Είμαι καινούρια συγγραφέας, έχω γράψει μόλις ένα βιβλίο. Λέγεται Μονόκλινο σε μπουάτ και είναι εξαιρετικά δυσάρεστο. Οπότε ακόμη και για εμένα κάθε του παρουσίαση είναι μια υπόθεση δύσκολη.
Τον Σεπτέμβριο είχα την τιμή να το παρουσιάσω στο Φεστιβάλ Βιβλιου στο Πεδίον του Άρεως. Πράγμα που δημιουργεί άγχος. Σε αυτό το σημείο υποθέτω ότι πρέπει να σας εξηγήσω ποιο ήταν το κύριό μου πρόβλημα. Δεν ήταν η έκθεση στο αναγνωστικό κοινό, αλλά οι αντιδράσεις του.
Το βιβλίο μου είναι ένα ημερολόγιο. Πηγαινοέρχεται μεταξύ της κατάθλιψης, της σχέσης με τη μητέρα, της αναπηρίας και του βιασμού. Όπως σας είπα, είναι πράγματι εξαιρετικά δυσάρεστο. Το έγραψα όχι για να σας χαλάσω τη διάθεση, άλλα γιατί παραμένει ολότελα, απολύτως και μέχρι κεραίας μια πραγματική ιστορία.
Στην παρουσίαση της Αθήνας λοιπόν ήμουν φοβερά αγχωμένη. Είχα αποφασίσει να μιλήσουν για το βιβλίο δύο γυναίκες, η Νατάσα Γιάμαλη και η Ναταλί Χατζηαντωνίου, και να διαβάσει το κομμάτι του βιασμού ένας άντρας. Ο Χάρης Τζωρτζάκης, ένας εξαιρετικός ηθοποιός.
Γιατί ένας άντρας; Γιατί μου ήταν τόσο δύσκολο να το γράφω που ήθελα να δω την αντίδραση ενός άντρα όταν το διαβάζει. Και –τόμπολα– αυτό πήγε πραγματικά καλά. Εννοώντας ότι δεν ξέραμε πώς να αντιδράσουμε. Οπωσδήποτε δεν χειροκροτείς ύστερα από ένα τέτοιο απόσπασμα· σωστά; Ή μήπως το κάνεις;
Με ικανοποίησε – οπωσδήποτε βοήθησε το γεγονός ότι είχα πάρει μισό ηρεμιστικό πιο πριν. Και όταν πια τελείωσε ο Χάρης την ανάγνωσή του, όταν πια τελείωσαν και οι ερωτήσεις του κοινού, ήρθε η ώρα των υπογραφών.
Αχ, τι συναίσθημα! Τι συναίσθημα να θέλει ο κόσμος να σε διαβάσει. Υπέγραφα και υπέγραφα, ώσπου κάποια στιγμή ήρθε ένα κορίτσι, ίσως λίγο πάνω από 20 χρόνων.