Skip to content
Home » Οι Γερμανοί κατακτητές με τα μάτια ενός εννιάχρονου παιδιού

Οι Γερμανοί κατακτητές με τα μάτια ενός εννιάχρονου παιδιού

    Οι Γερμανοί κατακτητές με τα μάτια ενός εννιάχρονου παιδιού

    Published
    Η εννιάχρονη Σοφία Πετροπούλου στα χρόνια της γερμανικής κατοχής

    Οι Γερμανοί κατακτητές με τα μάτια ενός εννιάχρονου παιδιού

    Published
    Η εννιάχρονη Σοφία Πετροπούλου στα χρόνια της γερμανικής κατοχής
    Η Σοφία Πετροπούλου αφηγείται στο Short Stories τις αντιφατικές εικόνες που σχημάτισαν στο παιδικό μυαλό της τρεις συμπτωματικές συναντήσεις της στη Θεσσαλονίκη με άντρες του γερμανικού στρατού κατοχής

    Ενα από τα αγαπημένα μας παιχνίδια όταν ήμασταν μικρά ήταν το φυσοκάλαμο. Το φτιάχναμε από ένα κομμάτι καλάμι και για σφαίρες χρησιμοποιούσαμε κάτι μικρούς, σχετικά σκληρούς καρπούς, σαν μπιλάκια, που έβγαζε ένα δέντρο της γειτονιάς – δεν ξέρω πώς λέγεται.

    Μια μέρα –θα ’μουνα γύρω στα οχτώ με εννιά– ήμασταν με τον ξάδελφό μου τον Χρήστο στο μπαλκόνι του σπιτιού μας στην οδό Δοϊράνης, στη Θεσσαλονίκη, «οπλισμένοι» με τα φυσοκάλαμά μας. Παραμονεύαμε τους περαστικούς, τους «πυροβολούσαμε» και γελούσαμε με τις αντιδράσεις τους όταν τους πετυχαίναμε.

    Κάποια στιγμή εμφανίζεται και ένας Γερμανός αξιωματικός, αγκαζέ με μια Ελληνίδα, που έμενε λίγο πιο πάνω. Αργότερα κυκλοφόρησε ότι την παντρεύτηκε και την πήρε μαζί του στη Γερμανία, όταν το 1944 έληξε η Κατοχή. Ο ξάδελφός μου, που ήταν και λιγάκι άμυαλος, δεν με άκουσε που του είπα «μη, Χρήστο, είναι Γερμανός» και «πυροβόλησε». Πέτυχε την κυρία που έβγαλε ένα «αχ».

    Ο Γερμανός αξιωματικός θύμωσε πολύ. Ήρθε τσαντισμένος προς το σπίτι μας και άρχισε να φωνάζει. Η καημένη η Ελληνίδα τον τραβούσε προσπαθώντας να τον καλμάρει και να φύγουν. Δεν ήθελε να δώσουν συνέχεια στο επεισόδιο, για να μας προστατεύσει. Τελικά τα κατάφερε να τον τραβήξει και φύγανε.

    Είχαν δίκιο λοιπόν οι μεγάλοι που μας λέγανε πως οι Γερμανοί είναι κακοί και πως θα έπρεπε να είμαστε πολύ φρόνιμοι όταν τους συναντάμε ή, ακόμη καλύτερα, να τους αποφεύγουμε εντελώς.

    Μια άλλη φορά όμως συνέβη κάτι που με γέμισε αμφιβολίες. Περπατούσα στον δρόμο ανέμελα, μια που τότε δεν κυκλοφορούσαν σχεδόν καθόλου αυτοκίνητα – μόνο πολύ σπάνια περνούσε κανένα του γερμανικού στρατού. Καθώς περπατούσα λοιπόν ακούω ένα απότομο φρενάρισμα πίσω μου. Τρόμαξα και έτρεξα στο πεζοδρόμιο. Το αυτοκίνητο, ένα μικρό γερμανικό με αξιωματικούς μέσα, έβαλε μπρος και έφυγε.

    Τότε σκέφτηκα πως οι Γερμανοί ίσως δεν είναι τόσο κακοί όσο λένε, αλλιώς θα με πατούσε.

    Ανεβήκαμε στο τραμ την ώρα που κατέβαινε ένας Γερμανός. Καθώς περνούσα από μπροστά του, μου χαϊδεψε τα ξανθά μου μαλλιά και έβαλε κάτι στο χέρι μου

    Η σκέψη αυτή ενισχύθηκε από ένα ακόμη περιστατικό.

    Μια μέρα που πηγαίναμε κάπου με τη μητέρα μου χρειάστηκε να πάρουμε το τραμ. Ανεβήκαμε λοιπόν σε ένα την ώρα που κατέβαινε ένας Γερμανός. Καθώς περνούσα από μπροστά του, μου χάιδεψε τα ξανθά μου μαλλιά και έβαλε κάτι στο χέρι μου. Προχωρήσαμε με τη μητέρα μου προς τα μέσα στο τραμ και της έδειξα απορημένη αυτό που είχα στο χέρι μου, κάνοντάς της νόημα «τι είναι αυτό;».

    Εκείνη το κοίταξε με έκπληξη και με τράβηξε να κατεβούμε βιαστικά στην επόμενη στάση. Πήγαμε σε μια γωνιά, να μη μας βλέπει ο κόσμος, και αρχίσαμε να τρώμε με λαιμαργία την πρώτη σοκολάτα που θυμάμαι να έχω φάει.

    Από τότε δεν σταμάτησα να αγαπώ τις σοκολάτες.

    Picture of Σοφία Πετροπούλου
    Η Σοφία Πετροπούλου είναι συνταξιούχος εκπαιδευτικός

    Αφήγηση στον
    Στάθη Γκότση

    Κεντρική φωτογραφία
    Από το προσωπικό αρχείο της Σοφίας Πετροπούλου

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    Σαντορίνη την Κατοχή shortstories.gr mccabe
    Short

    Οι μνήμες του πατέρα μου από την Κατοχή έναυσμα για το βιβλίο μου

    Ο Πέτρος Φύτρος μεταφέρει στο Short Stories τις αφηγήσεις του πατέρα του από την Κατοχή και τον λιμό στη Σαντορίνη, που αποτέλεσαν την αφετηρία για το βιβλίο του «Ελληνική Πολιτεία 1941-42. Το κράτος υπό ξένη κατοχή»

    Λαύριο ΜΕΤΑΛΛΕΙΑ shortstories ΓΙΟΥΛΗ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ
    Short

    Συσσίτια από ασήμι στο κατοχικό Λαύριο

    Η Γιούλη Χρονοπούλου γράφει στο Short Stories για τους θαρραλέους εργαζομένους στο Λαύριο που εκμεταλλεύτηκαν το αργυρούχο μετάλλευμα κάτω από τη μύτη των καραμπινιέρων