Skip to content
Home » Ένα παιδικό σκουφάκι στην ακροθαλασσιά και το σκοτάδι της προσφυγιάς

Ένα παιδικό σκουφάκι στην ακροθαλασσιά και το σκοτάδι της προσφυγιάς

    Ένα παιδικό σκουφάκι στην ακροθαλασσιά και το σκοτάδι της προσφυγιάς

    Published

    Ένα παιδικό σκουφάκι στην ακροθαλασσιά και το σκοτάδι της προσφυγιάς

    Published
    Η Βάλια Παπαναστασοπούλου γράφει στο Short Stories για τα ίχνη που άφηναν στο πέρασμά τους οι καραβιές προσφύγων που έφταναν στη Χίο τον Μάρτη του 2016: από τα προσωπικά τους αντικείμενα, όπως ένα παιδικό σκουφάκι, έως δυο χαράγματα στο τραπέζι

    Για επτά συνεχή χρόνια ζούσαμε σε ένα νησί της παραμεθορίου. Ήταν Μάρτης του 2016. Είχαν ανθίσει οι περίφημοι κατακόκκινοι λαλάδες, ο καιρός άνοιγε, οι μυρωδιές της άνοιξης γίνονταν πιο έντονες στο ακριτικό νησί. Ήταν όμορφες οι εξορμήσεις στη φύση μετά το πέρας της εργασίας. Πολλές φορές προτιμούσαμε με τον σύντροφό μου να τρώμε σε ένα υπαίθριο ξύλινο κιόσκι που βρισκόταν πάνω σε ένα μικρό ύψωμα, αγναντεύοντας τα απέναντι παράλια της Ιωνίας.

    Από καιρό τώρα αντιλαμβανόμασταν ότι τα πράγματα είχαν αλλάξει πολύ στο νησί. Ο πόλεμος στη Συρία μαινόταν και κάθε μέρα ξεβράζονταν βάρκες με πρόσφυγες όλων των ηλικιών και φύλων. Συνέβησαν τότε πολλά. Άλλα καλά και άλλα άσχημα, όπως είναι και η φύση των ανθρώπων. Άλλοι είχαν αποφασίσει να βοηθήσουν, άλλοι είδαν μια πρώτης τάξης ευκαιρία να κερδοσκοπήσουν. Αυτή η κατάσταση μου θύμιζε πάντοτε τον στίχο του Νιόνιου «ήρθε η ώρα να αποφασίσεις με ποιους θα πας και ποιους θ’ αφήσεις». Επιλογές…

    Πέρα όμως από τους ίδιους τους ξεριζωμένους ανθρώπους, πλήθος ήταν και τα αντικείμενα που βρίσκαμε πεταμένα στις ακτές και που συνήθως τα ’χε ξεβράσει το κύμα. Σωσίβια, μπουφάν, παπούτσια και άλλα προσωπικά αντικείμενα. Θυμάμαι ακόμη πολύ έντονα ένα παιδικό σκουφάκι που βρήκα να επιπλέει στην ακροθαλασσιά την ίδια εποχή. Ένα παιδικό σκουφάκι… Αναστέναζα και ευχόμουν το παιδί να ήταν ζωντανό.

    Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα του Μάρτη του 2016 και εκεί που τρώγαμε στο υπαίθριο κιόσκι πάνω στα ξύλινα τραπέζια που ήταν γεμάτα από χαραγμένα και μπογιατισμένα συνθήματα, εντοπίσαμε χαράγματα σε μια αλλότρια γραφή. Γνωρίζαμε πως από αυτό το σημείο πέρασαν τους περασμένους μήνες εκατοντάδες ψυχές προσφύγων από τα απέναντι παράλια. Και συνέχιζαν να περνούν.

    Εδώ άλλαξαν τα μουσκεμένα ρούχα τους, εδώ έφαγαν το πρώτο κομμάτι ψωμί στη νέα στεριά. Να κάπου εδώ βλέπαμε να ’χει ποτίσει το ξύλο από τα δάκρυά τους. Τα βλέπαμε, τα αγγίζαμε, τα νιώθαμε.

    Εδώ άλλαξαν τα μουσκεμένα ρούχα τους, εδώ έφαγαν το πρώτο κομμάτι ψωμί στη νέα στεριά. Να κάπου εδώ βλέπαμε να ’χει ποτίσει το ξύλο από τα δάκρυά τους

    Οι κεραίες της ψυχής μας είχαν γίνει πιο ευαίσθητες τους τελευταίους μήνες. Και να που πάλι είχαμε δίκιο. Δυο εγχαράξεις αντικριστά στο ίδιο τραπέζι. Ζαμάν και Δολάμ. Χρόνος και Σκοτάδι. Μια χιαστί δημιουργία από διαφορετικό χέρι. Σταθήκαμε από πάνω με συγκίνηση, σιωπηλοί. Για κάμποση ώρα δεν έβγαινε καμία λέξη από το στόμα μας.

    Κάποτε ο σύντροφός μου σπάει τη σιωπή και ερμηνεύει το ζαμάν σαν τη χρονική περίοδο του σκότους από την οποία ξέφυγε ο άνθρωπος που την έγραψε, πηγαίνοντας προς την περίοδο του αγνώστου, η οποία τον περιμένει. Η άλλη λέξη (δολάμ) δεν επιδεχόταν ερμηνείας και αμφισβήτησης. Άλλωστε πόση αμφισβήτηση να χωράει στη σκοτεινιά;

    Και τον άκουγα να συνεχίζει να μιλάει χαμηλόφωνα για τη ζωή αυτών των ανθρώπων σαν να τους ξέρει. Και το μόνο που μπόρεσα να κάνω ήταν να στρέψω το πρόσωπό μου προς τη θάλασσα, φορώντας τα γυαλιά ηλίου, γιατί δεν ήθελα να καταλάβει ότι έκλαιγα….

    Από τότε τίποτε δεν φαίνεται να άλλαξε στον κόσμο. Μάλλον τα πράγματα έγιναν ακόμη πιο δύσκολα για ολοένα και περισσότερους ανθρώπους. Αλλά πάντοτε ελπίζω πως κάποια μέρα το φως θα επικρατήσει του σκότους και δεν θα χρειαστεί να αντικρίσουμε πάλι παιδικά σκουφάκια να επιπλέουν στην ακροθαλασσιά.

    banner_300_250
    Picture of Βάλια Παπαναστασοπούλου
    Η Βάλια Παπαναστασοπούλου είναι διδάσκουσα Βιβλικής Θεολογίας και Αρχαιολογίας στην Πατριαρχική Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Κρήτης

    Κεντρική φωτογραφία
    Βάλια Παπαναστασοπούλου

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    Kleopatra Digka_ t-aniliaga-σιωπηλά παιδάκια-kai-to-paratimeno-paichnidi_aasha-edwards
    Short

    Τ’ ανήλιαγα σιωπηλά παιδάκια και το παρατημένο πλαστικό παιχνίδι

    Η ζωγράφος Κλεοπάτρα Δίγκα γράφει στο Short Stories για τα δύο σιωπηλά μικρά αγόρια που έζησαν στο ενοικιαζόμενο πατρικό σπίτι της, αφήνοντας πίσω τους όταν έφυγαν ένα κόκκινο πλαστικό φορτηγό που έκανε δαιμονισμένο θόρυβο

    Elena Tyrea_Η χαγιάτ μια γυναικα από το Ιραν που μπήκε στην καρδιά μου shortstoriesgr
    Short

    Η Χαγιάτ, μια γυναίκα από το Ιράν που μπήκε στην καρδιά μου

    Η Έλενα Τυρέα γράφει στο Short Stories για τη Χαγιάτ, τη γυναίκα από το Ιράν την οποία υποδύεται στην παράσταση «Φωτιά και νερό», σε σκηνοθεσία Αυγουστίνου Ρεμούνδου και με συμπρωταγωνιστές τους Δημήτρη Γεωργαλά και Στέλιο Καλαθά