Skip to content
Home » Έναν χρόνο πριν: Μια ιστορία του Νοέμβρη του ’72 (Α΄ μέρος)

Έναν χρόνο πριν: Μια ιστορία του Νοέμβρη του ’72 (Α΄ μέρος)

    Έναν χρόνο πριν: Μια ιστορία του Νοέμβρη του ’72 (Α΄ μέρος)

    Published
    Αστυνομικές δυνάμεις επιτίθενται εναντίον των φοιτητών που διαμαρτύρονται για τη νοθεία στις φοιτητικές εκλογές τον Νοέμβρη του 1972

    Έναν χρόνο πριν: Μια ιστορία του Νοέμβρη του ’72 (Α΄ μέρος)

    Published
    Αστυνομικές δυνάμεις επιτίθενται εναντίον των φοιτητών που διαμαρτύρονται για τη νοθεία στις φοιτητικές εκλογές τον Νοέμβρη του 1972
    Ο Στέλιος Λογοθέτης, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής της κατάληψης του Πολυτεχνείου, αφηγείται στο Short Stories τα γεγονότα που έζησε έναν χρόνο πριν από την εξέγερση του 1973

    Τον Νοέμβρη του ’72 η χούντα –πιεσμένη από το φοιτητικό κίνημα που είχε φουντώσει κατά των διορισμένων από τους συνταγματάρχες διοικήσεων των φοιτητικών συλλόγων– επέτρεψε εκλογές «βίας και νοθείας» με τους ασφαλίτες πάνω από τις κάλπες.

    Μόνο σε δυο συλλόγους πέτυχαν οι φοιτητές να εκλέξουν δημοκρατικά διοικητικά συμβούλια: στη δική μας, των Χημικών Μηχανικών, και στων Τοπογράφων Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου.

    Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα, όπως άλλωστε και η Παρασκευή 16 του Νοέμβρη του ’73, έναν χρόνο μετά. Το προαύλιο του Πολυτεχνείου γεμάτο φοιτητές, ενώ στα αμφιθέατρα είχαν στηθεί οι κάλπες παρουσία των στρογγυλοκαθισμένων χαφιέδων της χούντας.

    Μια αυθόρμητη διαδήλωση διαμαρτυρίας ξεκινάει μέσα από το Πολυτεχνείο προς την Πατησίων. Η αγανάκτηση με πνίγει και συμμετέχω. Στην πύλη της Πατησίων μας κόβει μεγάλη δύναμη αστυνομικών. Επιστρέφουμε και συγκεντρωνόμαστε μπροστά στις σκάλες του κτιρίου Αβέρωφ. Η μπατσαρία μπουκάρει στο προαύλιο και κατευθύνεται προς το μέρος μας.

    «Όλοι κάτω και αλυσίδα» ακούγεται μια φωνή.

    Η πρόσφατη τότε ταινία Φράουλες και αίμα, όπου στην τελευταία σκηνή οι φοιτητές ξαπλώνουν αγκαλιασμένοι στο δάπεδο ενός κλειστού γηπέδου και αντιστέκονται στους αστυνομικούς, μας έχει επηρεάσει. Καθόμαστε κάτω αγκαλιασμένοι, μια ανθρώπινη σφιχτή αλυσίδα.

    Ένας αστυφύλακας απλώνει τη χερούκλα του και αρπάζει μια φοιτήτρια. Οι συγκεντρωμένοι το βάζουν στα πόδια. Μένω μόνος μου. Με πνίγει ο θυμός για την κατάφωρη παραβίαση του ασύλου και βέβαια το μίσος για τη χούντα. Ρίχνω μια γροθιά στη μούρη του πρώτου αστυφύλακα που με πλησιάζει.

    «Έξω, κωλοφασίστα» του φωνάζω.

    Την επόμενη στιγμή με έχουν ρίξει κάτω και με ποδοπατάνε. Βλέπω το πρόσωπο μιας φοιτήτριας που έχει βάλει τα χέρια της στο στόμα της και κοιτάει το «θέαμα» τρομαγμένη.

    Με σηκώνουν για να με πάνε στο περιπολικό. Έχω ξεχάσει τον πόνο, δεν καταλαβαίνω τίποτε. Με έχει πιάσει μανία πρωτοφανέρωτη, διάθεση για σύγκρουση. Και ενώ με τραβολογούν και με γρονθοκοπούν στο στομάχι, φωνάζω δυνατά:

    Ο ασφαλίτης μου μιλάει χαμηλόφωνα, ενώ μου ρίχνει γροθιές στο στομάχι: «Σκάσε ρε να σε πάμε στο περιπολικό»

    «Συνάδελφοι, μη φοβάστε τους φασίστες. Κάτω η χούντα. Παλέψτε να πέσει η χούντα».

    Ο ασφαλίτης μου μιλάει χαμηλόφωνα, ενώ μου ρίχνει γροθιές στο στομάχι: «Σκάσε ρε να σε πάμε στο περιπολικό».

    Κοντά στα κάγκελα της Πατησίων αισθάνομαι να χαλαρώνουν το σφίξιμο και κάπως με αφήνουν ελεύθερο. Αντιλαμβάνομαι ότι δεν θέλουν να δείξουν τη σύλληψή μου στον κόσμο που περνάει από το πεζοδρόμιο της Πατησίων. Αρπάζομαι από τα κάγκελα και φωνάζω:

    «Πολίτες της Αθήνας, να τι κάνει η χούντα στους φοιτητές».

    Από τη μια με τραβολογάνε οι ασφαλίτες να με ξεκολλήσουν από τα κάγκελα και από την άλλη πιο σφιχτά κρατιέμαι εγώ. Οι περαστικοί άλλοι κοντοστέκονται με το στόμα ανοικτό, άλλοι επιταχύνουν το βήμα τους.

    Τελικά με χώνουν στο περιπολικό μαζί με έναν Κύπριο φοιτητή, που δεν του μίλαγα γιατί δεν τον ήξερα τότε και τον υποψιαζόμουν. Μετά τη χούντα του ζήτησα δημοσίως συγγνώμη, όταν μου δόθηκαν εξηγήσεις από φερέγγυους αντιστασιακούς που τον γνώριζαν.

    •••

    Η αφήγηση του Στέλιου Λογοθέτη συνεχίζεται στο δεύτερο μέρος της ιστορίας.

    banner_300_250
    Picture of Στέλιος Λογοθέτης
    Ο Στέλιος Λογοθέτης είναι συνταξιούχος χημικός μηχανικός, πρ. δήμαρχος Νίκαιας και Πειραιά

    Κεντρική φωτογραφία
    Από το Ιστορικό λεύκωμα – 1972, έκδοση της εφημερίδας «Η Καθημερινή»

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973 short stories
    Short

    Τα παλαμάκια που έδειξαν ότι το πνεύμα του Πολυτεχνείου παρέμενε ζωντανό

    Ο Σήφης Καυκαλάς, φοιτητής στους Τοπογράφους το 1973, θυμάται τους μήνες μετά την εξέγερση, τη συλλογική προσπάθεια και τα όρια των αντοχών, και το μήνυμα που έστειλαν από τα σκαλάκια του κτιρίου Γκίνη

    ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ SHORTSTORIESGR_ Ζωή Χατζή_Ακούσαμε ένα κρακ όταν έσπασε η πόρτα. Μπήκε το τανκ. Νόμιζα πως θα λιποθυμήσω από τον φόβο
    Short

    Ακούσαμε ένα κρακ όταν έσπασε η πόρτα. Μπήκε το τανκ. Νόμιζα πως θα λιποθυμήσω από τον φόβο

    Η Ζωή Χατζή, φοιτήτρια στη Σχολή Καλών Τεχνών το 1973, αφηγείται στο Short Stories τα γεγονότα που έζησε στην τριήμερη κατάληψη του Πολυτεχνείου και τη στιγμή που το τανκ έριξε την πόρτα του