Αναρωτιέμαι. Πέρασαν δέκα χρόνια για το Σκασιαρχείο ή παραπάνω; Γιατί η παιδαγωγική Φρενέ (Freinet) για μένα ξεκινά το 2007. Όταν πια έχω κάνει τον κύκλο μου με το πρώτο σχολείο που γνώρισα και θα το ονόμαζα «λαϊκό». Αλλά και με το δεύτερο που θα το ονόμαζα «ευρωπαϊκό».
Μεταξύ του ευρωπαϊκού σχολείου και της καπιταλιστικής κρίσης του 2010 όταν προτείνεται το ψηφιακό σχολείο, έρχεται στον κόσμο μια νέα παιδαγωγική ομάδα. Πλέον συνεχίζουμε το ταξίδι μας έχοντας την αίσθηση πως ο χρόνος που κυλά μας κάνει χυμένα ποτάμια σε μια θάλασσα προσώπων και αμφιβολιών.
Τι θυμάμαι; Στην αίθουσα του Φιλίπ (κοντά στην πλατεία Αμερικής) να βουρκώνω για τον μικρό ήρωα του «σχολείου των θάμνων», όπως είναι η μετάφραση του τίτλου της γαλλικής ταινίας Το σκασιαρχείο του Ζαν-Πολ λε Σανουά του 1949. Κι από μέσα μου να δίνω μια υπόσχεση. Να αφιερώσω τη ζωή μου σε αυτό τον δάσκαλο του τυπογραφείου και του αντιπολεμικού κινήματος.
Θυμάμαι… Να γνωρίζω τη Σοφία «των μικρών βιβλίων» σε ένα καφέ πίσω από το Hilton. Τον Νίκο Θεοδοσίου και τον Δημήτρη Σπύρου στα γραφεία του Νεανικού Πλάνου και της Camera Zizanio και να μιλάμε για την παιδαγωγική Φρενέ. Να είμαστε νομάδες μες στην πόλη και να κάνουμε συναντήσεις σε διάφορα μέρη της Αθήνας για το πώς θέλουμε μια παιδαγωγική ομάδα. Το Αντιφασιστικό Μέτωπο Παιδείας και τους τρομαγμένους εκπαιδευτικούς. Τον Γιάνους Κόρτσακ και την ιστορία του να με σημαδεύει ανεξίτηλα. Τον Μισέλ Λομπρό να με κοιτά στα μάτια μιλώντας μου για τον Freinet.
Θυμάμαι την προβολή στην Αλκυονίδα του Δασκάλου που άφηνε τα παιδιά να ονειρεύονται. Tη Λοξή τάξη του Ζάφου Ξαγοράρη και τη Στέλλα που έρχεται να μας γνωρίσει. Έχουμε εκτεθεί πια. Οι μέρες που έρχονται θα έχουν το όνομα της ταινίας Αγωνίζομαι, άρα υπάρχω του Γιάννη Γιουλούντα.