Ονειρο κάθε αρχαιολόγου πεδίου είναι, θεωρώ, να αποκαλύψει έναν τάφο. Και δεν εννοώ μόνο τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που είναι στη σφαίρα του θρύλου πια. Δεν μιλώ για μεγάλες φιλοδοξίες και μεγάλα μπάτζετ. Μια απλή ασύλητη ταφή αρκεί, μιας και ως κλειστό σύνολο έχει πάντα κάτι ξεχωριστό να αποδώσει.
Αυτό σκεφτόμουν για παρηγοριά, όταν με έστειλαν φέτος ντάλα καλοκαίρι στα Μεσόγεια. Τον τάφο που ίσως βρω και τα πιθανά ευρήματα.
Γιατί όλο το άλλο πακέτο ήταν για γερές κράσεις. Δύο ώρες να πάω, δύο να έρθω, καθώς δεν οδηγώ. Θηριώδης η ζέστη, αδόμητο το πεδίο, μες στην ελιά και στο αμπέλι, τουαλέτα ολούθε και το βασικότερο ντεφό: το πιο κοντινό καφέ για εφοδιασμό και ενυδάτωση χιλιόμετρα μακριά, στον τερματικό του Κορωπίου.
Αλλά τι τερματικό! Τον πρώτο και με διεθνή καριέρα! Καθώς το καφέ εκεί διατηρεί ένας θρυλικός παλαίμαχος τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού. Ο λόγος για τον Βασίλη Κωνσταντίνου. «Και σεις εδώ;» ρώτησα με το που τον πρωτοείδα. Ως αναμενόταν, το ’πιασε με τη μία. «Είσαι Παναθηναϊκός;» με ρώτησε. «Παναθηνάικος!» απάντησα με αξάντ, ως έμμεση αναφορά στο έπος του Γουέμπλεϊ.
Η «αναγνώρισις» συνεχίστηκε, καθώς βρήκαμε κοινούς γνωστούς. Όχι τίποτε άσους ή κανονιέρηδες –δεν είμαι δα και χούλιγκαν–, αλλά καλλιτέχνες, λόγω του μακροχρόνιου ειδυλλίου του Βασίλη Κωνσταντίνου με τη Μάρθα Καραγιάννη.
Και θα είχα και πλούσιο καλλιτεχνικό ρεπορτάζ, αν ο Αλί που ήρθε να με πάρει με το εργοταξιακό δεν χτυπούσε επίμονα την κόρνα.
