Σε κάθε βήμα μου με κυνηγάνε διάφορες ερωτήσεις: είναι σωστό αυτό; Συνάδει με τη ζωή που θέλεις; Με αυτό που εσύ θεωρείς ιδανικό; Μπορείς μόνη σου να ορίσεις τον δρόμο για το ιδανικό; Ο δρόμος προς την ευημερία είναι κοινός; Μήπως για καθέναν άνθρωπο είναι διαφορετικός; Πού συναντιόμαστε; Ό,τι καλό έχει επιτευχθεί στο παρελθόν για την ανθρωπότητα ήταν προϊόν ατομικής ή συλλογικής δουλειάς; Όλες αυτές οι ερωτήσεις και πολλές άλλες που γεννιούνται από αυτές ήρθαν για τα καλά στο φως μέσα από την παράσταση Et in Arcadia egο. Και μάλιστα βρήκαν (στην κυριολεξία) έδαφος στην Αρκαδία.
Ο συγγραφέας Γρηγόρης Λιακόπουλος συζητώντας με τον σκηνοθέτη Θοδωρή Αμπαζή πρότεινε τη συγκεκριμένη τοποθεσία. Από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα η Αρκαδία είναι ο τόπος πάνω στον οποίο η ευρωπαϊκή σκέψη προβάλλει την ιδέα του χαμένου επί γης παραδείσου.
Ένας τόπος όπου ο μύθος και η πραγματικότητα συνενώνονται.
Πέντε άνθρωποι (τέσσερις ηθοποιοί και ένας μουσικός) ταξιδέψαμε εκεί. Στόχος μας να «ιδρύσουμε» την ιδανική κοινότητα και να δούμε αν μπορεί να συναντηθεί με τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Όταν φτάσαμε στην Αρκαδία το φυσικό τοπίο μας μάγεψε.
Τα επιβλητικά βουνά, οι χαράδρες, οι πεδιάδες, οι λόφοι, όλες οι αποχρώσεις του πράσινου. Ήταν σαν να έβλεπα μπροστά μου τους πίνακες του Νικολά Πουσέν. Ο Γάλλος ζωγράφος απεικόνισε αυτό τον τόπο χωρίς να τον έχει επισκεφτεί ποτέ.
Η Αρκαδία είναι ο ήσυχος και ηδονικός, ποιμενικός παράδεισος της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας. Σαν να ακούω τα λόγια του Παυσανία, τα έργα του Οβίδιου, του Σίλερ και του Γκαίτε. Βρέθηκα στον τόπο όπου μετά την Αναγέννηση η δυτική ευρωπαϊκή διανόηση συναντήθηκε με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Η Αρκαδία συμβόλιζε έναν ειρηνικό και απέριττο τρόπο ζωής. Ένας τόπος με αμέριμνους βοσκούς και ατίθασες νύμφες να περιφέρονται στα δάση και τα ποτάμια.