Skip to content
Home » Γυναικών αγάλματα στους δρόμους της πόλης

Γυναικών αγάλματα στους δρόμους της πόλης

    Γυναικών αγάλματα στους δρόμους της πόλης

    Published

    Γυναικών αγάλματα στους δρόμους της πόλης

    Published
    Η φωτογράφος Μένη Σεϊρίδου αφηγείται στο Short Stories πώς της γεννήθηκε η ιδέα, περπατώντας στους δρόμους της Θεσσαλονίκης και παρατηρώντας τα γλυπτά στον δημόσιο χώρο, να ξεκινήσει το project «Γυναικών αγάλματα»

    Περπατώντας στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, θα παρατηρήσει κανείς διαφόρων ειδών γλυπτά. Στέκουν –άλλοτε πιο επιβλητικά και άλλοτε κάπως πιο δειλά– σε πάρκα, σε πλατείες, σε σταυροδρόμια ή μπροστά από δημόσια κτίρια. Όπως και σε άλλες πόλεις, έτσι και εδώ, έχουν στηθεί μνημεία για ήρωες, αλλά και για ηρωικές στιγμές, για πολέμους και γενοκτονίες, για επαναστάσεις και αγώνες ελευθερίας.

    Η μνήμη άλλωστε προσδίδει νόημα και συνέχεια στη ζωή του ανθρώπου, διαμορφώνοντας παράλληλα την ταυτότητά του.

    Κάνοντας μια βόλτα στην παραλία, ένα βραδάκι του Οκτώβρη, βρέθηκα μπροστά στη διάσημη, τουλάχιστον στους Σαλονικιούς, Λουομένη. Αποτύπωσα την εικόνα της με τη φωτογραφική μου μηχανή, που πάντα κουβαλώ μαζί μου, αφού αποτελεί κάτι σαν προέκταση του χεριού μου.

    Αυτή η εικόνα με έβαλε αργότερα σε σκέψεις. Άρχισα να αναρωτιέμαι πόσα είναι άραγε τα γλυπτά με γυναικείες μορφές στους δρόμους και στα πάρκα της Θεσσαλονίκης. Και με ποιον τρόπο άραγε απεικονίζεται η γυναικεία μορφή σε αυτά;

    Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστα τέτοια γλυπτά ήρθαν αυτόματα στο μυαλό μου. Πρώτα τα δύο υπέροχα αγάλματα, τα παλιότερα της πόλης, όπως έμαθα αργότερα, η Πίστη και η Οικονομία, στον κήπο του Κρατικού Ωδείου, στην οδό Φράγκων. Μετά η Γυναίκα της Πίνδου στη Διαγώνιο και η Νίκη της Σαμοθράκης του Ζογγολόπουλου μπροστά στην πύλη της ΔΕΘ. Και μετά; Τίποτε. Δεν θυμόμουν κανένα άλλο.

    Ξεκίνησα λοιπόν μια έρευνα. Και αυτό που διαπίστωσα ήταν ότι οι γλυπτές γυναικείες αναπαραστάσεις είναι σαφώς και εμφανέστατα λιγότερες από αυτές των αντρών. Επίσης τις περισσότερες φορές απεικονίζουν φιγούρες, όπως η χαριτωμένη κόρη, η ανάλαφρη νεραΐδα ή η γυναίκα-μάνα –στην περίπτωση αυτή η γυναίκα αποκτά σοβαρό χαρακτήρα–, αλλά και γυναικείες φιγούρες με τη μορφή της Ελλάδας, για να αποδώσουν την ελευθερία και την αντίσταση. Οι απεικονίσεις δε υπαρκτών και όχι συμβολικών προσώπων-γυναικών είναι ελάχιστες και αυτό μου γέννησε μια σειρά από νέα ερωτήματα.

    Δεν υπήρξαν γυναίκες που έχουν προσφέρει στο κοινό καλό και που τους αξίζει μια θέση σε ένα μαρμάρινο βάθρο, όπως θεωρούμε ότι αξίζει στους άντρες;

    Δεν υπήρξαν στο παρελθόν γυναίκες ηρωίδες ή πολεμίστριες, πολιτικοί, ευεργέτιδες, επιστήμονες κ.λπ., που έχουν προσφέρει στο κοινό καλό και που τους αξίζει μια θέση σε ένα μαρμάρινο βάθρο, όπως θεωρούμε ότι αξίζει στους άντρες ήρωες;

    Γιατί στις περισσότερες των περιπτώσεων επιλέγεται η γυναικεία φιγούρα για να συμβολίσει έννοιες όπως η νίκη, η πατρίδα, η ελευθερία; Γιατί δεν υπάρχουν αγάλματα που να εξυμνούν και το αντρικό κάλος, όπως υπάρχουν για το γυναικείο;

    Η ανέγερση μεγάλου αριθμού μνημείων παρουσιάζεται αφενός τόσο ως εκπλήρωση κάποιου ηθικού χρέους της κοινότητας προς τις γενιές του παρελθόντος όσο και ως καθήκοντος προς τις γενιές που έρχονται. Αφετέρου επιδιώκεται ο εξωραϊσμός και η μυθοποίηση προσώπων αλλά και γεγονότων. Η ηχηρή απουσία γυναικείων μορφών από αυτά λοιπόν θα μπορούσε ίσως να εκληφθεί ως παραποίηση της ιστορικής συλλογικής μνήμης;

    Και κάπως έτσι γεννήθηκε η ιδέα μέσα μου. Να δημιουργήσω μια σειρά εικόνων με τον τίτλο Γυναικών αγάλματα, θέλοντας ίσως με αυτό τον τρόπο να τιμήσω το γυναικείο φύλο αλλά και να θέσω, στο ευρύτερο κοινό, τους δικούς μου προβληματισμούς. Η εργασία αυτή είναι σε εξέλιξη. Ήθελα όμως να μοιραστώ μαζί σας αυτή την πρώτη εικόνα που με ενέπνευσε αρχικά.

    banner_300_250
    Picture of Μένη Σεϊρίδου
    Η Μένη Σεϊρίδου είναι φωτογράφος και συνδημιουργός του φωτογραφικού zine «No Name»

    Κεντρική φωτογραφία
    Μένη Σεϊρίδου

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    Ίνγκμπερτ Μπρουνκ γλύπτης νάξος
    Short

    Ο Γερμανός γλύπτης που αγάπησε τη Νάξο

    Ο Γερμανός γλύπτης Ίνγκμπερτ Μπρουνκ, ο οποίος επέλεξε να ζει στη Νάξο εδώ και 40 χρόνια και να δουλεύει με ναξιώτικο μάρμαρο, γράφει στο Short Stories για όσα τον μάγεψαν στο κυκλαδίτικο νησί