Το φως είναι η μόνη οντότητα στη φύση που δεν την αγγίζει το πέρασμα του χρόνου, δεν ζει υπό την απειλή του. Εγώ ζηλεύω το φως. Και εσείς φαντάζομαι». Χωρίς δεύτερη σκέψη ανέβηκα στα όρη, στην αγκαλιά του Ψηλορείτη, όπου βρίσκεται το θεατράκι του Άγιου Υάκινθου, για να τον συναντήσω, να τον ακούσω. Αρκούσε η ολιγόλογη ανακοίνωση. Ομιλία του Γιώργου Γραμματικάκη με τον τίτλο «Η νοσταλγία του φωτός».
«Ένα έξοχο κρητικό δίστιχο έχει συλλάβει τις ίδιες αλήθειες:
“Όσο παλιώνουν οι καιροί και όσο περνούν οι χρόνοι
παλιώνει ο λύχνος μα ποτέ το φως του δεν παλιώνει”.
Το γεγονός ότι μόνο το φως δεν ζει υπό την απειλή του χρόνου προκαλεί ασφαλώς τον φθόνο των ανθρώπων. Υπογραμμίζει όμως και την αιώνια δύναμη που έχει η νοσταλγία του φωτός ως οδηγός των πράξεων και των επιλογών μας, ως προσμονή μιας καλύτερης ζωής.
Μόνο, αγαπητοί φίλοι, αν το φως κυριαρχήσει, το παρόν θα αποκτήσει το βαθύτερό του νόημα. Και τα βήματά μας προς το μέλλον θα συνοδεύουν οι αξίες του πολιτισμού και τα αιώνια Υακίνθεια».
Τι τύχη, έλεγα μέσα μου τον Ιούλιο που πέρασε καθώς άκουγα τη γαλήνια, γοητευτική φωνή και –ακόμη γοητευτικότερη– σκέψη του ανθρώπου που εδώ και χρόνια έχει καταφέρει (με τα όποια κενά και ελλείψεις, όπως εκείνος έλεγε) να μας περιγράψει τη συγκλονιστική εικόνα του σύμπαντος.
Να μας μιλήσει για τη θαυμαστή γένεσή του και τις αέναες διαδρομές των άστρων, που έδωσε λόγο στο φως για να μιλήσει το ίδιο για τις χειραψίες του με τη ζωή και την τέχνη και μας μετέφερε τις αποκαλυπτικές αφηγήσεις του φωτός, μελετώντας τα τελευταία χρόνια τη σύνδεση της επιστήμης με την ποίηση και τη μουσική.
