Χριστούγεννα, Πάσχα, Δεκαπενταύγουστος. Οι μεγαλύτερες γιορτές του τόπου μας αποτελούν συνήθως αφορμή για οικογενειακές και φιλικές συναθροίσεις, αλλά και για εξορμήσεις ή εκδρομές.
Υπάρχουν όμως κατηγορίες εργαζομένων και επαγγελματιών που εξαιτίας της φύσης των καθηκόντων τους είναι υποχρεωμένοι να δουλεύουν ακόμη και τις γιορτινές μέρες. Εργαζόμενοι στην καθαριότητα, στα τεχνικά συνεργεία της ΔΕΗ, τα μαζικά μέσα μεταφοράς, πυροσβέστες και πολλοί άλλοι είναι απολύτως αναγκαίο να βρίσκονται στο πόστο τους. Ανάμεσά τους ασφαλώς και οι υγειονομικοί.
Χριστούγεννα του 1998. Νεοσσός τότε φαρμακοποιός, με φαρμακείο στο Αγρίνιο, κάνω την πρώτη μου μεγάλη εφημερία. Μεγάλο το άγχος της ευθύνης να ανταποκριθώ στις ανάγκες δεκάδων ή και εκατοντάδων συμπολιτών που αναμένονταν να περάσουν από το κατώφλι του φαρμακείου. Γιατί τότε εφημερεύαμε μόλις δύο φαρμακεία στην πόλη και από τις εννιά το βράδυ θα ήμουν μόνος.
Το καλό εκείνα τα χρόνια, σε αντίθεση με σήμερα, ήταν η επάρκεια σε φάρμακα. Οι ελλείψεις ήταν κάτι σπάνιο – όχι όπως τώρα που είναι κανόνας. Άρα το άγχος μας περιοριζόταν στο αν θα είχαμε προμηθευτεί τις απαραίτητες ποσότητες.
Ουρές λοιπόν από ανθρώπους για τα συνήθη εποχικά νοσήματα. Οπότε αντιπυρετικά, αντιβιοτικά, σπρέι για το αναπνευστικό ήταν στην αναμενόμενη λίστα.
Υπάρχουν βέβαια και οι λιγοστοί που αναζητούν και άλλα είδη στα φαρμακεία, όπως γάλα για το βρέφος τους, αν έχουν αμελήσει για την έγκαιρη προμήθειά του. Τουλάχιστον τότε η γκάμα τους ήταν περιορισμένη, σε σχέση με σήμερα που χάνεσαι από τον τεράστιο αριθμό κωδικών τους. Πάλι καλά.
Πού και πού όμως όλο και κάποιος θα περνούσε από τον πάγκο σου ζητώντας απίθανα πράγματα. Οι παλιοί τα εξιστορούσαν, οπότε κάπως φρόντιζες να ήσουν προετοιμασμένος και για κάτι τέτοιο. Όμως η φαντασία του ανθρώπου δεν έχει όρια.
