Skip to content
Home » Η γνωριμία μου με την ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη

Η γνωριμία μου με την ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη

    Η γνωριμία μου με την ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη

    Published
    Η Άννα Φλώρου το 1979 και ο Μανόλης Αναγνωστάκης (στις ένθετες φωτογραφίες)

    Η γνωριμία μου με την ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη

    Published
    Η Άννα Φλώρου το 1979 και ο Μανόλης Αναγνωστάκης (στις ένθετες φωτογραφίες)
    Η Άννα Φλώρου εξιστορεί στο Short Stories τις μέρες που, μαθήτρια ακόμη, γνώρισε την ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη στο σπίτι μιας φίλης στο Παγκράτι και το θρυλικό καλλιτεχνικό στέκι Σοφίτα στην Πλάκα

    Γνώρισα την ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη όταν ήμουν μαθήτρια στο γυμνάσιο, από μια φίλη της αδελφής μου.

    Μου άρεσε πολύ να πηγαίνω στο σπίτι της. Ήταν ένα σπίτι γεμάτο βιβλία, ενώ στο δικό μας ακόμη υπήρχαν ελάχιστα. Η Μάρω έγραφε και η ίδια. Ποίηση κυρίως. Είχε μεγάλα μπλε τετράδια και με τα ωραία της γράμματα γέμιζε σελίδες και σελίδες και με άφηνε να τα διαβάζω. Η βιβλιοθήκη της ήταν μόνιμα ανακατεμένη, σκονισμένη και φορτωμένη όλη τη μαγεία του κόσμου.

    Όσο τα κορίτσια μιλούσαν κι έλεγαν τα γνωστά κοριτσίστικα, κυρίως γκομενικά –το ένα αυτί το είχα στις κουβέντες τους–, η προσοχή μου ήταν στραμμένη στη βιβλιοθήκη. Εκεί βρήκα τα ποιήματά του. Εκεί διάβασα τη λέξη «σύντροφος», απόρησα με τον Λαυρέντη, διέκρινα πολλή μελαγχολία και μια αίσθηση ήττας. Φυλακίσεις, εξορίες, προδοσίες. Στα 80s ακόμη αυτά ασκούσαν μεγάλη γοητεία στις εφηβικές φαντασιώσεις μας.

    Τα ποιήματα της Μάρως έμοιαζαν με αυτά του Αναγνωστάκη. Την ομοιότητα την κατανόησα καλύτερα όταν έμαθα για τον αδελφό και τον πατέρα της.

    Η Μάρω δεν γνώρισε τον μπαμπά της γιατί ήταν μόνιμα στο μάτι του κυκλώνα: διώξεις, φυλακίσεις, τα σχετικά με εκείνα τα δύσκολα χρόνια που η δική μας γενιά τα πρόλαβε σχεδόν στο φευγιό τους. Ο αδελφός της, αντάξιος γιος του πατέρα του, πολύ μεγαλύτερος από όλες μας, μπαινόβγαινε στην ασφάλεια. Κουβαλούσε πάντα πάνω του τα ποιήματα του αγαπημένου τους ποιητή.

    Τα ποιήματα του Μανόλη Αναγνωστάκη ήταν πάντα στο πρώτο ράφι, αριστερά στην μπαλκονόπορτα του μικρού δωματίου στο δυαράκι του πρώτου ορόφου, στην καρδιά του Παγκρατίου.

    Η Μάρω έγραφε συνέχεια. Κι έγραφε σαν τον Αναγνωστάκη, δηλαδή έτσι φαινόταν σ’ εμένα. Όταν μια μέρα της το είπα, γέλασε και μου ανακάτεψε τα μαλλιά, χωρίς να κάνει κανένα σχόλιο. Προφανώς με θεωρούσε μικρή και αδαή για να εκφράσω τέτοια άποψη. Και προφανώς έτσι ήταν.

    Στο σπίτι της Μάρως βρήκα τα ποιήματά του. Εκεί διάβασα τη λέξη «σύντροφος», απόρησα με τον Λαυρέντη, διέκρινα πολλή μελαγχολία και μια αίσθηση ήττας

    Ο Αναγνωστάκης ακουγόταν μέσα σε εκείνο το σπίτι σαν να ήταν στο δικό του. Μια μέρα μου έδωσε μια κασέτα να την ακούσω στο σπίτι με μελοποιημένα ποιήματά του. Μια κασέτα χιλιοπαιγμένη που όλο  τη μασούσε το κασετόφωνο και όλο την έφτιαχνα.

    Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ

    Δεν παραδέχτηκα την ήττα. Έβλεπα τώρα

    Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω

    Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.

    Μιλάτε, δείχνετε πληγές αλλόφρονες στους δρόμους

    Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία

    Καρφώσατε σ’ εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα

    Η πρόγνωσίς σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.

    Έτσι έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα, αφού όλες οι οικονομίες μου πήγαιναν στα πρώτα βιβλία που απέκτησα, κάνοντας ατελείωτες επισκέψεις στο πρώτο αγαπημένο μου βιβλιοπωλείο, στο Χνάρι – ίσως κάποιοι να το θυμούνται.

    Αναγνωστάκη άκουσα να απαγγέλει λίγα χρόνια αργότερα στη θρυλική Σοφίτα, στην Πλάκα, ένας νεαρός φοιτητής, την τελευταία χρονιά του λυκείου για μένα. Όλες και όλοι τότε πηγαίναμε στον Μπελεζίνη, το πιο γνωστό φροντιστήριο της πόλης για τους τριτοδεσμίτες.

    Πολλές Παρασκευές, μετά το μάθημα, ένα τσούρμο αγόρια και κορίτσια τραβούσαμε κατά την Πλάκα και το Μοναστηράκι, πριν η Μελίνα κλείσει όλα εκείνα τα καταφύγια για τα ανήσυχα νιάτα μας και παραδώσει το ιστορικό κέντρο της Αθήνας στο κιτς του φολκλόρ για τους τουρίστες.

    Κι έτσι, όπως ήμουν εξοικειωμένη με την ποίησή του που ήταν αποτυπωμένη παντού στο σπίτι της Μάρως και από εκεί είχε περάσει και στη δική μου καρδιά, ένιωσα πολύ περήφανη που ανάμεσα στους συμμαθητές μου ήμουν η μόνη που τον αναγνώρισα.

    Ο Αναγνωστάκης μίλησε με πίκρα και έθρεψε με αυτή πολλές κατοπινές γενιές που τον εμπιστεύτηκαν. Η αλήθεια του ήταν πέρα για πέρα ορατή, δικαιωμένη.

    Picture of Άννα Φλώρου
    Η Άννα Φλώρου είναι εκπαιδευτικός

    ΣΧΕΤΙΚΑ LINKS

    MORE STORIES

    Anna Florou_afigiseis-polemou-kai-prosfygias-sto-palio-spiti-tou-vyrona
    Short

    Αφηγήσεις πολέμου και προσφυγιάς στο παλιό σπίτι του Βύρωνα

    Η εκπαιδευτικός Άννα Φλώρου ανακαλεί για λογαριασμό του Short Stories τις παιδικές της μνήμες από το παλιό τους σπίτι στον Βύρωνα, με κυρίαρχες τις ιστορίες του παππού από τους πολέμους που έζησε και των γιαγιάδων για τον ξεριζωμό από το Αϊβαλί