Λίγες μέρες πριν από την Πρωτοχρονιά του 1945 ο πόλεμος δεν ήταν κάπου μακριά. Όπως τώρα στην Ουκρανία ή τη Γάζα… Αντίθετα μαινόταν η Μάχη της Αθήνας.
Ένα παλικάρι 22 χρόνων, φοιτητής στο πανεπιστήμιο, είχε μεταφερθεί σε μεγάλο νοσοκομείο βαριά τραυματισμένος. Ετοιμοθάνατος, με μια σφαίρα σφηνωμένη στην καρωτίδα.
Τα ιατρικά μέσα τότε… ας μην το συζητάμε καλύτερα. Τον έβαλαν σε ένα κρεβάτι αφού θεώρησαν ότι ήταν θέμα ωρών, το πολύ δύο τριών ημερών, να πεθάνει. Καμία ελπίδα σωτηρίας.
Δεν ξέρω αν τον ξέχασαν ακριβώς. Πάντως θεώρησαν ότι η επέμβαση για την αφαίρεση της σφαίρας δεν υπήρχε περίπτωση να επιτύχει. Και βέβαια έπρεπε να φυλάξουν τα λιγοστά μέσα που διέθεταν για άλλες περιπτώσεις. Με περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης.
Παραμονή Πρωτοχρονιάς οι γιατροί και το υπόλοιπο προσωπικό αποφάσισαν να κάνουν την καθιερωμένη γιορτή τους, με τραγούδια, χορό, κρασάκι και ίσως λίγα τρόφιμα ρεφενέ. Πολύ δύσκολοι καιροί…
Μερικοί από τους ασθενείς που ήταν καλύτερα σηκώθηκαν και αυτοί για να συμμετέχουν. Το τραυματισμένο, ετοιμοθάνατο, πλην όμως παράτολμο, παλικάρι μας κατάφερε και αυτό να σηκωθεί από το κρεβάτι, μες στον υψηλό πυρετό και στην αδυναμία του.