Skip to content
Home » Lemons (Χ5) με μια ανάσα

Lemons (Χ5) με μια ανάσα

    Lemons (Χ5) με μια ανάσα

    Published

    Lemons (Χ5) με μια ανάσα

    Published
    H Ζαφειρία Δημητροπούλου Del Angel γράφει στο Short Stories για τη διεργασία που έγινε μέσα της σε σχέση με το έργο «Lemons Lemons Lemons Lemons Lemons», μια ρομαντική κομεντί σε ένα δυστοπικό μέλλον

    Οταν κάποιες φορές έχω την πολυτέλεια του χρόνου, του ποιοτικού χρόνου, του ρεαλιστικά ποιοτικού χρόνου, αυτού του χρόνου που έχεις στο μετρό σε μεγάλη διαδρομή, στην αίθουσα αναμονής στο γιατρό ή κολλημένος στην κίνηση, ανακαλώ μνήμες σε ανάσες. Αναρωτιέμαι ποια ήταν η τελευταία φορά που πήρα ανάσα. Πραγματική ανάσα. Περιπτώσεις που η εκπνοή λειτούργησε καθαρτικά. Και άλλες που μου κόπηκε η ανάσα.

    Περνούν σαν jump cuts μες στο κεφάλι μου.

    Εγώ ξαπλωμένη σε ξύλινο πάτωμα. Παρατηρώντας τις ατέλειες του κακώς σοβατισμένου ταβανιού, πατούσες γυμνές, ιδρώτας και ανάσα βαθιά. Είναι αρχή μαθήματος στο μεταπτυχιακό, τέλος μαθήματος χορού σε στούντιο στην Πειραιώς με θέα την Ακρόπολη. Είμαι 20 κάτι και δεν με πονάει τίποτε πέρα από την ταχύτητα της αδρεναλίνης μέσα μου. Ή είμαι 35 και με πονάει ο κόκκυγας από τη γέννα – ακόμη. Δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει η ανάσα.

    Εγώ μπροστά από –και μετά μέσα– τον Ειρηνικό Ωκεανό. Προσπαθώντας να βρω ένα τέλος. Έστω μια παύση. Αλλά το μάτι μου δεν φτάνει, δεν βρίσκω όρια ούτε πλαίσιο. Κάνει φασαρία, το μέσα έξω των κυμάτων. Φασαρία και βαβούρα. Και η ανάσα είναι κομμένη. Και από το αχανές αλλά κυρίως από το κρύο, την παγωνιά, νομίζω ότι η καρδιά μου θα σταματήσει. Καμία ανάσα. Και ταυτόχρονα όλες οι ανάσες του κόσμου μαζί.

    Εγώ καθισμένη σε ένα μπαρ. Απέναντι από έναν έρωτα, του παρόντος, παρελθοντικό ή και επικείμενο. Δεν έχει καμία σημασία. Σημασία έχει ο ρυθμός της αναπνοής μου. Και η αλαφράδα του. Μου ’ρχεται στο μυαλό συνειρμικά η λέξη πνοή. Ακούω μέσα μου την άνοιξη. Και είναι άρρυθμη εντελώς. Δεν κρατάει κανένα πλαίσιο. Άναρχη και άσχημα όμορφη.

    Εγώ καθισμένη στο αεροπλάνο. Διαβάζω το Lemons Lemons Lemons Lemons Lemons, ένα έργο του Sam Steiner, με μια ανάσα.

    Με συγκινεί η απλότητα του βιωμένου, συγκρουσιακού έρωτα και πάνω απ’ όλα η αντίσταση. Η αντίσταση στον εαυτό, στην ευαλωτότητα, την έκθεση

    Το μυαλό μου θέλει πολύ να καταλάβει. Γι’ αυτό γυρνάει τη σελίδα με σκοπό. Αναπνέω και jump cut στην πρόβα. Πώς να ειπωθεί αυτή η ιστορία; Με ανάσα σκέφτομαι.

    Σε μια από τις στιγμές πολυτέλειας χρόνου αποφάσισα την πορεία, σε τι αφοσιώνομαι. Στον σκοπό και στο γιατί. Με συγκινεί το έργο αυτό κυρίως για το γιατί του. Γιατί να ειπωθεί αυτή η ιστορία στο σήμερα, το τώρα; Με συγκινεί η απλότητα του βιωμένου, συγκρουσιακού έρωτα και πάνω απ’ όλα η αντίσταση. Η αντίσταση στον εαυτό, στην ευαλωτότητα, την έκθεση. Πάνω απ’ όλα η αντίσταση στην εξουσία.

    Διαβάζοντάς το συνομιλώ με τον συγγραφέα σε ένα διαχρονικό επίπεδο. Ειδικά στις παύσεις του. Εξέλαβα την πλήρη απουσία οδηγιών ως μια όμορφη πρόκληση. Μια πρόκληση για να βρεθεί στην τριβή με το κείμενο και να αναδειχτεί η ανθρώπινη κατάσταση.

    Εγώ καθισμένη στο κοινό να παρακολουθώ το πέρασμα. Η αφήγηση με κάνει να εισπνέω, οι παύσεις να κρατάω τον αέρα μέσα για 3, 2, 1 και η απλότητα και η αμεσότητα των ερμηνευτών να εκπνέω. Αναπνέω γιατί συμπάσχω με τους χαρακτήρες.

    Εκπνέω γιατί η έλλειψη γραμμικής αφήγησης μου επιτρέπει να αφήσω προσδοκίες για την εξιστόρηση αυτής της ιστορίας και με προσκαλεί να είμαι παρούσα στο τώρα. Αναπνέω μαζί με τα σώματα των ηθοποιών, στις 60 μεταβάσεις σκηνικού, που λειτουργεί σαν λύτρωση μες στη φαινομενική οικειότητα του αγνώστου.

    Πέντε σκηνές πριν από το τέλος, την άνω τελεία, η Μπερναντέτ λέει καθώς ανασαίνει: «Ανάσα. Μια ανάσα».

    •••

    Η παράσταση Lemons Lemons Lemons Lemons Lemons (ένα έργο του Sam Steiner) ανεβαίνει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης με την Άννα Μενενάκου και τον Παναγιώτη Γαβρέλα.

    Picture of Ζαφειρία Δημητροπούλου
    H Ζαφειρία Δημητροπούλου Del Angel είναι περφόμερ, σκηνοθέτρια και παιδαγωγός

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    LOXY Dimitris Zaxos Thanasis Kafetzis Λώξη shortstoriesgr
    Short

    Χορεύοντας στο χιόνι με τη Λώξη που γκρέμισε τα ταμπού

    Οι σκηνοθέτες Δημήτρης Ζάχος και Θανάσης Καφετζής περιγράφουν στο Short Stories πώς γύρισαν την τελευταία σκηνή του ντοκιμαντέρ «Λώξη», για το πρώτο κορίτσι με σύνδρομο Down που υπέγραψε συμβόλαιο ηθοποιού με το Εθνικό Θέατρο

    Έζρα Πάουντ λυσσασμενη γατα τζουμερκας shortstoriesgr
    Short

    Πώς ο Σύλλας Τζουμέρκας «συνάντησε» τον Έζρα Πάουντ και τον Τενεσί Ουίλιαμς

    O σκηνοθέτης Σύλλας Τζουμέρκας περιγράφει στο Short Stories δυο καθοριστικές για τη ζωή του «συναντήσεις». Μια παλιότερα με τον ποιητή Έζρα Πάουντ και μια τον περασμένο Νοέμβριο με τον Τενεσί Ουίλιαμς