Είναι 6 του Δεκέμβρη του 1997. Έχει προηγηθεί μια πολύ σκληρή εβδομάδα προετοιμασίας προκειμένου να μετατραπεί το θέατρο Απόλλων στον Πύργο σε κινηματογραφική αίθουσα υψηλών προδιαγραφών για να φιλοξενήσει τις προβολές του πρώτου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους. Να τοποθετηθούν μηχανές προβολής για φιλμ των 35 και 16 χιλιοστών, συστήματα dolby, οθόνη κινηματογραφική.
Γιατί έχει μπει ένα στοίχημα: το Φεστιβάλ Ολυμπίας, που ξεκινά το μεγάλο ταξίδι την επόμενη μέρα, θα προσφέρει στα παιδιά ό,τι καλύτερο υπάρχει στον χώρο της παραγωγής του παιδικού και νεανικού κινηματογράφου, αλλά κάτω από τις ιδανικότερες συνθήκες προβολής.
Την ίδια μέρα φτάνει από την Αγγλία και η οθόνη. Ειδική παραγγελία με ακριβείς προδιαγραφές όσον αφορά τις διαστάσεις και την ποιότητα. Είναι ένα ογκώδες ρολό. Κάποιος το φέρνει από το ΚΤΕΛ.
Με δέος απλώνεται στη σκηνή του θεάτρου. Και αρχίζει το επίπονο έργο της ανάρτησης και της στερέωσής της στο ειδικό πλαίσιο.
Δεν είναι τόσο εύκολο όσο φανταζόμασταν. Πολλές φορές ξεκινάμε από την αρχή. Τελικά τα καταφέρνουμε. Το λευκό πανί καλύπτει όλη την μπούκα του θεάτρου Απόλλων. Η οθόνη είναι μια από τις τελευταίες πινελιές στη μεταμόρφωση του χώρου (από θέατρο σε κινηματογράφο).
Αλλά η 6η Δεκεμβρίου είναι η μέρα του Αγίου Νικολάου. Οι Νίκοι του συνεργείου οφείλουν να προσφέρουν το μεσημεριανό γεύμα. Ένα θέατρο όμως δεν διαθέτει εγκαταστάσεις εστίασης. Αυτοσχεδιάζουμε μια λύση. Η μικρή αυλή μπροστά στο φουαγέ προσφέρεται να στρωθεί το τραπέζι. Ευτυχώς δεν βρέχει.
Ύστερα από δισταγμό διαπράττεται η πρώτη ιεροσυλία: η ξύλινη οθόνη των υπότιτλων, που δεν έχει πάρει τη θέση της κάτω από τη μεγάλη οθόνη, μετατρέπεται σε τραπέζι. Εκεί απλώνονται οι μεζέδες από το διπλανό ψητοπωλείο, το κρασί… Αξέχαστη γιορτή!