17 Οκτωβρίου 2017 στις 9.30 το βράδυ είδα στα μάτια της βοηθού ακτινολόγου τη διάγνωσή μου. «CA μαστού» έγραφαν από εκεί και πέρα όλα τα έγγραφα, κατά τη διάρκεια της πολύμηνης θεραπείας μου.
Έξι μήνες χημειοθεραπειών με βύθισαν σε ένα σκοτεινό τούνελ βαθιάς ενδοσκόπησης και αναμέτρησης με τις δυνάμεις μου, μήνες που μου έδωσαν τον χρόνο να αποχαιρετήσω το πλούσιο στήθος μου. Τον Μάιο του 2018 ακολούθησε η διπλή μαστεκτομή μου.
30 ακτινοβολίες και ορμονοθεραπεία που συνεχίζεται έξι χρόνια μετά ολοκληρώνουν τη θεραπεία. Μια μάχη πολύ διαφορετική απ’ ό,τι είχα φανταστεί για τη ζωή μου.
Μόλις είχα μπει στη δεκαετία των 40 και κοιτούσα πίσω μου μια πολύ δύσκολη δεκαετία, με μεγάλες απώλειες, θυμό και πολλή στενοχώρια. Και τώρα; Τώρα λες και όλο αυτό σωματοποιήθηκε και επιτέλους αναγκάζομαι να το αντιμετωπίσω.
«Αυτά τα φάρμακα είναι για σούπερ ήρωες» έλεγα στην ογκολόγο μου Φλώρα Σταυρίδη κατά τη διάρκεια των χημειοθεραπειών. Και πράγματι έτσι ένιωθα. Μια σούπερ ηρωίδα σε κάποια ταινία περιπέτειας που όλα τα μπορεί και όλα τα καταφέρνει. Κι ας μην μπορούσα ούτε από το κρεβάτι μου να σηκωθώ.
Οραματιζόμουν τα υγιή μου κύτταρα να κατατροπώνουν τα καρκινικά κύτταρα, φαντασιωνόμουν ναυμαχίες, τα «αρρωστιάρικα» κύτταρα τελικά να αποβάλλονται. Και όλα αυτά μέσα σε μεγάλα σκοτάδια, καθώς μόνο το μυαλό μου ένιωθα να ανταποκρίνεται κατά το διάστημα των χημειοθεραπειών στα απεγνωσμένα αυτο-καλέσματά μου για ανασυγκρότηση.
Μες στα σκοτάδια των χημειοθεραπειών θυμάμαι τη μυρωδιά των μανταρινιών, τους ψιθύρους έξω από το δωμάτιό μου «δεν ξύπνησε ακόμη; Είναι χάλια. Ας την αφήσουμε να κοιμηθεί. Μα κοιμάται όλη μέρα…», το κάλεσμα της κόρης μου για παιχνίδι και την απογοήτευσή της όταν δεν άντεχα. «Μα χθες γιατί μπορούσες; Πάλι δεν μπορείς; Αμάν πια αυτό ο καρκίνος».
