Skip to content
Home » Δύο μόνα γαρίφαλα για τον Μιχάλη Καλτεζά

Δύο μόνα γαρίφαλα για τον Μιχάλη Καλτεζά

    Δύο μόνα γαρίφαλα για τον Μιχάλη Καλτεζά

    Published
    Δεύτερη κατάληψη του Χημείου το 1985 για τη δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά

    Δύο μόνα γαρίφαλα για τον Μιχάλη Καλτεζά

    Published
    Δεύτερη κατάληψη του Χημείου το 1985 για τη δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά
    Ο Αντώνης Ζήβας ξετυλίγει το νήμα που οδηγεί από την εξέγερση του 1973 στη δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά από τις δυνάμεις καταστολής στη διαδήλωση για την επέτειο του Πολυτεχνείου το 1985

    Το βράδυ της 17ης του Νοέμβρη του 1973 πέθανε ο πατέρας μου. Ήταν 41 χρόνων. Δεν ήταν κάποιος από τους εξεγερμένους – ένας εργάτης ήταν που έλιωσε από τον καρκίνο που του έδωσε η Πειραϊκή Πατραϊκή. Ήμουν πέντε χρόνων.

    Τα μετέπειτα χρόνια η μάνα μας –ίσως επειδή ο θάνατος του πατέρα συνέπεσε με την εξέγερση– μας πήγαινε πάντα τις ημέρες της μνήμης στο παράρτημα της Πάτρας όπου παρακολουθούσαμε όλες τις εκδηλώσεις. Κάθε μέρα εκεί μέχρι που τελείωναν με το προσκλητήριο νεκρών.

    Η μάνα μου πάντα να κλαίει στο άκουσμα των ονομάτων. Ίσως κάπου μέσα της άκουγε και το όνομα του άντρα της. Εγώ να παρατηρώ με περιέργεια και με ένα συναίσθημα ότι κάτι σοβαρό γίνεται εκεί κάθε χρόνο – δεν έπρεπε ούτε να θέλω να φύγω ούτε να βαριέμαι.

    Άλλωστε μου άρεσε όλο αυτό το κλίμα. Οι τόσοι άνθρωποι μαζεμένοι, τα κόκκινα λάβαρα σαν το αίμα, οι φωτογραφίες από την εξέγερση. Εντάξει τα τραγούδια τα βαριόμουν· πόσο Θεοδωράκη και Φαραντούρη να αντέξει ένα μικρό παιδί;

    Μεγαλώνοντας δεν χρειαζόταν να καταλάβω τίποτε, τα γνώριζα ήδη πολύ καλά. Ήξερα ότι οι χουντικοί έκαναν δολοφονίες, έκαναν βασανιστήρια, είχαν τσακίσει κόσμο και μυαλά. Είχα αναπτύξει μίσος γι’ αυτούς και οτιδήποτε ακούμπαγε στην εθνικοφροσύνη. Θεωρούσα ότι η λέξη χούντα αποτύπωνε το πρόσωπο του απόλυτου κακού.

    Στην εφηβεία μου με το punk, το διάβασμα αναρχικών κειμένων κ.λπ. είχα αρχίσει πια να διαμορφώνομαι πολιτικά. Υπήρχε κάτι όμως που δεν με έκανε να θεωρώ ολότελα δική μου τη συγκεκριμένη εξέγερση – ήταν απλώς μια μέρα μνήμης.

    Είχαμε κάτσει με τον Μιχάλη Καλτεζά και πίναμε μπίρες, μιλούσαμε για την καταστολή των επιχειρήσεων «Αρετή», τη μουσική και τα χουλιγκάνια

    Το δικό μου Πολυτεχνείο έγινε τη 17η του Νοέμβρη του 1985, όταν μετά την πορεία με το αναρχικό μπλοκ των 50 κάτι ατόμων στην Πάτρα έμαθα για τη δολοφονία ενός συνομήλικού μου που έτυχε να τον είχα γνωρίσει πριν από μερικούς μήνες στην πλατεία Εξαρχείων.

    Είχαμε κάτσει μαζί με άλλα παιδιά και πίναμε μπίρες, μιλούσαμε για την καταστολή των επιχειρήσεων «Αρετή», τη μουσική (μεταλάς αυτός) και τα χουλιγκάνια (αυτός αεκτζής, εγώ Παναχαϊκή) και άλλα που δεν θυμάμαι.

    Μάλλον θα γινόμασταν φίλοι, αλλά δεν προλάβαμε. Ένας μπάτσος τον είχε πυροβολήσει στο κεφάλι αφήνοντάς τον στον τόπο. Τον έλεγαν Μιχάλη Καλτεζά.

    Ανεβαίνοντας τη Στουρνάρη, στο σημείο που ο Μιχάλης Καλτεζάς είχε δολοφονηθεί, υπάρχει στον τοίχο του Πολυτεχνείου μια μικρή μαρμάρινη επιμνημόσυνη πλάκα που επιμένει να θυμίζει στους περαστικούς αυτό το παιδί και πώς «έφυγε». Δίπλα της, κολλημένα με ταινία, στις 16 του Νοέμβρη του 2021 είδα δυο γαρίφαλα, δυο μόνα γαρίφαλα να επιμένουν πεισματικά κόντρα στο πλήθος των άλλων γαριφάλων που ο κόσμος είχε αποθέσει στο μνημείο εντός του Πολυτεχνείου.

    Να φωνάζουν μόνα τους κι εδώ, σε ένα άλλο Πολυτεχνείο, το κράτος δολοφόνησε σε καιρό δημοκρατίας και μάλιστα σοσιαλιστικής ένα ακόμη παιδί.

    Σε ευχαριστώ, άγνωστη/ε, που τα έβαλες εκεί. Η πράξη σου ήταν μεγαλύτερη από όλους τους κήπους γαριφάλων μερικά μέτρα πιο κάτω. Σε ευχαριστώ που διέσωσες τη μνήμη μας. Σε ευχαριστώ που διέσωσες το δικό μου Πολυτεχνείο.

    banner_300_250
    Picture of Αντώνης Ζήβας
    Ο Αντώνης Ζήβας είναι DJ, μπασίστας και ραδιοφωνικός παραγωγός

    Κεντρική φωτογραφία
    XYZ Contagion

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973 ΧΟΥΝΤΑ συνεργείο
    Short

    Οι τοίχοι του συνεργείου είχαν τη δική τους ιστορία

    Η Μαριάννα Τζιαντζή, φοιτήτρια της Αρχιτεκτονικής το 1973, μεταφέρει στο Short Stories την αφήγηση του συμφοιτητή της Δ.Κ. για μια παρέα νέων σε ένα συνεργείο μοτοσικλετών λίγες μέρες μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου

    ARISTOTELIS SARRIKOSTAS τανκ πολυτεχνείο
    Short

    «Αλκμηνάκι, πάμε να δούμε το τανκ;»

    Η Αλκμήνη Ψιλοπούλου, φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής το 1973, ένιωσε ότι ζούσε την τελευταία της νύχτα όταν βρέθηκε απέναντι στο τανκ που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου