Οργανώθηκα στην ΑντιΕΦΕΕ –ήταν πλατύτερη οργάνωση από την ΚΝΕ– δύο μήνες πριν από το Πολυτεχνείο. Η ένταξη αυτή ανταποκρινόταν σε μια διάθεση ουσιαστικής ρήξης με τη χούντα και την αμερικανοκρατία, χωρίς μισόλογα και ήξεις-αφήξεις.
Τα βιβλία του Ευτύχη Μπιτσάκη ήταν από τα πρώτα ιδεολογικά και φιλοσοφικά μου εφόδια.
Η ενεργή συμμετοχή μου στον αντιδικτατορικό αγώνα με βοήθησε να περάσω από το «εγώ» στο «εμείς». Έπρεπε π.χ. να έχω περισσότερη αυτοσυγκέντρωση, αυτοπειθαρχία και να προσέχω μήπως με παρακολουθούσαν για να μην προκαλέσω προβλήματα σε αυτούς που πήγαινα να συναντήσω.
Ή αργότερα, μετά το Πολυτεχνείο, να μη ματαιωθούν εξαιτίας μου ενέργειες που σχεδιάζονταν. Είχα προσπαθήσει να εκπαιδεύσω τον εαυτό μου να μην υποχωρήσω σε περίπτωση σύλληψης. Μου ήταν αδιανόητο να μην αντέξω. Ξέραμε ότι οι βασανιστές μπορούσαν να διακρίνουν τις αδυναμίες μας και να μας διαλύσουν σωματικά και ψυχικά. Μου έγινε βίωμα η απάντηση που δίναμε όταν κατά τη σύλληψη μας ρωτούσαν το όνομά μας. Έπρεπε να απαντήσουμε: «Είμαι ο κανένας».
Ο μήνας μετά την εξέγερση μου έχει μείνει χαραγμένος στο μυαλό. Πρώτα απ’ όλα είχαμε τύψεις για τις άδικες δολοφονίες. Εμείς όμως αγαπάμε τον άνθρωπο, πώς να φταίγαμε; Αναρωτιόμασταν επίσης αν τα γεγονότα είχαν βοηθήσει τον Ιωαννίδη να επιβάλει ένα πιο σκληρό καθεστώς.