Στο Άκου το ποτάμι πρωταγωνιστής είναι το ποτάμι, ο Αώος και ο παραπόταμός του ο Σαραντάπορος. Τι βλέπει, τι ακούει αυτό το ποτάμι; Αφουγκράζεται την ιστορία, τους ανθρώπους που ζουν από αυτό ή μαζί του.
Οι ιστορίες που λέμε για τα ποτάμια είναι συνήθως «ηχομονωμένες». Όπως και οι σχετικές φωτογραφίες και οι χάρτες. Μιλάμε για τη στρατηγική τους θέση ή καταγράφουμε τα κυβικά νερού και τα ψάρια τους. Όλα αυτά είναι «ηχομονωμένα». Η βοή του ποταμού –τα ηχοτοπία– βρίσκονται συνήθως εκτός συζήτησης, παρότι αποτελούν τεκμήρια της ιστορίας, όσο και της πολιτισμικής κατανόησης ενός τόπου.
Κι όμως το ποτάμι έχει φωνή με κάποιον τρόπο. Φωνή που επηρεάζει και τους ανθρώπους, ακόμη και τα τραγούδια τους, αλλά και τις γλώσσες που μιλούν. Ο ήχος του ποταμού συμπλέκεται με τη φύση και τον άνθρωπο. Μαζί με το νερό, τα ζώα και τα φυτά, συγκροτούν έναν ολόκληρο κόσμο. Οι άνθρωποι με ενδιαφέρουν πολύ για αυτήν τη σχέση που έχουν με τη φύση.
Ο πρωταγωνιστής μου, το ποτάμι, ακούει, βλέπει και ζει τις ιστορίες μας, των ανθρώπων δηλαδή που έρχονται και φεύγουν, ενώ αυτό παραμένει εκεί, στη διαχρονικότητα της παρουσίας της φύσης. Παράλληλα με την αφήγηση, ο Πέτρος Σταμέλος δημιουργεί τις δικές του ηχητικές γέφυρες και αφηγείται τη δική του ιστορία δίπλα στο νερό.
Με ενδιαφέρει, φυσικά, και το θέμα της εικόνας. Ντοκιμαντέρ, άλλωστε, κάνω. Στην περίπτωση του «Άκου το ποτάμι», όμως, προτίμησα να μην υπάρχει καμία εικόνα, αλλά να μπορείς να το ζήσεις όλο αυτό μέσα από τον ήχο. Να θέλεις να σταματήσεις και να φανταστείς, να φτιάξεις τις δικές σου εικόνες. Να μπορεί να το ακούσει οποιοσδήποτε, μικρός ή μεγάλος, χωρίς να χρειάζεται ειδικές γνώσεις ή να το φορτώσω με πληροφορίες. Κι έτσι, να μπει στην καρδιά.
Αυτός ο τρόπος μπορεί, ίσως, να κάνει έναν άνθρωπο να σκεφτεί γιατί έχει αξία ένα ποτάμι.
