Γνώρισα τη Μαρία Ανεστοπούλου (σημερινή καλλιτεχνική διευθύντρια του Animasyros) όταν ήμασταν φοιτητές στο τμήμα Νομικής στο Πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη. Ήδη από τότε ασχολούμασταν με τον κινηματογράφο μιας και είχαμε την τύχη να ερχόμαστε σε επαφή με το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Το 2003 μάλιστα ιδρύσαμε από κοινού την Πλατφόρμα Βίντεο, ένα φεστιβάλ προβολής ταινιών σε ταράτσες της Αθήνας.
Ωστόσο σκεφτόμασταν ότι θέλουμε να κάνουμε ένα φεστιβάλ πιο αποκεντρωμένο. Πήγαμε σε διάφορους τόπους που πληρούσαν τις προϋποθέσεις για να γίνει ένα φεστιβάλ. Δηλαδή να έχει πολιτιστικές υποδομές, ένα ελάχιστο κοινό που να ενδιαφέρεται για τον πολιτισμό. Και ταυτόχρονα να είναι και όμορφος προορισμός ώστε να λειτουργεί σαν θέλγητρο επίσκεψης.
Πήγαμε στα Γιάννενα, στην Καστοριά, την Καβάλα. Τελικά καταλήξαμε στην Ερμούπολη. Τότε ήταν δήμαρχος ο συνάδερφος δικηγόρος Γιάννης Δεκαβάλλας, με τον οποίο κάναμε μια καλή επαφή. Αλλά είναι συχνό φαινόμενο να ανταλλάσσεις λόγους ευαρέσκειας με δημόσιους φορείς και μετά να μην υλοποιείται τίποτε.
Όμως ύστερα από δύο ημέρες με πήρε τηλέφωνο η συνεργάτιδα του δημάρχου, που διετέλεσε αργότερα αντιδήμαρχος Πολιτισμού, Αλίκη Λεονταρίτη – και φίλη μου έκτοτε. Μου είπε: «Θα το κάνουμε το animation». Δεν νομίζω ότι καταλάβαιναν καλά καλά τι ήταν αυτό το φεστιβάλ, αλλά είδαν κάτι που μπορεί να έχει μέλλον. Τους το χρωστάμε.
Είναι κάτι που συμβαίνει μια φορά στη ζωή σου. Δεν νομίζω να μου ξανατύχει κάτι τόσο καρμικό όπως με το Animasyros.