Το εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας ανακαλύφτηκε εντελώς τυχαία το 2013. Ωστόσο θα πω ότι τίποτε δεν είναι τυχαίο.
Ήδη από το 2007 συνέλλεγα παλιά αντικείμενα. Ήθελα να ντύσω τη ζωή μου με παλιά αντικείμενα. Να ζω με την αίσθηση της παλιάς Ερμούπολης. Ήταν σαν μια προσωπική νοσταλγία. Ωστόσο οραματιζόμουν κάποια στιγμή να φτιαχτεί ένα μουσείο με όλα αυτά τα αντικείμενα. Να τα χαρώ όσο ζω. Και όταν «φύγω», να τα αφήσω παρακαταθήκη.
Με κάλεσε λοιπόν ένας φίλος, που ήξερε το πάθος μου, να μου δείξει έναν χώρο. Αυτό άλλωστε ήταν το παιχνίδι μας από μικροί. Μπήκαμε από μια τρύπα που υπήρχε στον τοίχο ενός βαφείου. Πατήσαμε πάνω σε χαλάσματα καθώς η οροφή είχε πέσει. Άνοιξε ο φίλος μου μια πράσινη πόρτα και βρεθήκαμε στο μηχανοστάσιο του κλωστοϋφαντουργείου. Όταν είδα τον αχανή χώρο με τους αργαλειούς, σάστισα. Ένιωσα ένα απερίγραπτο συναίσθημα. Του είπα: «Άσε με να κοιμηθώ εδώ σήμερα». Το έκανα ύστερα από ενάμιση χρόνο, όταν ήταν ακόμη ερείπιο.
Αυτό που σκέφτηκα αμέσως ήταν να διασώσω ό,τι βρισκόταν στο εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας. Έπειτα από έναν μήνα ξαναπήγα. Όμως είχαν κλείσει την τρύπα. Οπότε σκέφτηκα να πάω από την κανονική οδό. Βρήκα τον ιδιοκτήτη. Του εξήγησα τι ήθελα να κάνω. Τον κάλεσα να δει τον χώρο μου και του μίλησα για το όραμά μου. Εν τέλει του πρότεινα να νοικιάσω τον χώρο σαν αποθήκη.
Ένιωθα ότι έπρεπε οπωσδήποτε να σώσουμε το εργοστάσιο. Το συγκεκριμένο ήταν το μοναδικό που είχε απομείνει από τα 68 που υπήρχαν στη Σύρο. Διέκοψε τη λειτουργεία του το 1986. Έκτοτε παρέμεινε κλειστό. Τα 24 κλωστοϋφαντουργεία του νησιού είναι τώρα είτε ερείπια είτε αποθήκες είτε σουπερμάρκετ.
Τότε βέβαια δεν είχα αντιληφθεί το μέγεθος των εργασιών. Δεν υπολόγισα το ρίσκο. Σκέφτηκα ότι θα μπούμε και θα βρούμε λύση.
