Ο Δεκέμβριος του 2005 με βρίσκει να εργάζομαι στην ψυχιατρική κλινική οξέων περιστατικών στο Σαουθάμπτον. Εργάζομαι ήδη επτά μήνες εκεί, όταν γίνεται εισαγωγή της Μαίρης.
Η Μαίρη είναι περίπου στην ίδια ηλικία μ’ εμένα, οκτώ μηνών έγκυος με διάγνωση σχιζοφρένειας παρανοϊκού τύπου. Δεν υπάρχουν πληροφορίες για τον πατέρα του παιδιού που κυοφορεί, ενώ και οι πληροφορίες για την οικογένεια καταγωγής της είναι πολύ περιορισμένες.
Το ιστορικό της αναφέρει ότι όταν ο γιατρός της της έδωσε ως πιθανή ημερομηνία τοκετού την 25η Δεκεμβρίου εκείνη άρχισε να απειλεί ότι θα κάνει κακό στον εαυτό της και στο παιδί της.
Οι μέρες περνούν και όσο πλησιάζουμε προς τα Χριστούγεννα ο φόβος της Μαίρης ότι θα γεννήσει τον Χριστό κορυφώνεται. Το πρόγραμμα προσωπικού βγαίνει. Στις 24 και τις 25 έχω βραδινή εφημερία και μετά επιστρέφω στην Ελλάδα.
Όταν μπήκα στην κλινική γύρω στις έξι το απόγευμα, ένιωσα και το δικό μου άγχος να κορυφώνεται. Λες να έχουμε τίποτε περίεργα σήμερα; Τι θα συμβεί αν πραγματικά ξεκινήσει ο τοκετός;
Η ώρα ήταν οκτώ όταν με διέκοψαν από το γράψιμο των αναφορών για να πάω και εγώ στην τραπεζαρία. Παραμονή Χριστουγέννων, βλέπεις, και είχε οργανωθεί μια μικρή γιορτή στην ψυχιατρική κλινική. Θα τρώγαμε όλοι μαζί και μετά θα ανταλλάσσαμε μικρά δώρα.
Καθίσαμε όλοι στο τραπέζι, έξι ασθενείς και τρία άτομα προσωπικό, και αρχίσαμε να τρώμε σιωπηλά. Ακούγονταν μόνο τα μαχαιροπίρουνα και η μουσική που έπαιζε χαμηλά από την τηλεόραση. Τη σιωπή σπάει ένας Σκωτσέζος που αρχίζει να παραπονιέται για τη γαλοπούλα και πόσο άνοστη του φαινόταν.