Skip to content
Home » Τα παλαμάκια που έδειξαν ότι το πνεύμα του Πολυτεχνείου παρέμενε ζωντανό

Τα παλαμάκια που έδειξαν ότι το πνεύμα του Πολυτεχνείου παρέμενε ζωντανό

    Τα παλαμάκια που έδειξαν ότι το πνεύμα του Πολυτεχνείου παρέμενε ζωντανό

    Published

    Τα παλαμάκια που έδειξαν ότι το πνεύμα του Πολυτεχνείου παρέμενε ζωντανό

    Published
    Ο Σήφης Καυκαλάς, φοιτητής στους Τοπογράφους το 1973, θυμάται τους μήνες μετά την εξέγερση, τη συλλογική προσπάθεια και τα όρια των αντοχών, και το μήνυμα που έστειλαν από τα σκαλάκια του κτιρίου Γκίνη

    Οργανώθηκα στην ΑντιΕΦΕΕ –ήταν πλατύτερη οργάνωση από την ΚΝΕ– δύο μήνες πριν από το Πολυτεχνείο. Η ένταξη αυτή ανταποκρινόταν σε μια διάθεση ουσιαστικής ρήξης με τη χούντα και την αμερικανοκρατία, χωρίς μισόλογα και ήξεις-αφήξεις.

    Τα βιβλία του Ευτύχη Μπιτσάκη ήταν από τα πρώτα ιδεολογικά και φιλοσοφικά μου εφόδια.

    Η ενεργή συμμετοχή μου στον αντιδικτατορικό αγώνα με βοήθησε να περάσω από το «εγώ» στο «εμείς». Έπρεπε π.χ. να έχω περισσότερη αυτοσυγκέντρωση, αυτοπειθαρχία και να προσέχω μήπως με παρακολουθούσαν για να μην προκαλέσω προβλήματα σε αυτούς που πήγαινα να συναντήσω.

    Ή αργότερα, μετά το Πολυτεχνείο, να μη ματαιωθούν εξαιτίας μου ενέργειες που σχεδιάζονταν. Είχα προσπαθήσει να εκπαιδεύσω τον εαυτό μου να μην υποχωρήσω σε περίπτωση σύλληψης. Μου ήταν αδιανόητο να μην αντέξω. Ξέραμε ότι οι βασανιστές μπορούσαν να διακρίνουν τις αδυναμίες μας και να μας διαλύσουν σωματικά και ψυχικά. Μου έγινε βίωμα η απάντηση που δίναμε όταν κατά τη σύλληψη μας ρωτούσαν το όνομά μας. Έπρεπε να απαντήσουμε: «Είμαι ο κανένας».

    Ο μήνας μετά την εξέγερση μου έχει μείνει χαραγμένος στο μυαλό. Πρώτα απ’ όλα είχαμε τύψεις για τις άδικες δολοφονίες. Εμείς όμως αγαπάμε τον άνθρωπο, πώς να φταίγαμε; Αναρωτιόμασταν επίσης αν τα γεγονότα είχαν βοηθήσει τον Ιωαννίδη να επιβάλει ένα πιο σκληρό καθεστώς.

    Ο κόσμος που περνούσε απέξω κοίταζε με έκπληξη. Θεωρήσαμε ότι αυτή η απλή ενέργεια ήταν ένα σήμα ότι το Πολυτεχνείο ζει και είμαστε εδώ

    Γινόταν επίσης μεγάλη –αξέχαστη– συζήτηση για το αν η ήττα μας ήταν τακτικού ή στρατηγικού χαρακτήρα. Επικράτησε κλίμα ηττοπάθειας. Εκεί που ακούγονταν ψιθυριστά στο Πολυτεχνείο οι πιθανές προσδοκίες από τον αστικό πολιτικό κόσμο που ήταν κατά της χούντας, δυνάμωσε κυρίως η τάση ότι μια λύση μπορεί να δοθεί από τον Καραμανλή.

    Γι’ αυτό, αναφορικά με την οργάνωσή μου, είχαμε κατά νου ότι για να αναχαιτιστεί η ηττοπάθεια, χωρίς τυχοδιωκτισμούς, θα πρέπει να δοθεί μια συνέχεια. Ήταν κρίσιμο. Κατά κύριο λόγο επιδιώχθηκε να προχωρήσουμε σε 24ωρη αποχή τον Φλεβάρη του ’74.

    Προηγουμένως αναζητούσαμε έστω και απλούς τρόπους έκφρασης μιας συνέχειας, όπως συνέβη στις αρχές του Δεκέμβρη: από τα σκαλιά του κτιρίου Γκίνη ακούμε ξαφνικά κάποιον να χτυπάει παλαμάκια.

    Ήταν ο κομμουνιστής Χάρης Γαϊτανίδης –δυστυχώς δεν είναι ανάμεσά μας πια– κι εμείς, ένας σεβαστός αριθμός φοιτητών, χωρίς να το σκεφτούμε τον ακολουθούμε. Δειλά στην αρχή, πήγαμε στα κάγκελα, παραταχτήκαμε και χτυπούσαμε παλαμάκια. Ο κόσμος που περνούσε απέξω κοίταζε με έκπληξη. Θεωρήσαμε ότι αυτή η απλή ενέργεια ήταν ένα σήμα ότι το Πολυτεχνείο ζει και είμαστε εδώ. Και άλλες θα μπορούσαν να αναφερθούν, αλλά αυτή μου έχει μείνει στο μυαλό.

    Πηγαίνοντας για την αποχή του Φλεβάρη προσπαθήσαμε να την οργανώσουμε όσο γίνεται καλύτερα. Δεν τα καταφέραμε, δυστυχώς, καθώς δεν υπήρξε καλή συνεννόηση με τις άλλες οργανώσεις.

    Οι συνθήκες εν τω μεταξύ είχαν σκληρύνει. Το «σπουδαστικό» της ασφάλειας έλυνε κι έδενε. Αποτελούσε επιτακτική ανάγκη να πετύχεις, να ανταποκριθείς, όχι να επιβεβαιώσεις την ύπαρξη της οργάνωσής σου, αλλά πραγματικά στο μυαλό μας ήταν να βάλουμε κι εμείς ένα λιθαράκι ώστε να ανασκουμπωθούμε ως σύνολο, ως φοιτητές.

    Υπήρχε μάλιστα αλληλεγγύη ανάμεσα στους συναγωνιστές των διάφορων οργανώσεων. Παρά τις αντιπαραθέσεις, αν είχες μια υποψία ότι κάποιος είτε είναι φίλος είτε οργανωμένος σε άλλη οργάνωση και το ξεστόμιζες δημοσίως, ήταν η ατιμότερη των πράξεων. Άλλο η πολιτική αντιπαράθεση –ήταν φυσιολογικό– και άλλο το «δόσιμο».

    Έτσι είχαμε μάθει όλες οι οργανώσεις ο ένας για τον άλλο.

    Picture of Σήφης Καυκαλάς
    Ο Σήφης Καυκαλάς είναι συνταξιούχος τοπογράφος μηχανικός

    Αφήγηση στον
    Θανάση Καραμπάτσο, Οκτώβρης 2018

    Η μαρτυρία του Σήφη Καυκαλά
    συμπεριλαμβάνεται στο πέμπτο βιβλίο της σειράς Τα Αιρετικά με τίτλο Εδώ Πολυτεχνείο, εκδ. Documento

    Κεντρική φωτογραφία
    Αρχείο ΕΡΤ

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ 1973 ΧΟΥΝΤΑ συνεργείο
    Short

    Οι τοίχοι του συνεργείου είχαν τη δική τους ιστορία

    Η Μαριάννα Τζιαντζή, φοιτήτρια της Αρχιτεκτονικής το 1973, μεταφέρει στο Short Stories την αφήγηση του συμφοιτητή της Δ.Κ. για μια παρέα νέων σε ένα συνεργείο μοτοσικλετών λίγες μέρες μετά την εξέγερση του Πολυτεχνείου

    ARISTOTELIS SARRIKOSTAS τανκ πολυτεχνείο
    Short

    «Αλκμηνάκι, πάμε να δούμε το τανκ;»

    Η Αλκμήνη Ψιλοπούλου, φοιτήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής το 1973, ένιωσε ότι ζούσε την τελευταία της νύχτα όταν βρέθηκε απέναντι στο τανκ που γκρέμισε την πύλη του Πολυτεχνείου