Το ημερολόγιο έγραφε 1 Δεκεμβρίου 1960. Ήταν η ημέρα της πανοικοδομικής απεργίας που έμελλε να γίνει ορόσημο για το οικοδομικό και εργατικό κίνημα. Τα αιτήματα στις προκηρύξεις τους ήταν μεταξύ άλλων η διανομή των «υπέρ αγνώστων» ενσήμων, η καταβολή δώρου Χριστουγέννων, η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης. Υπολογίζεται ότι 15.000 οικοδόμοι επέλεξαν εκείνη την ημέρα να δώσουν το «παρών» στον δρόμο.
Επί της οδού Αγισηλάου, έξω από το Εργατικό Κέντρο Αθήνας, είχαν αρχίσει να συρρέουν όλο και περισσότεροι απεργοί και αλληλέγγυοι. Σκοπός τους να κατευθυνθούν προς το Υπουργείο Εργασίας επί της οδού Πειραιώς.
Δεν έφτασαν ποτέ.
Η μεγαλειώδης συγκέντρωση δέχτηκε βάναυση επίθεση από τον κρατικό μηχανισμό και τις αστυνομικές δυνάμεις. «Έγινε η πρώτη επίθεση, κοντοστάθηκε λιγάκι ο κόσμος. Με τη δεύτερη επίθεση έκαναν αντεπίθεση οι οικοδόμοι. Όχι γιατί θέλαν να εκδικηθούν τους αστυνομικούς. Θέλαν να πραγματοποιήσουν την πορεία τους και από τη στιγμή που τους μπήκε εμπόδιο… Ποιος ήταν το εμπόδιο; Έπρεπε το εμπόδιο να παραμεριστεί. Εκεί έγινε η σύγκρουση» αναφέρει στο ντοκιμαντέρ Συνάδελφοι ηρωικοί οικοδόμοι ο οικοδόμος Βασίλης Δούρος, ο οποίος ήταν εκ των πρωταγωνιστών εκείνης της ημέρας.
Ως αποτέλεσμα της επίθεσης των αστυνομικών ξέσπασαν συγκρούσεις, οι οποίες κράτησαν δύο ολόκληρες ημέρες. «Έγιναν μάχες ομηρικές, δύο μέρες. Πρέπει να σου πω ότι το ξύλο μοιράστηκε. Φάγαμε, αλλά φάγαν και αυτοί ξύλο» αναφέρει από πλευράς του ο οικοδόμος Μπάμπης Δρακόπουλος για τις ημέρες εκείνες.
