την απογοήτευσή του. Γυρίζει τις σελίδες και ξεκινά από την αρχή.
Αλλά μετά την Ύβρι ακολουθεί η Νέμεσις. Μισή ώρα μετά ένα απρόσκλητο σύννεφο αρχίζει να βρέχει δυνατά. Παρόλο που για κάποιους το να παρακολουθούν τον Κουρεντζή να διευθύνει κάτω από τη βροχή μπορεί να αποτελεί μια μυστηριακή εμπειρία, το μεγαλύτερο μέρος του κοινού θορυβείται. Και θορυβεί.
Η καλοκαιρινή βροχή αρχίζει να μουσκεύει τα όργανα. Ο μαέστρος κατεβάζει τα χέρια και όλοι καταλαβαίνουμε ότι αυτή θα έπρεπε να είναι η τιμωρία μας. Όχι όμως η δική του. Ο Κουρεντζής σηκώνει τα μάτια του στον αθηναϊκό ουρανό συνειδητοποιώντας ότι μάλλον αυτή δεν θα είναι η νύχτα που θα τελέσει το δικό του μυστήριο. Όμως οι Έλληνες θεοί αγαπούν τον μαέστρο. Πάντοτε τον αγαπούσαν· η βροχή σταματά εντελώς ξαφνικά.
Στην τελευταία και πιο δραματική κίνηση της συμφωνίας ο ήχος γέμισε την ατμόσφαιρα με τέτοια ποσότητα ηλεκτρισμού που αν το Ηρώδειο είχε ταβάνι, αυτό θα είχε σκιστεί στα δύο. Η μουσική σπονδή του εξύμνησε την αναγέννηση της φύσης και με ένα αλληγορικό πέρασμα από την παιδική αθωότητα στον άνθρωπο και στην αγάπη κατέληξε στην ένωση με το θείο και τη νίκη της χαράς επί του πόνου.
