Περπατώντας στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, θα παρατηρήσει κανείς διαφόρων ειδών γλυπτά. Στέκουν –άλλοτε πιο επιβλητικά και άλλοτε κάπως πιο δειλά– σε πάρκα, σε πλατείες, σε σταυροδρόμια ή μπροστά από δημόσια κτίρια. Όπως και σε άλλες πόλεις, έτσι και εδώ, έχουν στηθεί μνημεία για ήρωες, αλλά και για ηρωικές στιγμές, για πολέμους και γενοκτονίες, για επαναστάσεις και αγώνες ελευθερίας.
Η μνήμη άλλωστε προσδίδει νόημα και συνέχεια στη ζωή του ανθρώπου, διαμορφώνοντας παράλληλα την ταυτότητά του.
Κάνοντας μια βόλτα στην παραλία, ένα βραδάκι του Οκτώβρη, βρέθηκα μπροστά στη διάσημη, τουλάχιστον στους Σαλονικιούς, Λουομένη. Αποτύπωσα την εικόνα της με τη φωτογραφική μου μηχανή, που πάντα κουβαλώ μαζί μου, αφού αποτελεί κάτι σαν προέκταση του χεριού μου.
Αυτή η εικόνα με έβαλε αργότερα σε σκέψεις. Άρχισα να αναρωτιέμαι πόσα είναι άραγε τα γλυπτά με γυναικείες μορφές στους δρόμους και στα πάρκα της Θεσσαλονίκης. Και με ποιον τρόπο άραγε απεικονίζεται η γυναικεία μορφή σε αυτά;
Η αλήθεια είναι ότι ελάχιστα τέτοια γλυπτά ήρθαν αυτόματα στο μυαλό μου. Πρώτα τα δύο υπέροχα αγάλματα, τα παλιότερα της πόλης, όπως έμαθα αργότερα, η Πίστη και η Οικονομία, στον κήπο του Κρατικού Ωδείου, στην οδό Φράγκων. Μετά η Γυναίκα της Πίνδου στη Διαγώνιο και η Νίκη της Σαμοθράκης του Ζογγολόπουλου μπροστά στην πύλη της ΔΕΘ. Και μετά; Τίποτε. Δεν θυμόμουν κανένα άλλο.
Ξεκίνησα λοιπόν μια έρευνα. Και αυτό που διαπίστωσα ήταν ότι οι γλυπτές γυναικείες αναπαραστάσεις είναι σαφώς και εμφανέστατα λιγότερες από αυτές των αντρών. Επίσης τις περισσότερες φορές απεικονίζουν φιγούρες, όπως η χαριτωμένη κόρη, η ανάλαφρη νεραΐδα ή η γυναίκα-μάνα –στην περίπτωση αυτή η γυναίκα αποκτά σοβαρό χαρακτήρα–, αλλά και γυναικείες φιγούρες με τη μορφή της Ελλάδας, για να αποδώσουν την ελευθερία και την αντίσταση. Οι απεικονίσεις δε υπαρκτών και όχι συμβολικών προσώπων-γυναικών είναι ελάχιστες και αυτό μου γέννησε μια σειρά από νέα ερωτήματα.