Με συναδέλφους, που έγιναν αγαπημένοι φίλοι, παρουσιαστήκαμε τον Αύγουστο του 1994 στην Εφορεία Αρχαιοτήτων Εύβοιας, στη Χαλκίδα. Εκεί είχαμε τοποθετηθεί μετά την εισαγωγή μας στην Αρχαιολογική Υπηρεσία.
Η προϊσταμένη Έφη Σαπουνά-Σακελλαράκη μας ανέθεσε περιοχές ευθύνης. Μου έτυχε η νότια Εύβοια. Άγνωστη περιοχή. Δεν είχα πάει έως τότε στην Κάρυστο. Από το νότιο τμήμα του νησιού θυμόμουν μόνο κάποιες καλοκαιρινές διακοπές που έκανα παιδί στα Νέα Στύρα, με τη γιαγιά και τον παππού.
Μαθαίνω αμέσως μετά ότι υπάρχει αρχαιολογικό μουσείο στην Κάρυστο. Μόνο που είναι κλειστό, αφού απεβίωσε ο μοναδικός φύλακάς του. Με αρκετές δυσκολίες λοιπόν ξεκίνησαν τα υπηρεσιακά χρόνια στην Καρυστία. Πολλά ταξίδια, ένα μουσείο εκτός λειτουργίας και πρώτες σωστικές ανασκαφές σε οικόπεδα προς οικοδόμηση.
Όταν προκηρύχτηκαν δύο θέσεις φυλάκων στο Αρχαιολογικό Μουσείο Καρύστου, ήρθαν δυο εξαιρετικές φύλακες, με τις οποίες γίναμε καρδιακές φίλες. Από τότε άλλαξαν όλα. Η ομάδα, στελεχωμένη και με εργατικό προσωπικό, έκανε ό,τι μπορούσε για το σωστικό έργο στην εκτενή περιοχή. Αυτοψίες, ανασκαφές, επιφανειακές έρευνες, εκπαιδευτικά προγράμματα, συνεργασίες. Κηρύχτηκαν αρχαιολογικοί χώροι και συγκεντρώθηκαν τόσα αρχαία από τις ανασκαφές των νεκροταφείων της Καρύστου, που οδήγησαν σε μικρή επέκταση του μουσείου σε μια αίθουσα.
Τον Απρίλη του 2001 μετανάστες από την Ασία έφτασαν με βάρκα στην ακτή της Καρύστου. Μια μικρή ομάδα ανθρώπων, Κούρδοι και άλλοι, γονείς με παιδιά. Διασώθηκαν από το λιμεναρχείο. Μέχρι να αποφασιστεί πού θα διαμείνουν, εγκαταστάθηκαν στους υπαίθριους χώρους και στο προαύλιο του κτιρίου του Γιοκάλειου Ιδρύματος (το μουσείο Καρύστου στεγάζεται στη δυτική πτέρυγα του ιδρύματος).
Θυμάμαι τα φωτεινά μάτια των παιδιών και τα σκαμμένα από την ανησυχία πρόσωπα των γονιών τους. Κοιτάζοντάς τους ήταν σαν να βρέθηκα στη θέση των παιδιών τους, με εμπιστοσύνη στον κόσμο των ενηλίκων, ο οποίος όμως άλλαζε γρήγορα και επώδυνα.
