Η μύησή μου στα εκπαιδευτικά προγράμματα ξεκίνησε στη Σχολή Θεάτρου με θεατρο-εκπαιδευτικά προγράμματα για σχολεία. «Γιατί όχι για μουσεία;» συλλογίστηκα. Και βάλθηκα να φέρω τις θεατροπαιδαγωγικές τεχνικές στον Πολυχώρο Πολιτισμού Ισλαχανέ.
Από το 2017 κάθε χρόνο προσπαθώ να σχεδιάσω κάτι διαφορετικό που αντλεί φυσικά από την εκάστοτε περιοδική έκθεση.
«Καλημέρα, παιδιά! Με λένε Αρετή» είπα, όπως συνηθίζω, μια μέρα στους μαθητές ενός δημοτικού σχολείου. «Για να δούμε, κυρία, θα είστε Αρετή ή βαρετή;». Οχ! Με κόλλησε στον τοίχο ο πιτσιρικάς με το καλημέρα σας. Έκτοτε κάθε φορά το ίδιο άγχος. Με την εμπειρία χιλιάδων μαθητών, εντάξει, αποκτάς άσους στο μανίκι, έχεις έτοιμες απαντήσεις, αποφεύγεις λάθη. Ή μήπως όχι;
Καινούργια πρόκληση η συνεργασία με το MOMus – Μουσείο Φωτογραφίας στο πλαίσιο της Thessaloniki PhotoBiennale 2023. Θα φιλοξενούσαμε φωτογραφίες από το Αφγανιστάν του φωτορεπόρτερ του Associated Press Δημήτρη Μεσσίνη. Τι εκπαιδευτικό να οργανώσω λοιπόν για την έκθεση Δύναμη και οδύνη στο Αφγανιστάν: Το καθεστώς Ταλιμπάν 1996-2001; Πανικός.
Διαβάζεις, ψάχνεις, βλέπεις ντοκιμαντέρ, κρέμεσαι από τα χείλη του φωτογράφου να βρεις το νήμα, την ιδέα, το γιατί, το τι θα έχεις να πεις στα παιδιά που θα έρθουν. Και φυσικά ως Αρετή – και όχι βαρετή. Τι βάρος κι αυτό. Από μικρή με βάραινε τούτο το όνομα. «Ε με τέτοιο όνομα μόνο καλό δρόμο μπορείς να πάρεις στη ζωή» μου φορτώνανε το απαρέγκλιτο δρομολόγιο.
Όσο έψαχνα για το Αφγανιστάν, πόλεμος, φτώχεια, καταπίεση ανθρώπινων δικαιωμάτων, θέση γυναίκας στα τάρταρα, θρησκοληψία κι άγιος ο θεός. Πού είναι αυτή η χώρα; Τι γνωρίζουμε γι’ αυτή; Ποιοι είναι οι Ταλιμπάν; Γιατί οι άνθρωποι διακινδυνεύουν τη ζωή τους για να την εγκαταλείψουν;
Άρχισα να θυμάμαι ρεπορτάζ του 2021 με χιλιάδες Αφγανούς να συρρέουν στο αεροδρόμιο πριν το καταλάβουν οι Ταλιμπάν και να κρεμιούνται από τα φτερά, από τις ρόδες… Απελπισία. Έπρεπε να μιλήσουμε γι’ αυτά.
