Είναι νωρίς το πρωί, 2 Φεβρουαρίου του 2021. Ψιχαλίζει από ώρα στα Χανιά. Ανεβαίνω την Παπαναστασίου. Η Πελαγία επιμένει από το τηλέφωνο: «Μην πας να δώσεις παράσταση. Δώσε στο δικαστήριο κάτι που μπορεί να βάλει στα πρακτικά». Το περιεχόμενο πρέπει να υποτάσσεται στη μορφή· υπόμνηση εις εαυτόν, «καλή τύχη».
Στέκομαι μπροστά στο δικαστήριο. Ντυμένος καθωσπρέπει. Ένα πολύχρωμο πλήθος έχει αρχίσει να μαζεύεται στην πλατεία. Παίζουν μουσική, αστειεύονται, κάνουν ζογκλερικά και κρατάνε πικέτες μπροστά σε μια δύναμη καταστολής, οπλισμένη με δακρυγόνα και χημικά. Οι συγκεντρωμένοι είναι εδώ για τους συλληφθέντες τον Σεπτέμβρη του 2020 στην επιδρομή εκκένωσης της κατάληψης Roza Nera, στο κτίριο της πρώην V Μεραρχίας, στο Καστέλλι, το επονομαζόμενο και «μπαλκόνι των Χανίων».
Η κατάληψη, που ήδη τότε μετρούσε 17 χρόνια ζωής, σημαίνει πολλά για την πόλη. Είναι στέγη για τους κατατρεγμένους, χώρος συνάντησης, καλός αγωγός για ζητήματα όπως η ισότητα των φύλων, η οικολογία, ο αντιφασισμός. Είναι παιδότοπος για τα πιτσιρίκια, θέατρο και συνεδριακός χώρος και κυρίως ένα ελεύθερο σημείο αναφοράς για την κοινότητα των Χανίων. Λειτουργίες αμφίδρομες, από αυτές που στ’ αλήθεια καθιστούν μνημείο στη συνείδηση των ανθρώπων ένα μνημείο, που υπηρετούν και διαμορφώνουν την ταυτότητα ενός τόπου και των ανθρώπων του.
Αιτία εκκένωσης της κατάληψης ήταν το δυσώδες σχέδιο μιας σκιώδους εταιρείας που νοίκιασε το κτίριο από το Πολυτεχνείο Κρήτης για τη δημιουργία πολυτελούς ξενοδοχείου, με πισίνες και αποκλεισμό πρόσβασης σε μη πελάτες. Ύστερα από μαζικές διαμαρτυρίες που θύμιζαν τις πάνδημες αντιδράσεις για τη ναυτική βάση της Σούδας, ο λόφος ανακαταλήφθηκε ειρηνικά τον Ιούνιο του 2021.
