Skip to content
Home » Το κορίτσι που έβαλε τα κλάματα όχι από οίκτο αλλά από συγκίνηση

Το κορίτσι που έβαλε τα κλάματα όχι από οίκτο αλλά από συγκίνηση

    Το κορίτσι που έβαλε τα κλάματα όχι από οίκτο αλλά από συγκίνηση

    Published

    Το κορίτσι που έβαλε τα κλάματα όχι από οίκτο αλλά από συγκίνηση

    Published
    Η Όλγα Στέφου ξεχωρίζει ένα περιστατικό με ένα κορίτσι που συνέβη στην παρουσίαση του βιβλίου της «Μονόκλινο σε μπουάτ» στο φεστιβάλ στο Πεδίον του Άρεως

    Είμαι καινούρια συγγραφέας, έχω γράψει μόλις ένα βιβλίο. Λέγεται Μονόκλινο σε μπουάτ και είναι εξαιρετικά δυσάρεστο. Οπότε ακόμη και για εμένα κάθε του παρουσίαση είναι μια υπόθεση δύσκολη.

    Τον Σεπτέμβριο είχα την τιμή να το παρουσιάσω στο Φεστιβάλ Βιβλιου στο Πεδίον του Άρεως. Πράγμα που δημιουργεί άγχος. Σε αυτό το σημείο υποθέτω ότι πρέπει να σας εξηγήσω ποιο ήταν το κύριό μου πρόβλημα. Δεν ήταν η έκθεση στο αναγνωστικό κοινό, αλλά οι αντιδράσεις του.

    Το βιβλίο μου είναι ένα ημερολόγιο. Πηγαινοέρχεται μεταξύ της κατάθλιψης, της σχέσης με τη μητέρα, της αναπηρίας και του βιασμού. Όπως σας είπα, είναι πράγματι εξαιρετικά δυσάρεστο. Το έγραψα όχι για να σας χαλάσω τη διάθεση, άλλα γιατί παραμένει ολότελα, απολύτως και μέχρι κεραίας μια πραγματική ιστορία.

    Στην παρουσίαση της Αθήνας λοιπόν ήμουν φοβερά αγχωμένη. Είχα αποφασίσει να μιλήσουν για το βιβλίο δύο γυναίκες, η Νατάσα Γιάμαλη και η Ναταλί Χατζηαντωνίου, και να διαβάσει το κομμάτι του βιασμού ένας άντρας. Ο Χάρης Τζωρτζάκης, ένας εξαιρετικός ηθοποιός.

    Γιατί ένας άντρας; Γιατί μου ήταν τόσο δύσκολο να το γράφω που ήθελα να δω την αντίδραση ενός άντρα όταν το διαβάζει. Και –τόμπολα– αυτό πήγε πραγματικά καλά. Εννοώντας ότι δεν ξέραμε πώς να αντιδράσουμε. Οπωσδήποτε δεν χειροκροτείς ύστερα από ένα τέτοιο απόσπασμα· σωστά; Ή μήπως το κάνεις;

    Με ικανοποίησε – οπωσδήποτε βοήθησε το γεγονός ότι είχα πάρει μισό ηρεμιστικό πιο πριν. Και όταν πια τελείωσε ο Χάρης την ανάγνωσή του, όταν πια τελείωσαν και οι ερωτήσεις του κοινού, ήρθε η ώρα των υπογραφών.

    Αχ, τι συναίσθημα! Τι συναίσθημα να θέλει ο κόσμος να σε διαβάσει. Υπέγραφα και υπέγραφα, ώσπου κάποια στιγμή ήρθε ένα κορίτσι, ίσως λίγο πάνω από 20 χρόνων.

    Και άρχισε να κλαίει. Δεν ήξερα τι να κάνω. Σκεφτόμουν ότι κλαίει γιατί τις έχουν συμβεί οι ίδιες ιστορίες. Ή απλώς επειδή… ξέρω κι εγώ;

    Μου είπε το όνομά της – και θα το θυμάμαι για πάντα. Και όπως το σημείωνα γι’ αυτά τα «με εκτίμηση» που γράφει ο κόσμος στις αφιερώσεις, η κοπέλα έπιασε το χέρι μου.

    Και άρχισε να κλαίει. Δεν ήξερα τι να κάνω. Σκεφτόμουν ότι κλαίει γιατί τις έχουν συμβεί οι ίδιες ιστορίες. Ή απλώς επειδή… ξέρω κι εγώ; Συγκινήθηκε. Ήλπιζα να είχε μόνο συγκινηθεί. Την αγκάλιασα στα γρήγορα, μα δεν είχα χρόνο να της μιλήσω. Και αυτό το μετανιώνω μέχρι και τώρα και σίγουρα μέχρι και πιο μετά και πιο μετά και ελπίζω για πάντα.

    Το υπόλοιπο βράδυ σκεφτόμουν τι, μα τι μπορεί να της έχει συμβεί. Και την επόμενη ημέρα. Και σκεφτόμουν μα γι’ αυτό έγραψες το βιβλίο, γι’ αυτό το έγραψες, για να μην είμαστε μόνες μας όσο γίνεται πιο πολλές. Αλλά δεν αρκούσε.

    Τη μεθεπόμενη ημέρα βρήκα ένα μήνυμα του κοριτσιού: «Δεν θέλω να νομίζεις ότι έκλαψα από οίκτο, αλλά από συγκίνηση που μίλησες για όλα αυτά».

    Χάρηκα τόσο πολύ. Ήθελα να συναντηθούμε, να μιλήσουμε. Το υπέροχο κορίτσι ωστόσο δεν μου το πρότεινε. Αλλά αν διαβάζει αυτές εδώ τις γραμμές, θα περιμένω παντοντινά την πρόσκλησή της.

    Με ευγνωμοσύνη.

    banner_300_250
    Picture of Όλγα Στέφου
    Η Όλγα Στέφου είναι δημοσιογράφος – συγγραφέας

    Κεντρική φωτογραφία
    Από το προσωπικό αρχείο της Όλγας Στέφου

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    Κέρκυρα βιβλιοπωλειο καζαντζάκης shortstories
    Short

    Ένας απρόβλεπτος κλέφτης βιβλίων στην Κέρκυρα

    Η Πέπη Γιάννου γράφει στο Short Stories για έναν φοιτητή που κατέφυγε στην κλοπή στο βιβλιοπωλείο Ζερβόπουλου στην Κέρκυρα προκειμένου να διαβάσει ένα συγκεκριμένο βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη