Πριν από μερικά χρόνια, όταν είχα μετακομίσει από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα για επαγγελματικούς λόγους αλλά και για τα κοινά –τότε που ξεκίνησα να προεδρεύω στην Πανελλαδική Συνομοσπονδία Ελλήνων Ρομά– ήμουν σε αναζήτηση σπιτιού για να νοικιάσω.
Είχα δει δυο τρία σπίτια. Το ένα μου άρεσε. Συμφωνήσαμε με τον ιδιοκτήτη· μάλιστα είχα δώσει προκαταβολή. Αλλά δεν με είχαν ρωτήσει αν είμαι αλλοδαπός ή αν είμαι Τσιγγάνος.
Όταν πήγαμε, με τη σύζυγό μου και κάποια από τα τέσσερα παιδιά μας, για να καθαρίσουμε λίγο το σπίτι, να το προετοιμάσουμε ώστε να φέρουμε τα έπιπλά μας, μας ρωτήσανε –ή κάπως καταλάβανε, δεν θυμάμαι ακριβώς– αν είμαστε Τσιγγάνοι.
Με λίγα λόγια, μας διώξανε. Αντιμετωπίσαμε αποκλεισμό στην πολύ συνηθισμένη για μας τους Τσιγγάνους λογική του δεν δίνουμε το σπίτι σε Τσιγγάνους. Συγνώμη, να σας δώσουμε τα λεφτά σας πίσω.
Οι συγκεκριμένοι βέβαια το έκαναν με κάπως ευγενικό και διπλωματικό τρόπο, προσπαθώντας να κρύψουν τον ρατσισμό τους. Αλλά πάντως μας διώξανε από το σπίτι.
Το ίδιο πρόβλημα με τα σπίτια έχω συναντήσει και σε ξενοδοχεία. Θυμάμαι μια χρονιά που είχαμε κλείσει να πάμε στην Τήνο.
Εμείς οι Τσιγγάνοι πηγαίνουμε κάθε χρόνο τον Αύγουστο στην Τήνο για να προσκυνήσουμε την Παναγία. Εκεί κάπου στις αρχές Αυγούστου αρχίζει να μαζεύεται πολύς κόσμος για το προσκύνημα, μέχρι τον Δεκαπενταύγουστο.
