Το 1999, όταν έγιναν οι μεγάλοι σεισμοί στην Κωνσταντινούπολη, ήρθαν οι Έλληνες Γιατροί του Κόσμου να βοηθήσουν τους Τούρκους σεισμόπληκτους. Ήμουν μικρός τότε, 17-18 χρόνων. Είχαν ανάγκη από διερμηνέα και πήγα να βοηθήσω. Στον σεισμό της Αθήνας πήγαν οι Τούρκοι και βοήθησαν τους Έλληνες σεισμόπληκτους. Αυτοί οι δύο σεισμοί έφεραν τους δύο λαούς πιο κοντά μέσα από τον ανθρώπινο πόνο.
Από τότε άρχισαν να έρχονται όλο και περισσότεροι Έλληνες στην Κωνσταντινούπολη. Ωστόσο υπήρχαν ελάχιστοι ξεναγοί που μιλούσαν ελληνικά. Τότε το Υπουργείο Τουρισμού της Τουρκίας εξέδωσε μια ειδική άδεια για σπάνιες γλώσσες και γίναμε δεκτοί στη σχολή ξεναγών. Από τότε, εδώ και 24 χρόνια, κάνω αυτήν τη δουλειά. Ξεναγώ στα ελληνικά τους επισκέπτες της Πόλης.
Μέσω της ξενάγησης έχω γνωρίσει ανθρώπους τους οποίους αλλιώς δεν θα μπορούσα. Για παράδειγμα έχω ξεναγήσει τον πρώην πρωθυπουργό της Ελλάδας Αλέξη Τσίπρα. Είχε έρθει στην Πόλη ινκόγκνιτο. Τον έβαλα στο τραμ με την οικογένειά του. Οι Τούρκοι έπαθαν σοκ. «Πώς έβαλες τον πρώην πρωθυπουργό στο τραμ;» με ρωτούσαν. «Ε άνθρωποι είμαστε όλοι· δεν θα μπει;» τους απαντούσα.
Έχω ξεναγήσει αρκετές φορές τον Έλληνα στρατηγό της Λάρισας, καλεσμένο του Τούρκου ομολόγου του. Σε τέτοιες περιπτώσεις είναι λεπτές οι ισορροπίες και δεν επιλέγουν τυχαία τον ξεναγό. Όταν ξεναγείς στην Αγια-Σοφιά πρέπει να ξέρεις πώς θα αποκαλείς την πόλη. Ιστανμπούλ; Κωνσταντινούπολη; Είναι ευαίσθητο αυτό το ζήτημα, καθώς μπορεί να δημιουργήσει παρεξηγήσεις. Πρέπει να ξέρεις να ελιχθείς. Και είναι η αλήθεια ότι εμείς οι Έλληνες της Πόλης αναγκαζόμαστε να είμαστε διπλωμάτες.
Μια φορά κάποια κυρία που είχε ταξιδέψει με ΚΑΠΗ κάθισε στην πολυθρόνα του σουλτάνου στο Ντολμά Μπαχτσέ. Δεν ήξερε αγγλικά. Έρχεται ο φύλακας και μου λέει: «Πες της να σηκωθεί. Απαγορεύεται». Της κάνω τη μετάφραση και απαντάει: «Θα σηκωθώ όταν έρθει». Δεν είχε αντιληφθεί ποιος είναι ο σουλτάνος.
