Skip to content
Home » Το ποίημα του Θωμά Κοροβίνη, αφιερωμένο στον Τζορτζ Φλόιντ

Το ποίημα του Θωμά Κοροβίνη, αφιερωμένο στον Τζορτζ Φλόιντ

    ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΟΥ ΘΩΜΑ ΚΟΡΟΒΙΝΗ, ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΤΖΟΡΤΖ ΦΛΟΪΝΤ

    Published

    Το ποίημα του Θωμά Κοροβίνη, αφιερωμένο στον Τζορτζ Φλόιντ

    Published
    Ο συγγραφέας Θωμάς Κοροβίνης μοιράζεται με το Short Stories τη στιγμή της δημιουργίας του ποιήματός του «Αν ήμουν μαύρος», με αφορμή τη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης και την Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Ρατσισμού

    Είδα, μεσάνυχτα, το σκηνικό στην τηλεόραση. Ένα ακόμη ανατριχιαστικό ενσταντανέ κακοποίησης και δολοφονίας Αμερικανού πολίτη χρώματος μαύρου. Ήταν 25 Μαΐου του 2020.

    Μα αυτός ήταν γίγας. Σκέφτηκα πως αν τα όργανα της τάξης ήταν άοπλα αυτό το θεριό θα μπορούσε άνετα να τους λιανίσει. Βέβαια θα την πλήρωνε ή με ισόβια ή με ηλεκτρική καρέκλα, ανάλογα με τον νόμο της πολιτείας.

    «Σε παρακαλώ δεν μπορώ να αναπνεύσω» ήταν η τελευταία φράση του άτυχου Τζορτζ Φλόιντ. Ο άντρας βρισκόταν αβοήθητος στο έδαφος και ο αστυνομικός πίεζε με το πόδι του τον λαιμό του. Άδικα θερμοπαρακαλούσε ο Φλόιντ να τον αφήσουν, να σωθεί.

    Αυτή είναι η απόλυτη επίδειξη δύναμης ενός ανθρώπου σε έναν άλλο, ανίσχυρο. Μπορεί να συμβεί ανά πάσα στιγμή σε οποιαδήποτε χώρα του πλανήτη.

    Όπως διάβασα «από το 1877 έως το 1950 περισσότεροι από 4.400 μαύροι άνδρες, γυναίκες και παιδιά δολοφονήθηκαν από λευκούς στις Ηνωμένες Πολιτείες», σύμφωνα με την Πρωτοβουλία Ίσης Δικαιοσύνης. Οι μαύροι πυροβολήθηκαν, κάηκαν ζωντανοί, κακοποιήθηκαν και απαγχονίστηκαν από δέντρα.

    Χρόνια τώρα έχω μπει με την φαντασία μου στη θέση τους. Από παιδί, όταν είχα διαβάσει το μυθιστόρημα Η καλύβα του μπάρμπα Θωμά. Έγραψα αυτοστιγμεί αυτό το ποίημα:

    Σκέφτηκα πως αν τα όργανα της τάξης ήταν άοπλα αυτό το θεριό θα μπορούσε να τους λιανίσει. Βέβαια θα την πλήρωνε ή με ισόβια ή με ηλεκτρική καρέκλα

    Αν ήμουν μαύρος, αράπης, μπλακ, 
    και με κοπανούσαν,
    θα μ’ έκαναν ακόμη πιο μαύρο
    και θα μαύριζα κι εγώ με τη σειρά μου
    τα μούτρα τους
    με τις μαύρες ζουμερές μου γροθιές.

    Να γίνουν μαύρα, ολόμαυρα, κατράμι.
    Να τα βλέπουν και να παίρνουν δρόμο.
    Αν ήμουν αραπόσκυλο του κλότσου,
    θα τους τάραζα στις δαγκωματιές του μπάτσου
    εδώ κι εκεί αλυχτώντας.

    – Μ’ ακούς, απ’ τον ουρανό, Μαχάλια Τζάκσον,
    ωραία μου θεά;
    Όχι, δε βολεύομαι μόνο με σπιρίτσουαλ.
    Θέλω το αίμα μου πίσω.

    Αν ήμουν σκούρος, μαυροτσούκαλο, έγχρωμος,
    και μ’ είχανε για δείγμα προς αποφυγήν,
    και μ’ ανακάτευαν μες στις δεήσεις τους σε
    εκκλησίες προτεστάντικες 
    ενώ με καταριούνταν στις προσευχές τους μέσα στα
    θολά τους όνειρά
    («απόστρεψον το πρόσωπόν σου από των αμαρτιών μου, Κύριε, Κύριε»),
    τότε,
    –οκαζιόνε ντάτα–,
    θα τους έκανα κι εγώ το σουλούπι τρικολόρε.

    Εγώ, ο σκυλάραπας.

    Αν ήμουν μπλάκυ, γεννημένος στις όχθες του
    Μισισίπι,
    τα «ελεύθερα» χέρια μου θα τα βάραιναν
    σκουριασμένες αλυσίδες,
    το σβέρκο μου ατσάλινος λαιμοδέτης,
    τη ράχη μου αόρατα τσουβάλια με καλαμπόκι.

    Αν ήμουν Αφροαμέρικαν,
    και πλανιόμουν στους βίαιους μαχαλάδες
    του Χάρλεμ
    και μου είχαν
    φυλακίσει τον παππού,
    βιάσει τη γιαγιά,
    ξεφτελίσει τον πατέρα,
    τι να έκανα;
    θα τους «γαμούσα κι εγώ τη μάνα»
    με την αράπικη ανοικονόμητη φύση μου
    –παντιέρα ρόσσα–
    ακούγοντας 
    σαν παιάνα
    σε μια φρενίτιδα εξοργισμού
    το δαιμονισμένο σαξόφωνο του Τσάρλι Πάρκερ.

    Γιατί είμαστε σπορές σκλάβων εμείς
    σε φυτείες με σιτάρι και ζαχαροκάλαμο,
    μαύροι πίσσα κάτω από ήλιο καυτό
    σκυμμένοι πάνω από βαμβακιές και καπνά
    –οι γιοι του αφέντη επάνω μου ξεχαρμάνιαζαν
    μου ’χε πει μια γριά ξεδοντιάρα–

    Μα έχουμε και λευκούς που μας αγαπούν
    Γι’ αυτό και η ιέρεια Τζάνις Τζόπλιν
    όσο μεγάλωνε τόσο σκούραινε
    και όλο τραγουδούσε αδειάζοντας τα σωθικά της
    σαν τυραννισμένη, αδικαίωτη μαύρη 

    «Οφθαλμόν αντί οφθαλμού» δε λέει η Βίβλος;
    Και –φοβάμαι να το πω– αλλά ναι
    Στην ανάγκη «Λευκόν αντί Μαύρου».
    Σκληρό αλλά δίκαιο

    Έχουμε κι εμείς ένα παρακατιανό Θεό να προσκυνάμε
    Κρυφά
    Γεμάτο ντέρτια
    Αχθοφόρο αιώνων πόνου κι βασανισμών
    Τελετάρχη σ’ έναν αχαρτογράφητο τεκέ στα σοκάκια
    της Νέας Ορλεάνης
    Με μια όμορφη, καλοσυνάτη ψυχή
    Μα αν τον πειράξουν…
    τον μαύρο, κατάμαυρο, σκοτεινό σαν την Κόλαση…
    Ανθρωποφάγο!…

    •••

    Την Πέμπτη 21.03.2024 στις 20.00, τιμώντας την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης αλλά και την Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Ρατσισμού, ο Θωμάς Κοροβίνης θα απαγγείλει το παραπάνω ποίημα στο πλαίσιο της εκδήλωσης Ποίηση και κινηματογράφος που διοργανώνει ο κινηματογράφος Βακούρα στη Θεσσαλονίκη και επιμελείται ο ίδιος. Μαζί του 21 ποιητές θα απαγγείλουν ποιήματά τους και θα κάνουν σύντομες ανακοινώσεις μιλώντας για την ποιητικότητα του σινεμά και την κινηματογραφικότητα της ποίησης με τα σημαινόμενά τους.

    Το ποίημα Αν ήμουν μαύρος συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή Ποιήματα και τραγούδια του Θωμά Κοροβίνη που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2023 από τις εκδόσεις Άγρα.

     

    banner_300_250
    Picture of Θωμάς Κοροβίνης
    Ο Θωμάς Κοροβίνης είναι συγγραφέας και τραγουδοποιός

    Κεντρική φωτογραφία
    Cooper Baumgartner/Unsplash

    Πορτρέτο
    Μαρίνα Αγγελάκη

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    Short

    Μια αδημοσίευτη επιστολή του Νίκου Καζαντζάκη στον αιγυπτιώτικο «Ταχυδρόμο»

    Ο Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος καταθέτει στο Short Stories μια αδημοσίευτη επιστολή του Νίκου Καζαντζάκη, από την Ισπανία το 1933, με την οποία πρότεινε στην αιγυπτιώτικη εφημερίδα «Ταχυδρόμος» να δημοσιεύει ανταποκρίσεις του